Review: Dead Space PlayStation 3

Iedereen heeft wel bepaalde genres en stijlen waar hij of zij een voorliefde voor heeft. Dit zorgt vaak voor een afwijkende mening, omdat je het altijd wel goed vindt, of juist enorm kritisch bent. Zo heb ik persoonlijk een voorliefde voor alles wat zich in de ruimte afspeelt op gebied van films en games. Dit zorgt er voor dat ik er moeilijk kritisch naar kan kijken, omdat ik het alleen al zo tof vind dat je in dat zwarte vacuüm en tussen die sterretjes mag rondlopen of vliegen. Zo was ik 'n van de weinige mensen die Red Planet en Mission To Mars allebei wel goed te pruimen vond, terwijl de rest van de wereld die films het liefst ook naar Mars zelf wilde schoppen. Er zijn maar weinig sfeervolle games gemaakt die zich in de ruimte afspelen (en niet te maken hebben met Star Wars), maar laatst is er dan toch eentje verschenen...

Eat this NASA

Dead Space, een survival-horror game die zich afspeelt in de ruimte. Het kan niet meer mijn straatje worden dan dit, dus ik stond te popelen om eens lekker rond te gaan dabberen op een koud en donker ruimteschip vol monsters; heerlijk therapeutisch grimmen. Gelukkig zit je ook niet zomaar op een ruimteschip, maar een heuse Planet Cracker, een gigantisch schip dat planeten volledig ontdoet van al hun grondstoffen als een soort intergalactische mijnwerker. Jij komt daar aan met je crew, omdat de communicatie al een tijdje is verbroken met het schip. Vanaf hier kun je zo'n beetje heel het verhaal wel raden, en ga ik daar ook verder niet veel tekst aan besteden. E'n ding wat ik er nog over kwijt wil, is dat het geloof dat in het plot van Dead Space verwerkt zit, genaamd Unitoligy, zorgt voor een origineel en duister element in het toch makkelijk opgebouwde verhaal. De uiteindelijke vraag is of dit simpele verhaal toch wel goed werkt, of jammerlijk de game ermee tekort doet schieten.

Houston, we have a problem

Even dus het verhaal(tje) terzijde, want ik wil het vooral hebben over de andere dingen die Dead Space te bieden heeft: angst, terror en suspence tot op je botten. Voeg bij dat heerlijke recept nog een paar kilo diepgewortelde angst- en schrikmomenten toe en je hebt ongeveer alle ingrediënten die nodig zijn voor de nare dooie sfeer die deze game door je tere zieltje heen duwt. Wat intercomgebabbel en dergelijke halen dit donkere dikke sfeertje af en toe wat naar beneden, maar dat zorgt er nog wel voor dat toch iets meer dan een handjevol personen deze game mentaal weet te trekken. Eigenlijk sjok je in je benauwde doch stoere ruimtepak heel de game enkel en moederziel alleen op het ruimteschip rond. Hierbij bezoek je steeds verschillende delen, die sterk afwisselen in stijl en gameplay. Zo voorzie je je hedendaagse ADHD-brein nog genoeg van verse impulsen voordat je de titel Dead Space een nieuwe betekenis vindt hebben. Zo moet je een paar keer in outer space vacuüm rondlopen met beperkte tijd aan zuurstof, en het tofste zijn misschien nog wel de zero gravity gebieden waarbij je naar alles toe kunt zweven en op de plafonds en muren kan rondlopen. En o ja, de vijanden doen dat daar vervolgens ook. Erg aangenaam om te ervaren"

In space no one can hear you game

Dan even over hoe Dead Space speelt, want dat is natuurlijk wel het belangrijkste. Eerst even wat vergelijkbaar materiaal opnoemen, want het heeft veel weg van een paar andere games. Zo is Dead Space qua verhaal en gameplay erg in de stijl van BioShock en Doom 3 en daarnaast is het heel erg Resident Evil getint qua pacing, actie en horror. Als eigen inbreng heeft Dead Space de originele setting, gecombineerd met vergaande gore. De vijanden, die allemaal misvormde lijken zijn doordat er een buitenaards monster in zit, maak je namelijk het beste dood door de ledematen eraf te knallen of slaan, wat je met verschillende wapens kunt doen. Zo heb je naast je gewoonlijke handkanon en vlammenwerper ook een cirkelzaag-schieter, waarbij je de cirkelbladen zelf, in de lucht spinnend, kunt laten hangen, wat zorgt voor enorm veel dismember-plezier waar Tooltime bleek bij wegtrekt. Vergis je daarom ook niet in de bloederigheid van dit spel, of de hoeveelheid schrikmomenten, want dikwijls komen de vijanden vanuit de meest onverwachte plekken tevoorschijn. Daarnaast houden ze zich ook lekker Tactical Espionage Stealth stil tot vlak voor je neus, waarna ze besluiten over te gaan van ninja mode naar screaming berserk attack mode. Ook bij de doorgewinterde gamer besluit het hart dan af en toe het droge keeltje in te knallen.