Penny's Big Breakaway review - Een manische platformer

Games hebben altijd een centrale rol gespeeld in mijn jeugd. Zoals Calvé Pindakaas zou zeggen: wie is er tegenwoordig niet groot mee geworden? Mijn ouders hadden altijd wel een sterke overtuiging dat ik games moest spelen die destijds aan mijn leeftijd gebonden waren. Dus nee, geen San Andreas of DOOM voor de piepjonge Bram. Een genre dat wel flink onder handen werd genomen, was het 3D-platformer subgenre. Wat begon met Rayman 3 en langer in stand gehouden werd door geweldige games, zoals Mario Galaxy, zorgde voor klauterplezier voor tien. Nog steeds ligt de 3D-platformer mij nauw aan het hart, maar je merkt dat dit een genre is dat maar weinig liefde krijgt. Eens in de zoveel tijd komt er een pareltje voorbij – zoals de geweldige Psychonauts 2 – maar over het algemeen kan dit genre maar van weinig aandacht genieten. Vreemd, aangezien het rond de eeuwwisseling toch een enorm aandeel had in de groei van de game-industrie. Daarom heb ik met grote interesse de ontwikkelingen rondom Penny’s Big Breakaway gevolgd. Uitgever Private Division slaat de handen ineen met ontwikkelaar Evening Star. Ja, dezelfde mensen die Sonic Mania tot leven hebben gewekt. De verwachtingen zijn gezet, maar weet Penny deze waar te maken? Je lees het hier!

Yo-yo, wat een chaos

In Penny’s Big Breakaway speel je – je verwacht het niet – als Penny. Deze jonge acrobaat heeft de ambitie om het helemaal te gaan maken in de spotlight. Wanneer ze opmerkt dat er audities zijn om op te treden voor de Emperor, genaamd Eddie, snelt ze zich naar het paleis. Ze heeft een act in gedachten met haar yo-yo die de jury zeker omver gaat blazen. Echter, onderweg naar de auditie gebeurt er iets vreemds: haar yo-yo transformeert in een levend wezen. Ja, je hebt nu een yo-yo in bezit die speels als een labrador is, maar kan happen als een alligator. Vraag me niet waarom, maar we accepteren dit voorgeval eigenlijk binnen een nanoseconde en arriveren daarna bij de show. Alles lijkt keurig te gaan, totdat onze yo-yo besluit de kleren van Emperor Eddie’s logge lijf af te scheuren. Uiteraard kan de beste man dit niet waarderen en hij stuurt zijn leger pinguïns op je af.

Het verhaal dient vooral als een excuus om door de kleurrijke levels van Penny’s Big Breakaway te mogen hollen. Ja, er zijn wel wat NPC's aanwezig en er wordt geprobeerd een bepaalde boodschap de wereld in te helpen, maar het is allemaal vrij verwaarloosbaar en de samenhang is niet aanwezig. Verwacht geen Psychonauts-level aan narratief, maar je kunt je wel opmaken voor hetzelfde niveau aan creativiteit. Het eerste wat opvalt is dat de 3D-platformer een zeer ongebruikelijk kleuren-pallet hanteert. Dit werkt overigens meer dan prima, want het geeft Penny’s Big Breakaway een eigen smoel. Elke keer word je verrast door bijzondere kleurencombinaties en je merkt dat Evening Star veel tijd gestoken heeft in het visuele design van de platformgame.

Momentje, ik mis wat momentum

Ook valt op dat de ontwikkelaar met een schuin oog naar de Sonic-games heeft gekeken en zelfs niet bang geweest is om een snufje Mario-DNA in Penny’s Big Breakaway te pleuren. Ja, want het leveldesign heeft veel weg van de platform-games die toch als begrippen gezien worden in de game-industrie. Het zijn vrij open levels, waarin de speler wat vrijheid ervaart als het gaat om acrobatische fratsen uit te halen. Penny’s Big Breakaway weet vaker dan niet creatieve platform-uitdagingen voor te schotelen, waarbij er veel geleund wordt op de unieke bewegingsopties en het momentum van de speler. Gooi dit in de mixer met het extravagante design en dan heb je een memorabele platformer uit het jaar nul voor je mik.

De centrale gameplay-loop van Penny’s Big Breakaway valt en staat met de platforming. Penny en haar yo-yo bewegen zich sierlijk rond en de manier van spelen is vrij uniek te noemen. De trucjes van je yo-yo vormen de basis van het gestuiter. Zo kun je de draad gebruiken als een liaan, maar kun je ook tijdelijk je yo-yo gebruiken als een motorfiets. De ster van de show in elke platform-game is natuurlijk het springen en het klauteren. Weet Penny hierin te imponeren? Lastig om daar een definitief standpunt in te nemen. In de basis doet de platformer veel goed. Vanwege de unieke invalshoek die de speler heeft middels de yo-yo, voelt het platformen vers en spannend aan. Er is hier zeker plezier te vinden, aangezien het hele systeem rekent op de snelheid die de speler weet op te pikken. Door van schuine randen af te glijden en op het juiste moment te springen kun je – als alles even meezit – a la Sonic door de levels heen snellen.

Penny’s Big Breakaway weet op zowel authentieke als problematische wijze zichzelf neer te zetten als een platformer uit het begin van de 21ste eeuw. Je ervaart dit als plezierig wanneer je de power-ups gebruikt en je het idee krijgt dat je weer een echte 3D-mascotte platformer aan het spelen bent. Ze gooien vaak de boel op z’n kop en zorgen voor een gezonde dosis chaos. Tevens zijn de eindbazen een creatief uitstapje en een welkome break van de platform sleur. Ze zijn niet per se heel uitdagend, maar ze zorgen wel voor een leuke opschudding. Waarin Penny’s Big Breakaway ook zeker een 3D-platformer van vanouds genoemd kan worden, is vanwege het cameragebruik. Die is echt bagger. Het is een statische camera, die de speler zelf niet kan bewegen, waardoor je nooit een ander perspectief kan inzetten. Vrij irritant wanneer je naar de geheime muntjes in een level zoekt, maar goed – dat is nog niet het ergste eraan. Nee, het is een pijnlijke throwback wanneer de camera je zo herhaaldelijk dwarszit en allerlei objecten je zicht blokkeren. Ik hoopte dat we deze issues waren ontgroeid, maar niks is minder waar in Penny’s Big Breakaway.

Vast in het verleden

Je merkt het misschien al aan het ietwat cynische taalgebruik, maar de op momentum gebaseerde platforming werkt dus niet altijd even lekker. Komt dit door slecht design? Nee, niet per se – maar de verfijning ontbreekt dikwijls. Penny’s Big Breakaway heeft op het moment van schrijven last van flink wat jank. De controls voelen niet altijd even responsief aan en wanneer de angel uit je momentum wordt gehaald, kun je meteen fluiten naar je vermaak in het desbetreffende level.

Ja, een klein beetje jank is leuk – het geeft de game wat persoonlijkheid. Ik vind het dus op zichzelf niet erg dat Penny een beetje een jankerd is (ha-ha). Maar wat vaak hand in hand gaat met jank zijn bugs. En Penny’s Big Breakaway heeft net de soort bugs die het bloed onder je nagels vandaan haalt. Denk hierbij aan issues zoals het clippen in objecten, het door de map vallen, je schaduw niet meer kunnen zien en daardoor finaal op je muil gaan. Ja, de soort bugs waardoor ik het idee krijg dat ik in MTV’s Punked terecht ben gekomen. Dit soort kinderziektes in combinatie met het snelheid- en scoresysteem dat Penny’s Big Breakaway hanteert, zijn een recept voor een hogere bloeddruk.