Review: Darksiders Genesis Pc

Met Darksiders Genesis leek het alsof de Darksiders-serie een andere kant op wilde gaan. Deze spin-off van de bekende serie met engelen en demonen in de hoofdrol verruilt namelijk het third-person-perspectief voor een isometrisch perspectief. Aan de trailers te zien, leek het erop alsof Darksiders Genesis een soort Diablo-achtige game zou worden met een Darksiders-sausje eroverheen. Of dit ook echt zo is en of dat een goede keuze was geweest, heb ik even voor je uitgezocht.

De snode plannen van Lucifer

Het verhaal van Darksiders Genesis sluit niet direct aan op de drie eerdere titels uit de serie. Het is een losstaand verhaal dat je kunt volgen zonder één van de andere games gespeeld te hebben. Het verhaal speelt zich af voor de gebeurtenissen uit de andere games. Lucifer, de koning der demonen, heeft plannen om de balans tussen goed en kwaad te verstoren door met andere demonen samen te werken en hen te manipuleren zijn spelletje mee te spelen. Uiteraard is het aan de Nephilim, de vier ruiters die de balans moeten bewaken, om Lucifer een halt toe te roepen.

Wat volgt is een avontuur dat je samen met War, de ruiter die we uit de originele Darksiders kennen, en Strife, de vierde ruiter die we eerder al even hebben kunnen zien in Darksiders III. Strife is een personage dat jonger en losser oogt dan zijn broers en zus. Hij maakt tussendoor grapjes en lijkt voornamelijk overal vooral plezier in te willen hebben. War is aan de andere kant erg star en serieus, zoals we in de eerste Darksiders-game ook hebben kunnen zien. War en Strife moeten samen door de hel navigeren om elke demon op te zoeken en te verslaan, om zo uiteindelijk bij Lucifer uit te komen en hem voor eens en altijd te stoppen. Dit avontuur is opgedeeld in zestien hoofdstukken die elk bestaan uit een vrij gedeelte, een lineaire dungeon en een eindbaas. De dungeons zitten vol met vijanden die in hordes op je af komen. Helaas is er vrij weinig variatie in de vijanden die je tegenkomt, daar de vijanden in latere levels slechts een andere kleur hebben gekregen ten opzichte van de vijanden die je eerder in de game bent tegengekomen. De eindbazen zijn daarentegen wel leuk en uitdagend.

Nieuwe perspectieven

De drie originele Darksiders-games zijn third-person actiegames waarbij je middels een lichte aanval, een zware aanval en een aantal andere speciale vaardigheden hordes vijanden moet verslaan. In Darksiders Genesis is dat precies hetzelfde. Aanvankelijk dacht ik, aan de trailers te zien, dat Darksiders Genesis meer weg zou hebben van een Diablo-achtige game of een dungeoncrawler, gezien het nieuwe isometrische perspectief van de game. Na het spelen merkte ik echter dat de gameplay eigenlijk precies hetzelfde is gebleven als in de vorige Darksiders. Ook heeft Darksiders eigenlijk niet veel weg van een dungeoncrawler. Zo ben je niet constant loot aan het verzamelen en je personage verder aan het upgraden, maar loop je eigenlijk gewoon constant door lineaire dungeons heen om op zoek te gaan naar een artefact dat je moet verzamelen. Tussendoor wordt alle actie wel afgewisseld met puzzels en platform-stukjes waarbij je moet rennen en springen. Daarnaast krijg je tussen elk hoofdstuk ook de mogelijkheid om The Void te bezoeken, waar het bekende personage Vulgrim je opwacht. Bij Vulgrim kun je de zielen die je gedurende je avontuur verzamelt, inruilen voor upgrades en nieuwe handige vaardigheden.

Het nieuwe isometirsche perspectief geeft je wel een frisse nieuwe kijk op de game. Ondanks dat de game verder vrij weinig weg heeft van een dungeoncrawler, werkt het perspectief toch vrij prima voor dit soort gameplay. Ik had op sommige momenten echter wel het probleem dat voorwerpen of gebouwen in de omgeving mijn gezichtsveld blokkeerden. Vanwege het perspectief kun je de camera niet draaien, waardoor ik soms erg gehinderd werd. Wanneer je personage zich achter een voorwerp of gebouw bevindt, zie je zijn silhouet in het blauw door de blokkade heen, maar dat is bij vijanden niet zo. Het is dus meer dan eens voorgekomen dat ik werd aangevallen door vijanden die ik met geen mogelijkheid had kunnen zien, terwijl ik mijzelf achter een gebouw begaf.

Alles is leuker met z'n tweeën

Als speler heb je in de singleplayer-modus de keuze uit zowel Strife als War die elk hun eigen speciale vaardigheden hebben. War is meer een tank en kan het beste gebruikt worden om middenin de groep vijanden te gaan staan en ze direct aan te vallen. Strife is daarentegen een langeafstandsvechter die twee pistolen gebruikt om zijn vijanden van veraf aan te vallen. Hij heeft dan ook aanzienlijk minder levenspunten dan War heeft, maar heeft wel een speciale vaardigheid waarmee hij sterkere aanvallen kan doen wanneer hij een bepaald aantal schoten heeft gelost zonder zijn doelwit te missen. Wanneer je in de singleplayer-modus speelt, kun je te allen tijde wisselen tussen Strife en War. Hoewel de beide personages een verschillende speelstijl hebben, maakt het over het algemeen niet uit welke van de twee personages je kiest. Zo heb ik het overgrote deel van mijn speelsessies met Strife doorgebracht. Af en toe kom je echter wel puzzels tegen waarbij je specifiek een speciale vaardigheid moet gebruiken die slechts één van de twee personages bezit. Deze puzzels zijn echter niet uitdagend en komen ook niet al te veel voor.

Naast een singleplayer-ervaring kun je Darksiders Genesis ook samen met een vriend spelen. In de singleplayer-modus kun je wisselen tussen de twee personages en kun je verder spelen wanneer één van de twee een leven verliest. Wanneer je echter met een vriend samen speelt, wat overigens lokaal via splitscreen kan, maar ook via de online-functionaliteit, neemt elk de rol van één van de twee broers aan en moet je elkaar tot leven wekken wanneer de ander een leven verliest. Het samen spelen maakt de game een stuk leuker, maar biedt verder geen extra uitdaging of mogelijkheden.