Review: Atlas Fallen - Absoluut niet stoffig Pc

In Atlas Fallen neem je de rol aan van een slaaf zonder naam die een mysterieus artefact vindt waarmee hij de mensheid kan gaan redden en zelfs opstaat tegen een god. De game speelt zich af in een uitgestrekte woestijn en zand speelt een grote rol in deze game. Toen ik de eerste trailer van Atlas Fallen zag, dacht ik gelijk dat dit weleens een goede game zou kunnen zijn. Ik stond dan ook te popelen om de woestijn te verkennen.

From zero to hero, alweer

Atlas was ooit een mooie plek, maar na een apocalyptische gebeurtenis is alles uitgestorven en bedolven onder het zand. Nu heerst er een zonnegod genaamd Thelos. Thelos is een beetje een klootzak en heeft een soort rangsysteem in het leven geroepen voor de mensen die nog op Atlas aanwezig zijn. De priesters die Thelos aanbidden, staan bovenaan en moeten ervoor zorgen dat de werkers, die niet eens een naam mogen hebben, hun werk doen. De werkers moeten namelijk de mysterieuze stof genaamd Essence delven en naar de hoofdstad brengen. Doen ze hun werk niet en weigeren ze Thelos te aanbidden, dan zwaait er wat. Uiteraard is er een klein groepje dat besluit zich tegen Thelos en de priesters te keren en jij bent er daar een van. Als nietszeggende naamloze slaaf vind je in de woestijn echter een bijzondere handschoen. Wanneer je besluit om deze handschoen aan te trekken, want waarom zou je niet ver uit de buurt blijven van een mysterieus gloeiend artefact midden in de woestijn dat tegen je lijkt te praten, kom je erachter dat deze verbonden is aan een belangrijk persoon uit de geschiedenis van Atlas. Nyaal, die een soort Navi in handschoenvorm is (en dat is geen compliment), is vanaf nu je reisgenoot in de woestijn.

De mysterieuze handschoen, waarmee je zand kan manipuleren en speciale krachten krijgt, dient als katalysator voor je spannende reis. Het verhaal is een beetje cliché, hoe vaak hebben we het verhaal van de naamloze verschoppeling die ineens een mysterieus artefact vindt nou niet gehoord, en dat vind ik persoonlijk wel een beetje jammer. De grote open wereld in de woestijn is namelijk een perfect leeg canvas voor een boeiend en diepgaand verhaal. Hoewel het verhaal van Atlas Fallen zich op bekend terrein begeeft, biedt het wel een solide basis voor het avontuur. De verschillende NPC's in de wereld bieden daarnaast genoeg achtergrondverhaal en side quests die de ervaring meer diepgang geven.

De woestijn is zo'n gekke plek nog niet

Atlas Fallen nodigt je uit voor een meeslepende reis door een betoverend woestijnlandschap. Het eerste wat je aandacht trekt, zijn de prachtige graphics van de game. Deck13 is erin geslaagd een wereld te creëren die zowel adembenemend mooi als spookachtig uitgestorven is. De woestijnomgeving straalt een unieke charme uit, met gouden duinen en verlaten ruïnes. De aandacht voor detail is ook zeker aanwezig, want elk hoekje en gaatje voelt doordacht ontworpen, waardoor je nogal gauw op verkenning uitgaat.

De uitgestrekte open wereld van Atlas Fallen is best indrukwekkend en biedt een gevoel van een echt open wereld die bijna eindeloos te verkennen valt. Wanneer je de speciale handschoen en dus de krachten om zand te manipuleren hebt bemachtigd, krijg je ook de mogelijkheid om je snel voort te bewegen door over het zand te surfen. Het op deze snelle manier verkennen van de uitgestrekte zandduinen geeft een enorm machtig gevoel van vrijheid en is een fijne manier van voortbewegen. Er is echter een klein probleempje met de aanwezigheid van afgronden die het verkennen belemmeren. Hoewel deze barrières bijdragen aan het verhaal van de game, komen ze af en toe over als een ietwat luie manier om beweging te beperken en als je even lekker aan het surfen bent en je let even niet op, kukel je zo naar beneden. Desondanks blijft het verkennen van de wereld van Atlas Fallen een waar genot.

Geniet, maar vecht met maten

Een van de beste eigenschappen van Atlas Fallen is het vechtsysteem. De gevechten zitten boordevol razendsnelle actie en zijn nog best uitdagend. Je hanteert twee verschillende wapens tegelijk, waardoor het mogelijk is om opwindende combo's te maken. De toevoeging van luchtgevechten, dodgen, counteren en parryen zorgt voor een veelzijdigheid die de gevechten dynamisch en boeiend houdt. De combat in Atlas Fallen doet me denken aan games als Darksiders en Deck13's andere game The Surge, wat absoluut een compliment is. Tijdens je avontuur word je geconfronteerd met een reeks geduchte vijanden die bekend staan als Wraiths. Deze mysterieuze wezens, elk met een eigen ontwerp en vechtstijl, voegen een laag spanning en onvoorspelbaarheid toe aan de gameplay. De ontmoetingen met de Wraiths zijn willekeurig en houden je scherp terwijl je door de woestijn heen surft. Elke soort Wraith heeft een eigen aanvalspatroon en unieke speciale eigenschappen die ervoor zorgen dat je voor elke vijand een andere strategie in moet zetten. Dit zorgt ervoor dat gevechten nooit saai zijn.

Naarmate je meer fragmenten van de handschoen ontdekt, neemt je mobiliteit en ook de drang om te verkennen toe. Puzzels en sidequests gaan naadloos over in de gameplay. Overal waar je komt, vind je wel een NPC die je op pad wil sturen, een puzzel waarmee je speciale voorwerpen kunt verdienen of een van de vele crafting-ingrediënten. Je kunt namelijk verschillende speciale vaardigheden maken om jezelf niet alleen sterker te maken, maar ook de speelstijl aan te passen aan jouw voorkeuren. Wat daarnaast ook nog een leuke toevoeging is aan Atlas Fallen is de optie om samen met een vriend te spelen. Samen is natuurlijk alles leuker en de toevoeging van coöp is voor een game als Atlas Fallen zeker niet verkeerd. De drop-in drop-out co-op zorgt ervoor dat je samen met een vriend op elk gewenst moment naadloos samen kunt spelen. Je hoeft geen party aan te maken, niet te wachten in een lobby, of andere gekke dingen die je gameplay verstoren. Lekker!