Review: Plants vs. Zombies: Garden Warfare 2 PlayStation 4

Plants vs. Zombies: Garden Warfare was destijds een verrassend leuke game, vooral als je wat vrienden zover kreeg om zich ook om te toveren tot zonnebloem of cactus. Het tweede deel borduurt voort op een sterke en vooral kleurrijke basis, maar breidt dit fundament vooral ook aan alle kanten uit. Plants vs. Zombies: Garden Warfare 2 is dan ook vooral meer. Veel meer. En dat levert tevens meer plezier op.

Kernal Corn vs. Captain Deadbeard

Het gegeven van de serie is vrij simpel: de planten strijden tegen de zombies. In de oorspronkelijk game gebeurt dat op een bepaalde manier, in de Garden Warfare-games houd je je vooral bezig met third-person actie. Daar maak je al in het menu kennis mee. Althans, er is helemaal geen menu meer in Plants vs. Zombies: Garden Warfare 2. Alles speelt zich af in een hub, waarin alle modi en opties te vinden zijn, maar waarin je ook naar hartenlust alvast wat kan oefenen. De planten bezetten de ene kant van de hub, de zombies de andere. In het midden ontmoeten zij elkaar en is er ruimte voor enige onenigheid. Deze hub eist wat gewenning (je moet even ontdekken waar alles zich bevindt), maar is vooral goed voor de sfeer. Je voelt je meteen een plant, of natuurlijk een zombie.

Dat principe dien je niet al te serieus te nemen, want de gehele game is én grote knipoog. Grappige oneliners vliegen vaker richting je oren dan de erwten van de peashooter en ook de kleurrijke aankleding en unieke animaties, vooral die van alle knotsgekke skills, toveren een lach op je gezicht. Zowel de planten als de zombies worden aangevuld met drie nieuwe klassen, die tevens ontzettend aantrekkelijk ogen en aanvoelen. De plantaardige versterking komt in de vorm van Kernel Corn, Rose en Citron, maar natuurlijk zijn ook de vier klassen uit het vorige deel nog van de partij. De vier bekende zombieklassen krijgen hulp van Captain Deadbeard, Super Brainz en Imp. Die nieuwe klassen zijn zo tof, dat je de oorspronkelijke planten en zombies nog maar amper tegenkomt. Iedereen speelt gewoon te graag met de nieuwelingen, en geef ze eens ongelijk. Bovendien voelen de nieuwe plantenklassen vrij sterk aan, al is balans niet iets waar je spelers van Garden Warfare 2 echt over hoort. De nieuwe klassen zijn ontzettend leuk en daar draait het uiteindelijk om. Dan moet je bovendien nog eens nagaan dat iedere klasse een tiental varianten kent, waardoor je in totaal eigenlijk 140 karakters hebt om uit te kiezen (mits je ze allemaal hebt vrijgespeeld).

Meer co-op en zelfs singleplayer

In de oorspronkelijke Garden Warfare liep ik vooral tegen het gebrek van content aan. Garden Ops en de multiplayer zijn eigenlijk de enige twee opties. Garden Warfare 2 biedt niet alleen aanzienlijk meer klassen, maar ook een berg aan extra modi. Zo kun je naast Garden Ops nu ook Graveyard Ops spelen. In beide modi draait het om het overleven van een aantal waves (alleen of met maximaal drie andere spelers) en nu kun je dat dus als plant, maar ook als zombie doen. Dat brengt de nodige, welkome afwisseling met zich mee. Speel je liever alleen? Ook dat kan in Garden Warfare 2. Voor zowel de zombies als de planten is er een flinterdun verhaallijntje bedacht, waarmee je niet al te lang bezig bent en wat geen baanbrekende missies omvat, maar het is ideaal als je het even hebt gehad met al dat online geweld. Bovendien is het een mooie manier om lekker te experimenteren met alle (bestaande en) nieuwe karakters.

Call of fruity

Natuurlijk is het ook nog altijd mogelijk om online de strijd met elkaar aan te gaan. Garden Warfare bevat slechts drie multiplayermodi, Garden Warfare 2 verdubbelt dat aantal. Over bekende modi uit populaire shooters wordt een lekker Plants vs. Zombies-sausje gegoten, zodat Kill Confirmed bijvoorbeeld Vanquish Confirmed wordt en Domination hier Suburbination heet. In totaal kan er gespeeld worden op een twaalftal maps, waarvan acht van een normaal formaat en vier van een groot formaat (speciaal voor modi die hierop aansluiten). Dat is een mooie selectie en iedere map is, net als ieder karakter, ook echt anders en wel degelijk uniek. Garden Warfare 2 is geen game waarbij je een map tientallen keren gespeeld moet hebben om er een beetje wegwijs in te geraken, maar dat je na een flink aantal speelsessies nog steeds verrast kunt worden door bepaalde delen van een map, is altijd een leuke bijkomstigheid. Ondertussen verdien je muntjes waarmee je wederom stickerpakketjes kunt kopen (waar ik nog altijd geen fan van ben wegens de willekeur die hierbij komt kijken) en level je het personage waarmee je speelt. Dat apart levelen van personages (zelfs binnen je klasse) gaat niet iedereen even fijn vinden en moedigt het experimenteren met andere klassen ook niet echt aan, maar kan na maanden spelen wellicht nog een extra impuls zijn om toch door te blijven spelen.