Review: Eternal Sonata PlayStation 3

Welkom bij het optreden van Eternal Sonata! Zou ik jullie kaartjes even mogen zien? Ah, perfect. We beginnen deze avond met een concert van Chopin. Als je goed luistert en je ogen dicht doet, neemt hij je mee op avontuur. Een avontuur in zijn dromen.

Chopin's Erfenis

Eternal Sonata speelt zich helemaal af in Chopin's droom. Chopin ligt op zijn sterfbed. In de droom van de componist zien we een corrupt koninkrijk met veel armoede. De belastingen op etenswaren zijn torenhoog, waardoor alleen de elite voedsel kan kopen. Het enige wat niet door de belastingen onbetaalbaar is geworden, is Mineral Powder. Dit is een medicijn dat zowaar elke ziekte kan genezen.
Polka, Chopin, Allegretto en Beat zijn samen vastbesloten hieraan iets te veranderen. Ze gaan allemaal naar de koning toe om te eisen dat de belastingen verlaagd worden. Zal het ze gaan lukken?
Het verhaal in de game doet iets anders dan andere, vooral Japanse RPG's. Het gaat meer de politieke kant op en ik vind dit uitgangspunt erg mooi voor een game. De personages worden goed uitgewerkt en je kunt met ze meeleven.

Raindrops

Mensen die geen RPG's gewend zijn, zullen snel denken dat alles omstebeurt gaat en dat gaat te langzaam voor hen. Bij Eternal Sonata is dit niet het geval. Eternal Sonata heeft een bijzondere vorm van vechten. Zodra een vijand op je pad komt, krijg je een arena met verschillende condities, bijvoorbeeld schaduwen. Wanneer jij aan de beurt bent kun je eerst goed kijken wat je precies wilt gaan doen. Zodra je de eerste stap zet, zal er een timer starten. Je hebt dan een paar seconden om een aanval te doen. Als de tijd van al jouw personages op is, zal de vijand van start gaan. Hiertegen kun jij je ook verdedigen. Je aandacht is altijd nodig tijdens het vechten. Hierdoor voelt het real-time aan, maar toch omstebeurt.

Eternal Sonata geeft niet het gevoel van vrijheid, wat toch een beetje jammer is. Je volgt het pad van het verhaal en er zijn geen zijpaden. De game wil overkomen als een toegankelijke RPG en dat doet het ook wel voor een gedeelte. Zo is de lineaire gameplay ervoor om beginners niet te verwarren, zijn er veel save-points en zijn de menu's overzichtelijk. Ideaal voor je broertje, maar wanneer je verder komt zie je de grootste fouten in de game. Zo is de moeilijkheidsgraad niet in balans. Gedode monsters komen weer tot leven. Dat is achterhaald in deze tijd, of ik heb mijn hoofd te lang in het Amerikaanse RPG-genre gestoken.

Revolution

Het stijltje in de game is voornamelijk gericht op de Japanse animatie. Dit hebben we al eerder gezien in de Dragonball-games of Naruto-games, maar Eternal Sonata doet het echt goed. Het lijkt net een echte anim' en daar maak je mij erg blij mee, net als vele andere fans. De graphics voegen iets sprookjesachtigs toe aan het serieuze verhaal. Ook de omgevingen zijn heel mooi vormgegeven en behoorlijk divers. Vooral de overdrijving van de kleuren spreekt mij aan. Groen is echt groen en wit is echt wit. De graphics geven een visuele feedback aan het geluid.

Sonata

Met een wereldberoemde componist in de hoofdrol, kan er natuurlijk weinig fout gaan met het geluid. De muziek is namelijk geweldig mooi. Vooral de stukken van Chopin zelf krijgen een extra dimensie. Mensen die deze game spelen hebben waarschijnlijk nooit van deze componist gehoord, noch zijn muziek beluisterd. Dan is dit een goede kans om er kennis mee te maken. De game is opgesplitst in hoofdstukken. Ieder hoofdstuk heeft de naam van een van Chopin's composities. Vlak voor het begin van een nieuw hoofdstuk krijg je de hele compositie te horen met het bijbehorende verhaal daarbij. Dit is zo mooi gedaan. Het is alsof ik iedere keer het gevoel krijg beloond te worden met een compositie.
Het geluid speelt tijdens het spelen ook een belangrijke rol. Zo zul je vaak muziekstukken vinden door de game heen. De muziek en de omgevingen sluiten naadloos op elkaar aan.