Review: Hunt Showdown Xbox One

Hunt: Showdown is ontwikkeld door Crytek. Zij zijn ontwikkelaar van - but will it run- Crysis en oorspronkelijk van FarCry, wat hen de faam heeft gegeven die ze verdienden. Eerst was de game in ontwikkeling door de Amerikaanse vestiging van Crytek, maar door financiële problemen en het sluiten van deze studio, is de ontwikkeling naar Crytek in Duitsland overgeheveld. De game is geruime tijd speelbaar geweest middels Beta-releases, Steam Early Acces en Xbox Game Preview. Hunt: Showdown is nu ook beschikbaar voor PlayStation 4, dus werd het eens tijd om deze game aan de tand te voelen. Dit is niet een game voor iedereen, kan ik je alvast verklappen.

Hunt: Showdown heeft zijn voorgeschiedenis

De game is een voortborduursel of beter gezegd, een hersenspinsel van de game Darksiders. Het zou deze game als basis hebben om vervolgens basaal gezegd een multiplayer er aan toe te voegen. Inmiddels is de oorspronkelijke ontwikkelaar failliet, iets wat dus later nogmaals met Crytek USA zou gebeuren. De gedachte bleef echter spelen, daarom werd het thema opgepakt en omgetoverd tot de uiteindelijke game, Hunt: Showdown. De game kent dus een redelijk stormachtige ontwikkeling sinds zijn eerste aankondiging in 2017. Oorspronkelijk bedacht als een free-to-play online game, is het inmiddels uitgebracht als een game waarvoor je gewoon moet betalen. Hunt: Showdown is een online shooter die zich afspeelt aan het eind van de 19e eeuw in Louisiana. Stel je een ouderwetse Cowboy setting voor, gemengd met zombies en monsters van het occulte. Oude verlaten boerderijen, moerassen, graslanden en dorpjes zijn je speeltuin. En je hebt antiek wapentuig als revolvers, jachtgeweren, kruisbogen; kortom 19e eeuws wapentuig. Je speelt voornamelijk tegen elkaar, oftewel Player versus Player. Je doet dit op een vrij grote map met een competitief element. Want naast het tegen elkaar spelen, heb je ook doelstellingen op de map te behalen, de contracts, oftewel Player versus Environment. Dit pakt meestal uit in de vorm van een eindbaas te verslaan na het vinden van een aantal hints en je beloning(en) terug te brengen naar een eindpunt, terwijl jij lekker opgejaagd wordt.

Door dit thema en de gekozen setting kent Hunt: Showdown één zeer belangrijk doch interessant gegeven. Het is namelijk geen snelle game. Het is relatief traag, waardoor je wat tactischer te werk moet gaan. Je personage geef je vorm door gericht te zijn op schietwapens of melee. Je kunt daardoor kiezen tussen een guns blazin’ stijl van spelen, of je bent de Sam Fisher van het Wilde Westen. Je start de game op met een personage en een tutorial die ik van harte aanraad. Het leert je de basisprincipes waardoor je beter begrijpt wat de game je biedt en hoe je het dient te spelen. Want jongens, het kan een pittige game zijn, zowel dankzij de menselijke tegenstanders als de computer zelf. De besturing is rechttoe rechtaan en herkenbaar als je veel shooters speelt. Je hebt keuze uit tal van kleding, wapens en toevoegingen, zodat je je personage kunt aanpassen naar eigen smaak en speelstijl. Raak echter niet al te gehecht aan je personage, omdat als je personage dood is, blijft hij dood. Dus er zit een keerzijde aan deze game die je niet te licht moet nemen. Tot het tiende level is je personage veilig met alle verdiende ervaring en loot, maar daarna is het billenknijpen geblazen op de pittige momenten. En die zijn er genoeg kan ik je vertellen. Gelukkig kan je wel gezamenlijk de strijd aangaan met een medespeler. Dit maakt de game niet alleen eenvoudiger, maar bovenal gezelliger tussen al dat dood en verderf.

Altijd online gameplay

De game speelt zich continu af in een online omgeving. Hoewel dit gegeven tof is, is de stap om online te komen niet altijd even snel. Sterker nog, een paar keer heb ik zelfs tien minuten moeten wachten alvorens ik in een potje zat om dan nog enkele tellen te wachten, totdat mijn medespelers in de map zaten. Frustrerend, vooral omdat je vooraf je regio selecteert en aansluitend een tweede als backup. Dus in mijn geval Europa en Oost-Amerika. Het leek alsof hij vaker verbinding maakte met de overkant van de oceaan dan bij onze buren op het vasteland. Kan toeval zijn, maar niet zó vaak. Naast een mix van een soort Battle Royale/Goal based gameplay (de main game dus) is er ook een reguliere variant - Quick Play - wat meer lijkt op een versimpelde variant van de main game. Alle modi kun je spelen om experience te verdienen om je personage uit te breiden en sterker te maken, zodat je latere missies en content aan kunt. Want vijanden worden groter, sneller, behendiger en dodelijker. Iets wat jij ook moet doen. Gelukkig heb je wat hulpmiddelen naast je wapens. Je hebt namelijk een soort van zesde zintuig, wat jou hints geeft waar je doelen zich begeven. Als je ze allemaal vindt, maakt dit het makkelijker om je einddoel te behalen. Je moet altijd wel goed om je heen blijven kijken, want je ziet dan niet alles meer. Bovendien, meerdere spelers doen hetzelfde. Je hebt de gelegenheid om wapens op te pakken zoals slaghamers of bijlen (vet!), om alle vijanden een kopje kleiner te maken. Af en toe tref je wapens van gevallen mede-jagers. Van een beetje grafroven werd niemand slechter, tenslotte.

De game zelf is lonend, maar uiteindelijk wel veel van hetzelfde. Toekomstige extra uitbreidingen daargelaten, is de variatie binnen afzienbare tijd verdwenen. De omgeving voelt daarom vrij snel bekend aan. Het is wel zo dat de game propvol interessante plekken zit, maar omdat je relatief snel dood gaat, heb je nooit echt het gevoel dit op je gemak te kunnen ontdekken. Dit kan je bijvoorbeeld wel doen bij een Destiny. Je moet deze game daarom meer zien als een PUBG eind 1900. Dit frustreert eerlijk gezegd enorm. Zo kun je soms net een verkeerde keuze maken en komen er binnen no time behoorlijke krachtige vijanden op je afgestormd. Binnen twee minuten was ik dood en kon ik weer opnieuw beginnen. Dit lijkt mij iets te veel van het goede. Het concept van hints verzamelen om je doel (en beloning) naar binnen te halen, kan compleet averechts werken. Je menselijke tegenstanders kunnen in theorie tenslotte op enig afstand wachten en jou in de gaten houden. Pas bij het extractiepunt schieten ze je dood en dit gaat nog behoorlijk snel. Dit is daarom een game voor volhardende gamers die wel van een uitdaging houden.

Crytek niet in vorm

Crytek is een ontwikkelaar die bekendstaat om grafisch het onderste uit de kan te halen. En, eerlijk is eerlijk, de game is ontzettend sfeervol en barst van potentie. Maar het kaliber van FarCry of Crysis haalt hij niet. Dit komt vooral, omdat de game technisch nogal wat tekortkomingen heeft. Het meest belangrijk: verbindingen die regelmatig leiden tot einde game, lange wachttijden in de matchmaking, tot zelfs een melding waar de verontschuldiging in stond dat mijn personage vermoedelijk dood was en daarom maar opnieuw moest beginnen. Grafisch gezien zijn er af en toe wat bugs. Textures die laat inladen, post-effecten die uitten in de vorm van effen vierkanten, framedrops of nog niet geladen assets en zelfs vijanden. Dit laatste is met name hinderlijk als je je in de eerste instantie veilig waant of dat je probeert te ontsnappen en er net een muurtje voor je snuffert wordt geplaatst. Over het algemeen hindert dit niet continu, maar een game waarbij je relatief snel dood bent, kan dit frustreren. Wat beter op orde is, is het geluid. En dan vooral - in mijn optiek - het iconische openingstheme. Het zet meteen de toon voor de game. Verder is geluid van belang. Glasscherven, hangende kettingen, bellen of allerlei geluidmakende middelen kunnen voor afleiding zorgen. Een tactisch uitgekozen slinger aan een bel kan het verschil betekenen tussen leven en dood. En soms betekent het je eigen dood. Maar weinig heb ik een game gespeeld als dit, zeker in een online omgeving, waarbij geluid zo bepalend kan zijn.

Het is dan ook apart dat Crytek net niet dat beetje meer heeft gedaan, om er een singleplayer-onderdeel in te verwerken of meer gericht op PvE waarbij je niet per se hard wordt afgestraft. De tutorial is goed, maar het moeras is gewoon best diep, kan ik je vertellen. Bovendien is het nog steeds maar één map, hoewel Crytek op Twitter heeft gehint naar Down Under, oftewel Australië. Voor velen zal dit te laat zijn en zullen hierdoor afhaken, ben ik bang. En dat is wel jammer, want in potentie is het tof. Wat overigens ook niet meehelpt, is dat de keuze om in het menu een pc-achtige besturing te gebruiken. Met je stick bedien je de cursor, los van de enkele sneltoets. Hunt: Showdown kan daarom meer overkomen als een pc-poort dan een echte op zichzelf staande console game. Bovendien, zit er ook in deze game een grote prikkel om extra aankopen te doen om je personage beter te maken. Het is geen pay to win, maar het is extreem aanlokkelijk met deze moeilijkheidsgraad.