MLB The Show 24 review - Iets te honkvast

Ieder jaar worden we overspoeld met een verscheidenheid aan sportgames. Het maakt niet uit of je nu houdt van voetbal, basketbal of tennis. Het grote probleem met al deze games is dat ze vaak meer aanvoelen als een update dan een echte stap voorwaarts in de franchise. Sony San Diego produceert traditiegetrouw jaarlijks honkbalgames en dat is dit jaar niet anders. In onze review van MLB The Show 23 heb je kunnen lezen dat zij daar goed in zijn, maar weten ze met het uitbrengen van MLB The Show 24 opnieuw de show te stelen? Ik kan vast verklappen dat ze dit jaar toch iets te honkvast zijn geweest.

Grafisch goed, maar geen verbetering

Als liefhebber van de honkbalsport verbaas ik mij altijd een beetje over de populariteit van honkbal in Nederland. De sport leeft in ons koude kikkerlandje totaal niet. En dat is best zonde, want honkbal heeft ontzettend veel te bieden. Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan wordt honkbal toch wat meer op waarde geschat. Als we bijvoorbeeld de Verenigde Staten bekijken, dan is het daar de op één na populairste sport. Alleen American Football is daar nog groter. Ook in Zuid-Amerika kunnen ze wel genieten van een potje honkbal. Denk aan landen als de Dominicaanse Republiek, Cuba en Puerto Rico. Ergens is het ook weer niet zo gek dat we er in Nederland niet van kunnen genieten. Een gemiddelde wedstrijd in honkbal duurt al gauw zo'n 2,5 tot 3 uur. Wij gehaaste West-Europeanen hebben daar natuurlijk het geduld niet voor. De honkbalbond is bezig met het introduceren van regels om de tijd wat in te korten in de hoop dat de sport ook in landen als Nederland aan populariteit gaat winnen. Of dat genoeg is, is maar de vraag. Wellicht draagt de productie van MLB The Show 24 door Sony San Diego wat bij aan de aantrekkingskracht.

Bij het woord aantrekkingskracht wordt al snel het verband gelegd met de fysieke gesteldheid. Het oog wil ook wat, is het niet? Als je zit te wachten op een game die er goed uitziet en die soepel wegspeelt, dan zit je met MLB The Show 24 wel goed. Het menu komt - zoals je dat van Amerikanen mag verwachten - nogal schreeuwerig over, maar ziet er verder uitstekend en overzichtelijk uit. De velden, attributen en honkbalspelers mogen er stuk voor stuk ook allemaal zijn. Als je het vergelijkt met het voorgaande deel zijn hierin niet echt stappen gezet. Echt erg is dat niet als je bedenkt dat MLB The Show 23 er vorig jaar al ontzettend gelikt uitzag. Grafisch gezien brengt dit nieuwe honkbalavontuur dus weer voldoende op het speelveld om van te kunnen genieten. Verwacht alleen geen grote veranderingen in dit opzicht ten opzichte van vorige delen. Er is vooral gewerkt aan details en dat is terug te zien aan de animaties. In MLB The Show 24 zitten zo'n vierhonderd nieuwe animaties en kleine verbeteringen om de spelervaring naar een nog hoger niveau te tillen.

Duik in de verhalen

Vorig jaar werd met succes 'The Negro Leagues' geïntroduceerd. Een gamemodus die de focus legde op de historie van het honkbal en met name de segregatie tussen de zwarte en witte honkballers. Hoewel het vandaag de dag vanzelfsprekend is dat iedereen met elkaar in hetzelfde team speelt, is dat niet altijd zo geweest. Dit jaar borduurt Sony San Diego daarop voort met een tweede seizoen. Niemand minder dan Bob Kendrick is opnieuw van de partij om de mooiste verhalen uit de historie van The Negro Leagues voor je op te lepelen. Hij brengt deze verhalen opnieuw tot leven, waarna jij een stukje historie mag herspelen. Je speelt korte stukjes uit wedstrijden waarbij je een bekende naam uit het honkbal bestuurt. De meest in het oog springende naam daarbij is die van Toni Stone. Zij was de eerste vrouwelijke honkbalster in de mannencompetitie. Ook kun je de verhaallijnen van Hank Aaron, Josh Gibson en Buck Leonard doorspelen. Later dit jaar worden daar ook weer nieuwe verhaallijnen aan toegevoegd. Er is ook een kleine aanpassing ten opzichte van vorig jaar. Als je nu vast komt te zitten in een moment, dan kun je deze overslaan. Zo kun je toch het verhaal blijven volgen, zonder dat je elk onderdeel moet halen.

Naast The Negro Leagues wordt er nog een verhaallijn geïntroduceerd. Je kunt namelijk in de voetsporen treden van Yankees icoon Derek Jeter. In een stijlvolle verhaalmodus dat geïnspireerd is door het New Yorkse metronetwerk, speel je momenten uit de carrière van Jeter na. Kosten noch moeite zijn gespaard, want hij praat je zelf door zijn carrière heen. Het is een mooie tegenhanger van de gamemodus zoals we die vorig jaar hebben leren kennen en een leuke manier om memorabele momenten uit een honkbal carrière opnieuw te beleven. De vraag rijst dan natuurlijk wel of je anderen niet te kort doet. Want waarom Derek Jeter? Hij was een zeer goede honkbalspeler, maar ook weer niet de beste aller tijden. Denk bijvoorbeeld aan spelers als Barry Bonds, Pedro Martinez, Ken Griffey Jr. of uit een zeer verleden namen als Ty Cobb of Ted Williams. Doordat de focus nu slechts op één persoon ligt, voelt het een beetje grotesk aan. Wellicht wordt hiermee de basis gecreëerd voor veel meer van dit soort verhalende gameplay. Het biedt in ieder geval een uitstekende manier om offline met de game aan de slag te gaan.

Road to the Show is dit jaar ook een beetje op de schop genomen. Voor de eerste keer in de historie van de franchise kun je je als vrouw gaan mengen in het mannenhonkbal. Deze gamemodus zet jou in de schoenen van een jonge vrouw of man en het is aan jou om je sporen in het honkbal te gaan verdienen. De gamemodus zelf is niet nieuw, maar het heeft wel een frisse look en feel gekregen. Dit komt met name door het commentaar dat tussendoor gegeven wordt. MLB Network is namelijk verbonden aan de game. Hierdoor wordt de gameplay afgewisseld met commentaar alsof je naar een Amerikaanse sportshow zit te kijken. De analyses worden gegeven door niemand minder dan Dan O'Dowd. Hij wordt hierin bijgestaan door een opvallende naam: Sarah Langs. Zij schrijft in het echt ook artikelen voor mlb.com en is gek op honkbal. Het is vooral opvallend, omdat de 31-jarige Langs lijdt aan de ziekte ALS. Mede dankzij MLB The Show 24 krijgt zij een prachtig podium om haar kennis van de honkbalsport te etaleren. Waar de cutscenes echt jeu aan de gamemodus toevoegt, doen bepaalde secties dat juist niet. Er zijn bepaalde delen waarbij je aan het appen bent met mensen die gewoonweg doodsaai zijn. Bovendien voegen ze verder ook niets toe. Het verhaal krijgt hierdoor geen enkele diepgang, hoewel dat wel wordt geprobeerd.

Weinig verandering

Dan zijn we er nog niet helemaal met de gamemodus, want uiteraard moet er ook worden stilgestaan bij Diamond Dynasty, The Franchise en From March to October. Om eerlijk te zijn, zijn dit niet mijn favoriete gamemodi, maar waarschijnlijk wel de modi waar de meeste spelers het langs mee bezig zijn. Diamond Dynasty is vergelijkbaar met Ultimate Team in EA Sports FC. Je moet kaarten verzamelen en daarmee een team samenstellen. Deze kaarten kun je verkrijgen door bijvoorbeeld de Storylines (Negro Leagues en Derek Jeter) te spelen of gewoon de game te spelen, maar het is natuurlijk zo gebouwd dat ze liever hebben dat je ze koopt. Wel moet gezegd worden dat MLB The Show elk jaar toch een fijne balans hierin heeft. Ja, het is een doorn in het oog, maar als het er dan toch in zit dan is dit wel de meest eerlijke manier. In grote lijnen speelt dit nog hetzelfde als vorig jaar. Toch is er wel een erg belangrijke verandering te bespeuren. Kaarten die je weet te bemachtigen zijn alleen te gebruiken voor één seizoen. Voorheen was dit nog twee seizoenen. Het zorgt voor meer doorloop en maakt dat het langer duurt om van een slecht team een goed team te maken. Dit brengt echter ook met zich mee dat het het niet altijd waard is om voor een goede kaart te gaan, aangezien er een relatief korte houdbaarheidsdatum op zit.

Ook in de Franchise en March to October zijn weinig veranderingen aangebracht. Dit zijn al behoorlijk populaire gamemodi, dus wellicht is Sony San Diego bang om wijzigingen door te voeren die afbreuk doen aan diezelfde populariteit. Dit brengt wel met zich mee dat het een gevoel geeft van stilstaan is achteruitgaan. De basis is nog steeds uitstekend, dus daar hoef je echt niet bang voor te zijn. Het legt de (honk)bal bij de speler in de manier waarop je de game wil ervaren. Ben je meer van de statistieken? Helemaal prima. Laat je de cijfertjes juist liever aan een ander over? Ook goed. Je bepaalt zelf in hoeverre jij alles in de hand hebt. De grootste aanpassing is dat je games voortaan kunt simuleren tot een bepaald punt, waarna jij het roer overneemt. Dit kan best fijn zijn als je bedenkt dat een honkbalwedstrijd best wat tijd in beslag kan nemen en dat er in deze gamemodi nogal wat wedstrijden te spelen zijn.