Review: Final Fantasy XIII PlayStation 3

Het is weer eens zo'n dag waarop je de troep van anderen moet opruimen. Waarom doet PSICOM niet iets wat beide werelden ten goede komt? Het is alweer 1300 jaar geleden dat de fal'Cie, genaamd Orphan een paradijs voor de mensheid creëerde; Cocoon. We hadden dankzij Orphan genoeg wezens en machines om Pulse te verslaan, maar toch" Al hadden we toen de oorlog gewonnen, we zijn nog elke dag bang dat de onderwereld, bekend als Pulse, ons zal aanvallen. Het is de angst die de inwoners van Cocoon beïnvloed. Het is Final Fantasy XIII dat mijn PlayStation 3 eer aandoet.

Het echte Final Fantasy gevoel, sterker dan ooit tevoren

Ik ben zelf al jaren liefhebber van RPG's. Dit omdat het verhaal en het gevechtssysteem me altijd uren bezig weten te houden en me zo nu en dan helemaal meenemen in de wereld waarin het zich allemaal afspeelt. Meestal valt dit nog wel mee en kan ik wanneer ik maar wil even opslaan en de console uitzetten, maar in dit geval is me dat tot heden niet echt gelukt. Dit komt door, hoe kan het ook anders, Final Fantasy XIII.

Square-Enix heeft me voor het laatst zo weten te raken met een soortgelijke ervaring met Final Fantasy X. De karakters die in het verhaal zaten hadden elk een eigen persoonlijkheid en zorgden ervoor dat ik het gevoel had er echt deel van uit te maken. Final Fantasy XIII doet dit ook, maar zelfs sterker dan ik ooit had kunnen dromen. Dankzij karakters als Lightning, die een vroegere sergeant was van het Cocoon leger, Snow, het hoofd van Team Nora, een groep die tegen de regering van Cocoon is en elke PSICOM soldaat aanpakt, weten ze me het gevoel te geven dat ze echt zijn. Er zijn zelfs nog meer speelbare karakters die ik in dit rijtje mag vernoemen. Neem bijvoorbeeld Vanille, Hope, Sazh en Fang; ze doen allemaal dankzij de uitdrukkingen in hun gezicht en dankzij hun lichaamstaal een gevoel overbrengen dat ik niet eerder heb gehad.

Een unieke uitvoering van een veelgebruikte basis

Vooral dankzij deze sterke cast wist Final Fantasy XIII me elke seconde erg te boeien en me soms zelfs op het puntje van m'n stoel te laten zitten. Maar een sterke cast zou niet sterk kunnen zijn zonder een sterk verhaal. Ik moet eerlijk bekennen dat het verhaal misschien wel standaard kan overkomen. Ik bedoel, hoe vaak hebben we wel niet een game gezien waarin twee werelden met elkaar in oorlog verkeren en jij degene bent die ervoor moet zorgen dat dit allemaal opgelost wordt? Maar hoe vaak heb je dit verhaal gezien in een zeer futuristische setting met spectaculaire omgevingen en een unieke manier van vertellen? Het antwoord hierop is voor mij 'n keer, en dat is in Final Fantasy XIII.

In het verhaal bestaande uit geweldige in-game filmpjes en CGI die vloeiend in elkaar overlopen, krijg je een uniek gevoel. Je speelt tussen deze verhaal vertellende momenten niet met alle karakters tegelijk. Zo begin je met enkel Lightning en Sazh, die naderhand pas de rest van de karakters ontmoeten. Maar ook speel je met Snow. Final Fantasy XIII bestaat uit een verhaal met verschillende perspectieven, elk vanuit de visie van de verschillende karakters. Dit is in mijn ogen zeer uniek, en laat je meer meeleven dan vorige Final Fantasy's. Tijdens het besturen van deze karakters kom je erachter hoe het vechtsysteem zich uniek laat zijn in vergelijking met andere RPG's.

Een RPG zonder level systeem blijkt beter uit te pakken als gedacht

Je hebt zo bijvoorbeeld geen levels, deze zijn helemaal verdwenen in Final Fantasy XIII. Hiervoor in de plaats krijg je het Crystarium System, waarin je elk karakter kunt verbeteren door de punten die je vergaart tijdens gevechten te gebruiken. Je kunt zelf bepalen welke kant je hiermee op wilt gaan en voor de kenners onder ons; dit systeem is identiek aan het Sphere Grid systeem van Final Fantasy X. Je bestuurt in Final Fantasy XIII een enkel karakter in een gevecht. Dit verschilt per hoofdstuk in het verhaal, maar je hebt uiteraard ook hulp van maximaal twee andere karakters.

Zo kun je je helemaal focussen op een enkel karakter, maar uiteraard moet je zo nu en dan ook bepalen wat je teamgenoten doen. Dit gaat via het Paradigms System. Je geeft in dit systeem elk karakter een eigen rol. Hier maak je bepaalde sets van, en deze kun je tijdens gevechten switchen. Dit gaat erg makkelijk dankzij de snelle actie door het geïmproviseerde Active Time Battle systeem, dat ervoor zorgt dat alles zeer sfeer- en actievol is. Toch ben je in een bepaald soort turn-based speelmode bezig, maar dan met het gevoel dat het allemaal real-time is. Het voelde voor mij allemaal erg natuurlijk aan, en dankzij de in-game tutorials ben ik in de kortste keren helemaal gewend geraakt aan dit systeem en zou ik niks anders meer willen.