Nobody Wants to Die review - Een 'noire' aanrader

New York, 2329. Terwijl futuristisch uitgevoerde oldtimers voorbij vliegen neem ik nog maar eens een flinke hijs van m'n sigaret en lurk ik een halve fles moonshine leeg. Want zeg zelf, wat moet je anders als politieagent die niet echt lekker in andermans vel zit en die door Jan en alleman met de nek wordt aangekeken, omdat je ooit eens voor een joekel van een ongeluk hebt gezorgd. Je neemt nog maar eens een hijs en weet je wat, doe er ook nog maar een slok van die tjep achteraan. Dat kan je wel gebruiken. Vooral gezien de enorme puinhoop die je gaat aantreffen, waar een behoorlijk doofpotstank vanaf walmt.

Shags, drugs & alcohol

Dat is zo'n beetje het leven van James Karra, een aan lager wal geraakte NYPD'er die tegen beter weten in zuipt als een maleier, rookt als een ketter en pillen vreet alsof het smarties zijn, puur om zich over zijn misère heen te zetten en de bijverschijnselen van zijn lichaamstransplantatie tegen te gaan. Wegens een tragisch treinongeval heeft James namelijk ooit van lichaam moeten wisselen, iets wat in het New York van Nobody Wants To Die heel normaal is. De techniek laat namelijk toe dat iemands life essence - oftewel ichoryte - overgezet kan worden naar een nieuw lichaam en de maatschappij wordt aan alle kanten geforceerd om aan dit programma mee te werken. Het is een kwestie van een dikke polis afsluiten of noodgedwongen je lichaam ter beschikking stellen aan degene die het zich wel kan veroorloven.

Voor de elite is dit natuurlijk allemaal dik prima, maar Jantje Modaal is hierdoor al gauw de lul. Net wanneer wijzigingen in het ichoryte programma aan het daglicht komen - plannen die nog ongustiger uitpakken voor de financieel minder bedeelden - beginnen her en der hooggeplaatse figuren permanent het tijdelijke met het eeuwige verwisselen en Karra mag zich met zijn dronken harses richting de crime scene begeven om het te rapporteren als een zelfmoord. Maar ondanks de ontwenningsverschijnselen en de enorme kater - of misschien wel dankzij - duikt hij dieper in de zaak dan de baas leuk vindt, waardoor hij zich moet beroepen op een symphatiserende collega en technologie om de waarheid boven tafel te krijgen.

Back to the future

Karra beschikt namelijk niet alleen over typerend 'noir' cynisme en melancholie, maar ook over superdeluxe tech waarmee hij de tijd kan terugdraaien om zo een situatie te reconstrueren. Het zal je dan ook niet verbazen dat deze high tech armband een Reconstructor wordt genoemd. Aan de hand van aanwijzingen die op hun tijd weer opgespoord kunnen worden door middel van UV-licht en een X-ray gadget, valt de tijd voor- en achteruit te spoelen, waardoor het duidelijk zou moeten worden wat er zich heeft afgespeeld. Maar goed, zo'n reconstructor is ook niet zaligmakend en vreet ook nog eens bakken met energie, dus aan het einde van de rit komt er ook wat ouderwets detectivewerk bij kijken om de gaten in het verhaal te vullen met eigen bevindingen en theorieën.

Dat is zo'n beetje de strekking van Nobody Wants To Die, een quasi-lineaire, noire-themed first-person detective game van het Poolse Critical Hit Games die bijna onder mijn radar door was gevlogen en waarvan ik blij ben dat ik mijn eigen cynisme een keertje heb weten te overrulen. Want cynisch was ik behoorlijk na het zien van de aankondigingstrailer en niet geheel zonder reden. Nobody Wants To Die leek namelijk te mooi om waar te zijn, in de meest letterlijke zin van het woord. Want het aantal keer dat ik een trailer heb gezien die echt fingerlicking beautiful was terwijl de game zelf echt ruk bleek, valt niet meer op twee handen te tellen. Dat ik de presentatie van Critical Hit Games - een studio die zo nieuw is dat ik er nog nooit van had gehoord - dan ook met een kritische pollepel zout nam, zal niemand meer verbazen. Maar voor het eerst in mijn leven kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik er een keer grandioos naast zat met mijn cynische blik.

Te mooi om waar te zijn?

Want wat Critical Hit Games uit de Unreal Engine 5 heeft weten te persen is bijna miraculeus te noemen. Nu zijn het daar geen pannekoeken gezien daar lui zitten die al wat jaartjes ervaring onder de riem hebben, maar dat argument wordt zo vaak - terecht of onterecht - opgeworpen dat het ook geen meerwaarde meer heeft. Toch blijkt uit Nobody Wants To Die dat de Poolse ontwikkelaar weet hoe het een AAA-game in elkaar moet zetten. Grafisch is Nobody Wants To Die namelijk ongenaakbaar en ik weet dat dit nogal een power statement is, maar echt waar. Het komt niet vaak voor dat de graphics matchen met de gameplay trailer (still looking at you, Watch Dogs), maar deze keer is het toch echt zo.

En ja, graphics betekenen ook niet alles. Dat weet ik maar al te goed. Daarom is het ook fijn dat Nobody Wants To Die op andere fronten ook vrij solide in elkaar steekt. Het verhaal heeft een lekkere opbouw, de neonreclame-gevulde straten van cyberpunk New York en vliegende oldtimers garant staan voor een overdosis aan sfeer, en de protagonist weet ondanks diens stereotiepe karakter de speler geïnvesteerd te houden. Het on-site aanklooien met de Reconstructor is - ondanks de rechtlijnigheid - vermakelijk en het thuis uitstippelen van theorieën en het trekken van de conclusies die daaruit voortvloeien, geeft je ergens toch het gevoel dat je zelf nog sturing kan geven aan de uitkomst. Nu is dat ook deels zo, gezien diverse keuzes in de game invloed hebben op het einde, al zijn dat allemaal keuzes die bepalen hoe jij het er als persoon vanaf brengt.

Faith in industry iets of wat restored

Ergens is het dan ook jammer dat Nobody Wants To Die een paar kleine vergrijpen op diens rapport heeft staan die de game van een 'clean record' weerhouden. Zo kan de Reconstructor wel eens glitchen wanneer objecten en NPC's door je interface heen bewegen tijdens het voor- en achteruit spoelen, wat helaas wel eens voorkomt omdat je gebonden bent aan een select oppervlak tijdens je reconstructie. Ook op het gebied van audio bevat Nobody Wants To Die een paar slordigheden, waarbij gespreksvolumes opvallend afwisselden en het soms door wisselende intonatie behoorlijk duidelijk werd dat enkele dialogen los van elkaar zijn opgenomen.

Maar los van dat is Nobody Wants To Die wat mij betreft een game om voor te sterven en eentje die absoluut de credits verdient. In een industrie die aan elkaar hangt van torenhoge beloftes die in het gunstigste geval half worden waargemaakt, is het een verademing om te zien dat er nog projecten bestaan die positief weten te verrassen en een sikkeneurige melancholist als ik nog weten te enthousiasmeren. Mijn dank is dan ook groot, Critical Hit Games. Dankzij Nobody Wants To Die heb ik er weer vertrouwen in dat er nog zoiets bestaat als eerlijke marketing en onverdund entertainment. Want de laatste keer dat ik dat nog heb mogen ervaren, dat valt zelf met een Reconstructor niet meer te achterhalen.