Review: Crash Bandicoot: N. Sane Trilogy PlayStation 4

De welbekende PlayStation-mascotte is terug! Crash Bandicoot N.Sane Trilogy bevat de drie eerste Crash Bandicoot-titels en Activision heeft deze in een schitterend jasje weten te steken. Veel gamers konden niet wachten om aan de slag te gaan met het ludieke personage en nu is het eindelijk zover. Wel in geremasterde vorm, maar met een gat van ruim twintig jaar voelt deze trilogie aan als een nieuwe game. Is dit een remaster die daadwerkelijk gerechtvaardigd kan worden? Of is dit een van de vele cashcows die eigenlijk geen remaster nodig had? Let's find out!

Partycrasher

Crash Bandicoot N.Sane Trilogy bevat dus drie games, bestaande uit: Crash Bandicoot (1996), Crash Bandicoot: Cortex Strikes Back (1997) en Crash Bandicoot: Warped (1998). Alle drie zijn volledig opnieuw opgebouwd, maar zijn vrijwel identiek aan de originele versies. Zo zijn de games bijvoorbeeld nog altijd retemoeilijk waarbij er weinig concessies zijn gedaan om nieuwe spelers een handje te helpen. Een goede keuze naar mijn mening, zo heeft de originele ontwikkelaar, Naughty Dog, de game immers in eerste instantie ook ontworpen. De game is erg trouw aan de originele uitgaves, er is dan ook voornamelijk getweaked aan de besturing, graphics, en je kunt nu met zusje Coco spelen, maar de gameplay is precies hetzelfde. Zo zijn de obstakels op de centimeter nauwkeurig geplaatst en bewegen de vijanden nog altijd in een vaste cyclus zonder te reageren op de speler.

Dit is een game die schittert in zijn eenvoud. Voornamelijk het eerste deel is erg old-school. Met behulp van slechts drie knoppen is de gehele game uit te spelen. Met vierkantje doe je de welbekende spin-attack, met kruisje spring je en met rondje buk je. In de sequels komen er gaandeweg wat opties bij, maar erg ingewikkeld wordt het nooit. Dit keer kan je Crash wel besturen met de analoge stick, wat de besturing veel soepeler maakt. Wil je echt voor de old-school-ervaring gaan, dan is de game ook gewoon te besturen met de vierpuntstoetsen. Wat blijft er dan over? Een flink uitdagende platformer waarbij je springt, draait en racet geplaagd door een paar kleine valkuilen. Het verhaal is niets bijzonders, maar de ouderwetse garde is niets anders gewend. Ook leuk, alle games zien er evengoed uit, wat niet het geval was bij de originele titels.

Draai Crash, draai!

Terwijl je door de game speelt, valt op hoe lastig de games eigenlijk zijn. Vandaag de dag ben ik gewoon niet meer zo'n afstraffende game gewend. Voornamelijk de eerste heeft een aantal zeer pittige levels. In het eerste deel is de hub-wereld een simpel eiland waar ieder puntje een level is. In Cortex Strikes Back reis je telkens een verdieping omhoog wanneer je ieder level op die verdieping hebt voltooid. En Warped heeft een centrale hub waar elektrische hekken uitschakelen als je ieder level van een wereld hebt voltooid. Iedere game begint bijzonder eenvoudig, maar schijn kan bedriegen. Gaandeweg wordt de moeilijkheidsgraad flink opgevoerd en begrijp je plotseling waarom ze zo genereus zijn met het geven van levens in eerdere levels.

Als je kritiek op deze game levert, doe je dat in principe ook op de originele versies. De games zijn namelijk vrijwel 'n op 'n overgenomen, afgezien van de graphics en besturing dan. Dat betekent dat er dus ook in deze game een flink aantal cheap deaths zitten wat flink wat frustratie kan opwekken. Toch is de game niet onmogelijk. Spelers met een flinke dosis geduld komen prima door het avontuur en als je dat weet vast te houden, heb je een absolute toptijd voor de boeg. Daarbij zijn het drie games in 'n. Mijn persoonlijke favoriet is Crash Bandicoot: Warped, maar dat is een stukje nostalgie dat meespeelt. De herinneringen die je wellicht hebt aan de originele games worden niet verpulverd door de nieuwe uitgave, en dat is voor mij wellicht nog wel het meest belangrijke.