Review: Death's Door - Respect voor de reaper Xbox Series

Devolver Digital is de thuishaven van vele sterke onafhankelijke ontwikkelaars met interessante games. Op de redactie gaat de discussie regelmatig over de extraverte uitgever. In team één hebben we de nee-zeggers, die vinden dat Devolver Digital eigenlijk overhyped is. In team twee zit ik, vaak eenzaam. Ik vind dat Devolver Digital oprecht sterke games in huis heeft. Tuurlijk is het niet zo dat alles wat ze aanraken in goud verandert, maar denk aan titels, zoals The Messenger, Enter The Gungeon, Hotline Miami, enzovoorts. Ik heb vandaag een mededeling. Ik heb een nieuwe favoriete Devolver Digital-game. De hoofdrolspelers? Een kameraad met een pot als hoofd, een zanger zonder talent en een kraai met het na-apen van Magere Hein als beroep. Klop klop, we openen de review van Death's Door.

Knocking on Death's Door

Death's Door heeft één hoofdrolspeler en dat is de wereld zelf. De dood in Death's Door werkt niet naar behoren en daarom ga jij op pad om de zielen op te eisen die over de houdbaarheidsdatum zijn. Je bent namelijk een reaper en je werkt voor een bureaucratisch zooitje dat ervoor moet zorgen dat de zielen op tijd ingeleverd worden. Door middel van een netwerk aan magische deuren stap je in de diverse werelden waar je wat zielen gaat opeisen. Je merkt echter al snel dat er iets aan de hand is en het is aan de speler om uit te zoeken welke invloeden de boel aan het saboteren zijn. Het is een bijzonder luchtige presentatie, terwijl het op momenten ook flink duister kan zijn. De gehele wereld heeft een mix van een stervende en deprimerende sfeer, maar zo nu en dan overheerst het gevoel van wonder. Dat gevoel van wonder is vergelijkbaar met de Zelda-games, waarin de ontdekking echt op de eerste plek komt te staan.

De wereld wordt gedragen op de schouders van de NPC's. Death's Door lijkt hier erg op de Dark Souls-games, want het heeft specifieke NPC's die de speler helpen of belemmeren tijdens het avontuur. Het is echter niet zo dat deze NPC's op één locatie stil blijven zitten. Ze hebben hun eigen doelen en ambities en het is aan de speler om ze daarmee te helpen. Of niet, dat moet je zelf weten. De NPC's zijn keurig geschreven en geven de wereld een mooi zetje in de rug. Het is niet alleen maar dood en verderf, maar ieder personage heeft zijn eigen interpretatie van de evenementen in de wereld. Denken ze aan doodgaan? Wat vinden ze van de huidige stand van zaken? De dood is een akelig onderwerp, maar Death's Door gaat hier goed mee om door sterke dialogen te creëren. In dat opzicht doet het mij weer denken aan Spiritfarer, waarin je niet zozeer bezig bent met het veroorzaken van dood, maar meer aan het nadenken bent, hoe je ermee omgaat.

Een vliegende kraai vangt altijd wat

Met de wereld zelf als hoofdrolspeler is het natuurlijk belangrijk dat het een interessante wereld is om te verkennen. Het gevoel van avontuur is in Death's Door zeer goed uitgevoerd en dit komt door de verbondenheid die je vindt in de levels. Elk uithoekje is de moeite waard en het verkennen van de wereld wordt ook vrijwel altijd beloond. Als het niet met een item is, dan is het wel met een shortcut, zodat je de volgende keer weer sneller aan de slag kunt gaan. De items die je vindt, zijn ook vaak weer nuttig voor het verder verkennen van de map. Zo kun je op de spookachtige zolder van een creepy oma een item ontdekken, wat weer een leidraad is voor een grotere prijs. De diverse manieren waarop je de map kunt overbruggen hebben we vaker gezien, maar ze zijn steeds prima uitgevoerd. Zo kun je uiteindelijk met een grapplehook naar nieuwe plekken schieten en kun je de putten gebruiken om naar verborgen locaties te wandelen a lá Super Mario Sunshine.

Death's Door zit bommetje vol met geheimen om te ontdekken. Zelfs nadat de laatste credits waren voorbij gerold, kwam ik erachter dat er nog zo ontzettend veel op te vinden was. Ik wil het hier niet te specifiek over hebben, aangezien je dit het beste kunt ervaren wanneer je er blind ingaat. Maar Death's Door heeft een verrassend uitgebreide endgame. Geen New Game Plus, maar echt een doel om naar te streven na het einde van het verhaal. Ook kun je gewoon teruggaan naar oude levels, om zo de geheimen te ontdekken die je gemist hebt. Denk hierbij aan de shrines die je personage wat upgrades geeft, collectibles, maar ook de specifieke quest-lines en optionele bossbattles. Doorspelen in Death's Door is zeker de moeite waard.

Keep it simple, stupid!

Combat in Death's Door is niet ingewikkeld. Je hebt een handjevol wapens die je kunt verzamelen, maar ze doen in het principe hetzelfde. Je snijdt je een weg door het kanonnenvoer en je ontwijkt alles wat ze naar je hoofd slingeren. Daarnaast heb je een aantal spreuken die je vanaf een afstand kunt gebruiken, maar die gebruik je meer om puzzels op te lossen, dan om daadwerkelijk schade aan te richten. Iets wat ik geweldig vind aan Death's Door, is dat het uitdagend kan zijn, maar het blijft te allen tijde overzichtelijk. Nooit word je doodgegooid met praktische effecten, waardoor je kunt blijven zien wat er aan de hand is tijdens je gevechten. Veel indiegames die ik gespeeld heb dit jaar, hadden zeker vermakelijke combat, maar werkten ook vaak op de zenuwen, omdat je vaak niet kon zien wat er precies op je afgevuurd werd. Death's Doors artstyle is zo clean, dat alles wat een gevaar voor jouw vogeltje kan betekenen, meteen geïdentificeerd wordt en ook simpelweg niet te missen is. Daarnaast vertellen de animaties van de vijanden je meteen wanneer er een aanval jouw kant op komt. Simpel, maar rechtvaardige combat die nog steeds best pittig kan zijn op momenten, doordat je gelimiteerde healthpoints hebt. Gelukkig hebben de meeste vijanden dat ook en daardoor blijft de combat vloeiend en impactvol aanvoelen.

Simpliciteit is denk ik wel een kernbegrip als we naar het totale pakketje kijken van Death's Door. Een ander mooi voorbeeld daarvan is de soundtrack gecomponeerd door David Fenn. Hij verzorgde de muziek van onder andere Moonlighter en ook Acid Nerve's vorige titel Titan Souls. Hij weet elke wereld te voorzien van een passende sound, terwijl hij vaak minimalistisch blijft. Een enkele gitaar, piano of fluit wordt gebruikt om de toon te zetten voor specifieke omgevingen. Wanneer er iets groots gebeurt, begint de muziek opeens ook grootser te spelen. Een gevarieerde soundtrack met als hoofdingrediënt simpliciteit. Dat is zeker iets wat ik kan waarderen.

Er is één nadeel in Death's Door, het houdt het af en toe té simpel. Uiteindelijk doet Death's Door heel veel goed, maar het weet nooit echt verrassend uit de hoek te komen qua gameplay-mechanics. Het lijkt soms niet genoeg vertrouwen te hebben in haar eigen ideeën. Dit werd duidelijk met de gameplay-mechanic van de health-zaadjes. Met deze zaadjes kun je extra checkpoints maken, waar de speler wat health kan terugpakken. Dit is een interessant concept. Als je gelimiteerd bent in het uitkiezen van je checkpoints, moet je echt gaan nadenken welke checkpoints je activeert. Death's Door houdt echter de speler bij de hand en geeft een hele berg aan deze zaadjes weg. Hierdoor elimineert het elke vorm van keuzestress, wat juist uitstekend had kunnen werken.