Review: Backbone - Verrassend sterk Pc

Daar ben ik weer met een review over een game van uitgever Raw Fury. Nadat ik een review had geschreven over de turn-based roguelike strategiegame Star Renegades van dezelfde uitgever, was het alleen maar vanzelfsprekend dat ik deze game dan ook zou oppakken. Welke game dan? Backbone. Een post-noir roleplaying detective avontuur, waarbij spelers in de harige huid kruipen van de wasbeer Howard Lotor als privé detective. Het avontuur speelt zich af in een dystopische versie van Vancouver. Het is aan jou om een gigantisch complot te ontrafelen door informatie te zoeken en je niet te laten kisten. In Backbone ligt de focus op het narratief dat ondersteund wordt door verschillende pixel art omgevingen, interacties met personages en afwisseling in gameplay. Mij klonk dit als muziek in mijn oren, alleen was het nog de vraag of die muziek uiteindelijk vals zou zijn of niet. De soundtrack is in ieder geval top, maar lees vooral verder of de rest dat ook is.

Kannibalen en aliens?

Ja, het begint goed. Nou ja, dat is niet helemaal de start van het verhaal. Laten we daarom beginnen bij het begin. Howard Lotor is een privé detective die jarenlang brood op de plank bij elkaar heeft moeten schrapen via het oplossen van kleine zaken. Na de zoveelste eenzame avond met het nodige zelfmedelijden, komt er een klant langs die vermoedt dat haar vermiste man, een otter, zich met louche praktijken bezighoudt. Howard gaat voor haar op pad en door vragen te stellen aan derden en door een paar illegale acties te ondernemen, komt hij erachter dat er in de stad gehandeld wordt in vlees van allemaal verschillende inwoners. Renee, een schrijver die de leider van die kannibalistische onderneming onderzoekt, hield Howard in de gaten en neemt na zijn heftige ontdekking contact met hem op, waarna Howard en Renee een samenwerking aangaan om de waarheid te achterhalen. Dat blijkt alles behalve veilig te zijn en er wordt na een plottwist hier en daar zelfs gedacht aan aliens. Het lijkt misschien op het eerste oog een beetje cliché. Been there, done that. Als er echter iemand is die niet tegen slecht uitgevoerde clichés kan, ben ik het wel. Ik kan daarom met zekerheid zeggen dat dit narratief, met alle details en uitgebreide dialogen, erg goed in elkaar steekt.

Hoe hebben ze dat dan gedaan? Het lezen van teksten zo lang als de hele Harry Potter-boekenserie bij elkaar? Gelukkig niet, dat wordt natuurlijk nogal snel saai en dan was ik er bij de eerste akte (van de vijf) al klaar mee. In Backbone kun je met vele personages een gesprek beginnen. Sommige gesprekken gaan alleen over koetjes en kalfjes, terwijl andere gesprekken nodig zijn om vooruitgang te boeken in het verhaal of om extra informatie te krijgen. In de gesprekken krijg je vaak de keuze uit verschillende antwoorden (waarvan sommige opties of depressief, sarcastisch of cynisch zijn) die ook het verloop van het gesprek deels kunnen aanpassen. Zo kun je er bijvoorbeeld voor kiezen om Renee vanaf het eerste gesprek al te vertrouwen of niet. Je kunt zelfs een gans respect tonen als je dat wilt. Howard kan zo connecties maken met alle verschillende personages (waar er echt best veel van zijn) om zo de waarheid te achterhalen en hulp te krijgen om bewijs te verzamelen. Dit verhalensysteem zien we wel vaker in narratief gedreven games, zoals toen ik een review schreef over Don’t Forget Me. In tegenstelling tot Don’t Forget Me, heeft Backbone de dialogen en de opties daarin wél goed uitgevoerd. De dialogen blijven interessant en het is een kwestie van goed kiezen wat voor antwoord je geeft. Het kan namelijk zo zijn dat iemand je niet meer wilt helpen en je daardoor een andere oplossing moet vinden. Hierdoor moet je de aandacht er goed bij houden en dit houd je in de rol van Howard in plaats van jezelf. Jammer genoeg heeft het einde niet de antwoorden waar ik naar zocht. Misschien komt dat omdat er nog een tweede deel uitkomt. Tenminste, dat hoop ik dan.

Utopisch dystopisch gepixelleerd

Backbone speelt zich dus af in Vancouver, waar in de tijd van Howard Lotor een grote muur omheen is gezet. Buiten die muur komen is nogal gevaarlijk, ook al is het daar toch wel een stuk beter te behappen dan in Vancouver zelf. Iets met klassendiscriminatie. Maar goed, de omgevingen (ondanks dat er een paar wel echt een grote renovatie nodig hebben) zien er toch stuk voor stuk super uit. Het blijft natuurlijk dystopisch, maar de pixel art laat het lijken alsof zelfs de meest vieze afvalberg er goed uit ziet. Spelers kunnen in de 2.5D-omgevingen van links naar rechts voortbewegen, terwijl er ook interacties mogelijk zijn met de mensen op de straat en in de gebouwen. Hier vind je namelijk stukjes informatie die kunnen helpen met ontdekkingen maken en zijn er voorwerpen om te gebruiken of te plaatsen om een willekeurige, irrelevante actie te ondernemen. Het mooie hiervan is dat de omgeving sterk wordt meegenomen in het verhaal en dat de world-building een persoonlijke connectie maakt met de speler. Het is natuurlijk ook fijn om naar te kijken en om te ontdekken.

De omgeving wordt daarnaast ondersteund door geluiden en muziek. De geluiden zorgen ervoor dat de omgevingen net wat dynamischer overkomen. Daardoor vind ik het jammer dat er niet meer (achtergrond)geluiden zijn. Dit heb ik ook met de muziek. Die ondersteunt de gameplay echt heel goed en het is ook prettig om naar te luisteren. Helaas vond ik dat de muziek net te weinig aanwezig was, waardoor Backbone voor mij soms te stil overkwam. En dat terwijl ik vaak juist de muziek zo zacht mogelijk zet bij games, omdat ik het dan vaak te overweldigend/druk vind. De interactiviteit in de game-omgeving maakt dat dan wel weer goed, want zo mis je het niet al te erg.

Voeg er een beetje gameplay aan toe

Dan rest er alleen nog de gameplay. Die is hierboven al tussendoor deels behandeld, zoals de mogelijkheid om te kiezen tussen antwoorden in een gesprek en de interactie in de omgeving. Er zijn echter ook nog een aantal andere gameplay mogelijkheden om te behandelen. Op het basisniveau is de gameplay erg simpel. De focus ligt immers op het narratief en de game is niet lang genoeg om de gameplay zo complex mogelijk te maken. Begrijp me niet verkeerd hoor, deze keuze is juist goed voor een game als Backbone en dat is dus zeker iets wat ik fijn vond. Je hoeft alleen maar A en D te gebruiken om te bewegen en/of E indrukken om te interacteren met een voorwerp, personages of informatieve delen. Ook is het bij sommige stukken aan te raden om te hurken met Ctrl, zodat je niet opvalt als je ergens bent waar je eigenlijk niet hoort te zijn.

Dat is dus makkelijk. Soms komt er echter een puzzel voorbij die wat complexer is. Niet qua handelingen van je muis en keyboard, maar qua vinden van de oplossing. Om eerlijk te zijn, heb ik er van eentje moeten opzoeken hoe die moest, want ik kwam er echt niet uit. Gelukkig stond er een walkthrough op Steam. Anders was ik nooit bij het einde gekomen. Het is daarnaast zeer belangrijk dat je de informatie onthoudt die de personages met je delen of naar voren komt in de omgeving. Dat helpt namelijk ook in je voortgang. Uiteindelijk is dit allemaal erg prima te doen, terwijl het toch uitdagend blijft en de aandacht blijft vasthouden. De balans tussen narratief en gameplay, waarin passiviteit en activiteit goed afgewisseld wordt, is dus enorm goed uitgewerkt.