Ready or Not review - Itchy triggerfingers

Wapen in aanslag, een hartslag die harder dreunt dan de bass in een gemiddeld traphouse, en een zichtbaarheid waar menig darkroombezoeker jaloers op zou zijn. Ondertussen gilt menig slachtoffer het uit van de pijn, krijg je de nodige slurs naar je hoofd geslingerd en twijfel je constant of de vluchtende persoon nou vriend of vijand is. Klinkt als het leven van een doorsnee highway patroller of een eerdergenoemde darkroombezoeker, maar dit was letterlijk mijn ervaring in Ready or Not. De co-op tactical shooter is bijzonder intens qua gameplay, en net zo intens als het aankomt op de slordige afwerking van het eindproduct. Het is een bloederige strijd, maar wie komt er uiteindelijk als winnaar uit de bus? De unieke ervaring, of de vele slordigheden? Je leest het in de Ready or Not review voor Xbox Series X.

Bloed, zweet en bijzonder veel tranen (maar ook veel bloed)

Goed, Ready or Not plaatst ons in het zweterige jasje van een agent binnen een Amerikaans interventieteam. In de game behoor je tot een unit die wordt uitgezonden naar de meest benarde situaties. Uiteraard moeten we deze situaties de-escaleren terwijl we bewijs verzamelen, gijzelaars bevrijden en verdachten arresteren. Redelijk rechttoe rechtaan, maar een missie verloopt lang niet altijd zo soepel. Gebruik je te veel agressie of check je die ene hoek niet volledig, dan is de kans groot dat een tegenstander een wapen trekt. “Dikke boeien,” hoor ik je denken, maar dit zijn geen stormtroopers, maat. Deze tegenstanders schieten met scherp, en een moment van afleiding eindigt al snel in een gesneuvelde officier. Iets wat Patrick Meurs en ik maar al te vaak aan den lijve hebben ondervonden.

Afijn, Ready or Not is dus een semi-realistische tactical shooter. Je zou de game kunnen vergelijken met Rainbow Six Siege, maar dan net wat realistischer. Sprinten doet de interventie-eenheid bijvoorbeeld niet. De gameplay is dan ook iets trager dan bij een doorsnee shooter, maar dat is maar goed ook. De tegenstanders tonen namelijk geen genade en doorzeven je met kogels zodra je even niet oplet. Dat betekent dat we ruimtes nauwkeurig moeten doorzoeken, waarbij je elkaar rugdekking geeft op de juiste momenten. Zo dien je bijvoorbeeld burgers en/of vijanden in te rekenen om ze onschadelijk te maken. Wel zo handig, want voor je het weet pakt iemand dat geweer op om je alsnog te verrassen. We zijn dan ook veel aan het schreeuwen. Wil je namelijk iemand in het gareel krijgen, dan moeten we vooral intimideren. Lukt dat niet, dan vuren we een waarschuwingsschot af of richten we op een ledemaat, om ze zo onschadelijk te maken zonder dodelijk geweld. Doe je dat niet, dan is het niet direct game over, maar het heeft wel invloed op de eindscore. Na het voltooien van de soft- en eventuele hard objective krijgen we een cijfer. Vergeet je bewijs te verzamelen, gebruik je onnodig geweld of gaat een teamgenoot dood, dan telt dat allemaal mee.

Finger on the trigger

Een coöperatieve shooter speel je natuurlijk in teamverband. Ben je een solospeler, dan krijg je een handjevol AI-teamgenoten toegewezen. En hoewel die toereikend zijn, zijn ze wat mij betreft ietwat te trigger-happy. Ready or Not focust op efficiëntie. Hoef je dus niet te schieten, dan schiet je ook niet. Daardoor beweeg je langzaam door de omgeving, en verken je alles goed alvorens je het hol van de leeuw binnengaat. De AI denkt daar anders over. Kogels hebben ze zat, en ze schromen niet om ze te laten vliegen. Hierdoor valt een deel van de spanning weg, want een ogenschijnlijk veilige situatie verandert al snel in een Mexican standoff.

Ready or Not is dan ook veel leuker wanneer je met echte mensen speelt. In mijn geval dus met Frietrick. Spelen met Meurs is zowel een vloek als een zegen. Twee niet serieuze figuren loslaten in een vijandige omgeving is niet verstandig. Zeker niet als één van de twee zich John Wick waant terwijl de ander met een Magnum het hele huis wakker schudt. Het is echter wel altijd leuk. Intens, maar leuk desalniettemin. Samen een omgeving doorlopen, verliezen door een verdwaalde enemy, en vervolgens opnieuw beginnen is bijzonder vermakelijk. Daarnaast bevat Ready or Not een flink aantal scenario’s die elk hun eigen uitdaging bieden: van grote open ruimtes tot donkere grottenstelsels en een door boobytraps bezaaide woning, de omgevingen stellen vrijwel nooit teleur.

Console versus pc

Ready or Not is natuurlijk al een flinke tijd beschikbaar op pc. De consoleversies lieten lang op zich wachten, maar ontwikkelaar VOID Interactive is er nu in geslaagd om Ready or Not draaiend te krijgen op PlayStation 5 en Xbox Series X. Sterker nog, er is extra tijd genomen om de game een flinke polish te geven. Het resultaat? Een beetje een mixed bag. Omgevingen zien er prachtig uit, dat kunnen we gerust stellen. Op de Xbox Series X draait de game in performance-modus stabiel op 60 fps, maar daar leveren we wel wat polish voor in. NPC’s in het politiebureau zijn soms één-op-één kopieën van de klokkenluider van de Notre Dame en textures laden traag in, met pop-in tot gevolg. Ook kom je transparante NPC’s tegen of assets die soms uit een handjevol pixels lijken te bestaan. Allemaal kleine schoonheidsdingetjes, maar ze vallen zó vaak op dat we regelmatig verbaasd stonden te kijken naar de taferelen in non-hostile omgevingen. Een goed voorbeeld: wanneer je neergeschoten wordt, kun je via een headcam meekijken met een teamgenoot. De helm/night goggles nemen ongeveer een derde van het scherm in beslag en zijn van dermate lage kwaliteit dat je soms stomverbaasd naar een pixel of tien zit te kijken op een 4K-scherm. Dat moet toch beter kunnen? Over de fidelity-modus hoeven we het niet eens te hebben, in ruil voor wat scherpere graphics lever je bijna driekwart van de framerate in...

Daarnaast is het maar de vraag of Ready or Not zich wel echt leent voor consoles. In alles zie je dat dit een pc-game is. Schieten werkt top, maar je komt gewoon knoppen tekort. Dit merk je bijvoorbeeld aan de communicatie- en gadget-wheels, waar ik overigens nog altijd de ballen van snap. Dit moet beter kunnen. Al zouden ze alles in één wiel zetten, alles is beter dan dit. Knoppentekort daargelaten; de game zelf speelt fantastisch. De besturing is scherp, de actie intens, en je voelt dat ieder besluit impact heeft. Dat heft veel van de minpunten op, maar helemaal verdwijnen doen ze niet. Mocht je trouwens veel waarde hechten aan mods: die zijn er niet op console. Ben je dus voorstander van AI-teammates in de online multiplayer, dan zal je op de console teleurgesteld worden. Overigens begrijpbaar, want mods op een console zie je sowieso niet vaak, maar toch.

Ready or not, here I come!

Om een missie te voltooien, moeten we de situatie in toom houden. Dat doen we hoofdzakelijk door zowel burgers (het liefst levend) te boeien en het tuig (ook het liefst levend) in te rekenen. Ieder level bevat een handjevol civies en bad guys, maar hoeveel dat er zijn, weet je vaak niet van tevoren. Er is namelijk geen checklist of voortgangsoverzicht. En sommige maps zijn serieus groot, waardoor je op momenten keer op keer dezelfde ruimtes doorloopt om te checken of je niets gemist hebt. De game zou serieus baat hebben bij een dergelijke functionaliteit, zeker wanneer je ook de hard completion wil voltooien. Naast vijanden is er namelijk ook bewijs te verzamelen, en soms valt dat bewijs gewoon niet op. Denk daarbij aan weapon caches, datafiles of zelfs gedropte vijandelijke wapens. Nu zijn die wapens gelukkig te highlighten, maar het blijft een kopzorg om ze allemaal te vinden. Ja, we kunnen gaan voor de soft completion, maar waarom niet nog even dat bewijs meepakken voor een betere score? Nou, omdat het simpelweg niet te vinden is. Daarom! VOID Interactive, implementeer a.u.b. iets van een checklist na een x-aantal minuten spelen, ik beloof dat het heel veel frustratie wegneemt.

En als we het dan toch over verbeteringen hebben: kunnen we in de volgende patch ook wat bugs wegwerken, VOID Interactive? Clipping, alignement issues en ragdolling zijn aan de orde van de dag, maar daar kunnen we nog doorheen kijken. Het wordt echter vervelend wanneer je een personage geen handboeien om kunt doen en hem/haar dus niet kunt rapporteren. Vaak kan een andere speler dat dan nog wel, maar wat als je de last man standing bent? Dan zit je met een probleem. De enige oplossing is dan om een kogel door de burger of vijand te jagen, met als gevolg dat je dus weer punten inlevert. Zoiets noemen we niet alleen immersion-, maar ook nog eens gamebreaking. Superzonde, want dit kan de vibe van een pot van een half uur zomaar compleet doen omslaan.