Review: Dragon Ball FighterZ PlayStation 4

Over het algemeen mogen we concluderen dat Dragon Ball Z aardig vertegenwoordigd is in het Rijk der Games. Van de populaire anime zijn in de loop der jaren talloze 3D RPG/vechtspellen verschenen. 2D fighters zijn er over het algemeen ook best wat. Dat die twee elkaar maar amper zijn tegengekomen is daarom best frappant. Uiteindelijk lijkt uitgever Bandai Namco ook tot die conclusie te zijn gekomen, wat heeft geleid tot een onvermijdelijke mash-up van deze succesformules. Het resultaat is Dragon Ball FighterZ, een 3-vs-3 2D fighter waarin Guilty Gear-ontwikkelaar Arc System Works het beste van twee werelden bij elkaar tracht te brengen. Men beloofde een ware Dragon Ball-ervaring met een lage instapdrempel die zowel de liefhebbers als de leek moet gaan bekoren. Of dat gelukt is ga ik je nu vertellen.

Aan offline content is er geen gebrek

Allereerst dien ik je te vertellen dat deze review zich beperkt tot de offline content van de game. Op het moment van publicatie zijn de servers van Dragon Ball FighterZ nog niet live, dus daar valt niet zo veel over te vertellen. Volgens Bandai Namco verschilt de online ervaring niet veel met die van de open bèta, al hoop ik stellig dat het gedeelte matchmaking een flinke oppepper heeft gekregen. Afijn, over de offline content valt meer dan voldoende te reppen. Als ik namelijk 'n ding kan zeggen over Dragon Ball FighterZ is het wel dat er genoeg te beleven valt wanneer je internetconnectie er een keertje de brui aan geeft.

Dragon Ball FighterZ is op het gebied van 2D fighters een behoorlijk vreemde eend in de bijt wanneer het om diens Story Mode gaat. Vooraf gezegd, ik ben geen expert wanneer het op 2D fighters aankomt, maar ik heb genoeg games in het genre opgepikt om te weten dat de campaign vaker aanvoelt als een vullertje dan een volledige modus. Van half werk kan ik Arc System Works daarentegen niet betichten. De Story Mode van Dragon Ball FighterZ is namelijk bijzonder lang, zelfs wanneer je jezelf beperkt tot het noodzakelijke. Lang als het verhaal mag zijn, erg diepgaand is het allemaal niet. Om een lang verhaal kort te maken: onze helden zijn door mysterieuze waves hun krachten zo goed als kwijt, de planeet is overspoeld met klonen van de gespierde knakkers en een nieuw personage, Android 21, heeft daar alles mee van doen. Je kan al op je vingers uittellen dat het de bedoeling is om de krachten weer terug te krijgen en de Android op non-actief te zetten. Om dit gegeven zo lang mogelijk uit te rekken, smeert men dit verhaal uit over drie Story Arcs die ieder hetzelfde verhaal vertellen, zij het vanuit drie verschillende oogpunten. Ga er even vanuit dat iedere Arc minimaal een uurtje of vier à  vijf duurt en je hebt al snel een campaign van twaalf tot vijftien uur te pakken.

Gimmicks maken het verhaal

Om dit alles een beetje interessant te houden, gooit Arc System Works enkele gimmicks in de mix. De meest noemenswaardige is het grid waaruit elke map bestaat. In plaats van een strikt lineaire ervaring, mag de speler zelf kiezen welke gevechten hij of zij aangaat voordat een verplichte Boss Fight wordt uitgevochten. Gezien elke grid meerdere paden met diverse vertakkingen voorschotelt, is de weg naar het einde zo lang of kort als de speler zelf wil. De enige catch is het maximaal aantal zetten. In de meeste gevallen kun je binnen een zet of vijf wel bij de Boss belanden, al loont het soms om een langer traject te nemen. Vrijwel iedere map biedt namelijk een gevecht waarmee een compagnon vrij te spelen valt en met enige regelmaat dropt Kid Buu ook langs om een potje te matten. Vaak kiest deze de meest ongunstige plek op het grid, maar daar staat dan wel een bult XP tegenover.

De tweede gimmick die de grind door de verhaallijnen enigszins wat draaglijker maakt, is het feit dat jij als speler niet bezien wordt als een spectator, maar als een vitaal onderdeel van het verhaal. Gezien de lamgeslagen helden nul krachten hebben overgehouden na de gebeurtenissen die aan het verhaal voorafgaan, is de ziel van een Earthling door middel van een proces genaamd 'Linking' degene die het lichaam van de vechter overneemt en dus vecht. De vierde wand wordt dan ook met regelmaat doorbroken tijdens diverse dialogen, wat soms resulteert in hilarische gesprekken.

Ten derde zet Arc System Works hoog in op replay value. Veel van de cutscenes die het verhaal rijk is, worden namelijk bepaald door jouw samengestelde team. Een dialoog tussen Gohan en Vegeta kan totaal anders uitpakken wanneer Vegeta wordt ingewisseld voor Krillin. Wanneer de club van Frieza het roster betreedt, lopen de opties tot unieke dialogen nog verder uit. Vooral completionisten gaan hierdoor flink wat uren kwijtraken aan Dragon Ball FighterZ, gezien veel van deze dialogen te sparen en terug te kijken zijn in de Linking Event-lijst.

Maar wacht, er is nog meer!

Buiten de (voor sommigen misschien iets te) lange Story Mode om, valt er in Dragon Ball FighterZ ook genoeg offline te knokken zonder dat daar een heel verhaal aan te pas komt. Niet iedereen staat te springen om anderhalve dag aan dialoog te moeten volgen. Vandaar dat de game ook uitgerust is met een Arcade Mode, waarin je drie verschillende trajecten kan doorlopen. Ieder traject is bedoeld om het beste uit de speler te halen en daagt je dan ook uit om nooit genoegen te nemen met 'goed'. Na ieder gevecht in de ladder wordt je volgende stap bepaald door de behaalde score. Scoor je een S-rank, dan blijf je in de top meevechten. Is het een keer minder gracieus verlopen maar heb je wel gewonnen, dan stroom je een treetje lager door. Het is wel duidelijk dat men graag ziet dat je geen genoegen neemt met een overall A-rank. De stimulans om alle drie de trajecten in de Arcade Mode met vlag en wimpel te doorstaan is erg aanwezig. Na het voltooien van een traject komt de mogelijkheid vrij om deze nogmaals te doorlopen, maar dan in moeilijkheidsgraad Hard. Weet je de laatste twee trajecten in Hard te voltooien en kun je daar een overall S-ranking in behalen, dan wachten SSGSS Goku en SSGSS Vegeta op je in het vechtersroster.

Combo's: easy to learn, hard to master

Dat Arc System Works graag ziet dat je het onderste uit de kan haalt, betekent niet dat Dragon Ball FighterZ onvergeeflijk moeilijk is. Ik snap best dat nieuwkomers snel geïntimideerd raken door de vliegensvlugge gameplaybeelden die over het internet circuleren, maar ik kan je uit ervaring vertellen dat het niet zo ingewikkeld is als het lijkt. In tegenstelling tot andere grote franchises in het genre is de lijst van moves in FighterZ behoorlijk kort. Alles is beperkt gebleven tot een light, medium, heavy en projectile attack, welke door middel van je linker pookje om te toveren zijn tot een speciale variant ervan. Mocht je tijdens Street Fighter maar blijven spammen met een Hadoken, dan kom je in FighterZ al heel ver.

Dat is op zijn minst gezegd prettig, gezien je tijdens een match drie characters tot je beschikking hebt. In principe zijn de controls voor ieder personage hetzelfde, waardoor je je eigenlijk alleen nog maar hoeft te focussen op het aan elkaar rijgen van al deze moves. Het verschil tussen een casual speler en een competitieve gamer is dan ook hier gemaakt. De casual speler komt met Dragon Ball FighterZ vooral op de bank met een vriend goed uit de voeten in een local match, terwijl de game de fanatiekeling genoeg biedt om zijn skills online te testen.

De graphics maken de kous af

Hoewel het bovenstaande verhaaltje je misschien al aardig richting de spreekwoordelijke streep heeft getrokken, is er nog een aspect van Dragon Ball FighterZ dat de game een kneiter van een game maakt. Op grafisch gebied scoort de game in mijn optiek absoluut de hoofdprijs. De cel shaded stijl zorgt er enerzijds voor dat de game zo getrouw mogelijk kan blijven aan de Dragon Ball Z-stijl, terwijl het de ontwikkelaar ook de kans geeft om alles uit de kast te trekken qua visuele effecten. Dit resulteert in supersnelle 60fps gameplay met godsgruwelijk schitterende combo's en meer kamehameha's dan je voor mogelijk houdt. Mijn persoonlijke favorieten zijn de Destructive Finishes welke de omgeving in totale destructie achterlaten en de wisselingen van vechters wanneer er een het onderspit heeft moeten delven. In mijn geval gebeurde dat vaker dan wenselijk was, maar oh oh wat maakt de pay-off het dat waard.

Toch nog even zeiken hoor

Je hebt misschien al gemerkt dat ik behoorlijk te spreken ben over Dragon Ball FighterZ, maar er is nog wel een dingetje waar ik moeite mee heb. Na alle commotie van vorig jaar had Bandai Namco uit de startblokken kunnen komen als de 'goeie jongen', maar ook deze uitgever is gezwicht voor loot boxes. Tot op heden lijkt de schade van dit concept zeer beperkt. De loot boxes zijn namelijk alleen gevuld met cosmetische items en bieden in-game dus geen voordelen. De manier waarop deze te kopen zijn is daarentegen in mijn ogen wat discutabel. Gedurende ieder gevecht, zij het online of offline, valt Zeni te verdienen. Zeni is de in-game munteenheid waarmee de loot boxes genaamd Z Capsules te verkrijgen zijn. Nu is dat niet zo'n ramp. Het is meer dat deze Z Capsules ook te verkrijgen zijn door er wat schaarsere Premium Z Coins tegenaan te gooien. Deze krijg je in ruil voor duplicaten, maar de optie om deze met echt geld te kopen lijkt bijna onvermijdelijk. Bandai Namco heeft in het verleden laten weten dit niet te implementeren, maar de optie om twee in-game valuta in het systeem te verwerken doet anders vermoeden. Voor nu houd ik het op een vermoeden, al sta ik tegenwoordig nergens meer van te kijken.