Review: Jusant - Een tegenstrijdige boodschap Pc

In veel games wordt het verhaal verteld via geschreven of ingesproken dialogen. Het schrift is voor ons een belangrijke manier om te communiceren, maar dat was niet altijd het geval. Zo zijn er veel grotschilderingen en beeldjes gevonden, voordat het schrift in 3300 voor Christus werd uitgevonden. Dialogen zijn dus helemaal niet noodzakelijk om een verhaal over te brengen en dat laten sommige ontwikkelaars graag zien. Ook in Jusant wordt het hoofdverhaal niet in woorden uitgedrukt, want dat is niet nodig bij kunst. En laten we eerlijk zijn, daar vallen games echt wel onder. De manier waarop Jusant ons meeneemt, is dus speciaal, maar dat betekent niet dat het een feilloze ervaring is.

Kijk niet naar beneden

In het begin van de game staan we onder aan een berg met een klein wezentje, door mij Blobi genoemd, in onze handen. Het doel is direct duidelijk. De komende uren ben je bezig met het beklimmen van de berg om de top te bereiken. Hoogstwaarschijnlijk, omdat je Blobi hebt gevonden en weet dat hij boven op de berg thuishoort. Wie je bent, wat je persoonlijke verhaal is en hoe je elkaar hebt leren kennen is een mysterie. Een mysterie dat je gedurende de game zelf mag gaan oplossen via verbeelding, want er worden zelfs geen puzzelstukjes gegeven. In plaats daarvan moet je gewoon om je heen kijken en genieten van het beklimmen van de berg. Dat deze ooit bewoond is geweest, is duidelijk door de verlaten huizen, winkels en de handige platforms.

Klimmen is eenvoudig in Jusant. Als je met een muis speelt, dan is elke muisknop een handbeweging. Door af te wisselen tussen links en rechts, beweegt ook de hoofdpersoon met die handen. Net zoals het echte werk, beklim je geen berg zonder klimuitrusting. Je zult regelmatig een nieuwe klimhaak moeten neerzetten, om te voorkomen dat je meters naar beneden valt. Je kunt niet sterven in Jusant en veel vooruitgang mis je niet. Toch is het noodzakelijk, want het touw is niet oneindig. Daarnaast heb je te maken met een energiebalk die tijdens het klimmen leegloopt. Naarmate je vordert in de game, zijn rotsen niet meer de enige manier voorwaarts. Zo kun je ook klimmen via plantenstengels, houten balken en rots wezentjes. Vooral het laatste toont aan hoe goed de connectie is tussen gameplay en de wereld. Op deze manier wordt er in elk hoofdstuk ook wat nieuws geïntroduceerd. Jusant is dus zeker een creatieve en bijzondere game van DON'T NOD. De game is tegelijkertijd niet voor iedereen weggelegd, want moeilijk is het niet. Je zult echt moeten genieten van rustgevende games. Gelukkig, kan ik die waarderen en heb ik ondanks enkele problemen erg genoten van Jusant.

In gevecht met zichzelf

De game moet een spirituele ervaring leveren en weet dat door de muziek te bereiken. De rol van muziek wordt nog steeds onderschat, maar is een essentieel onderdeel van een goede game. De soundtrack van Jusant is prachtig, emotioneel en rustgevend. In combinatie met de prachtige, kleurrijke visuele stijl valt er niets op aan te merken. Toch is niet alles rooskleurig, want de gameplay is niet altijd rustgevend. Onze grote vriend kan ontzettend goed klimmen, maar slingeren van punt A naar punt B hoort daar niet bij. Vaak grijpt hij met zijn handen mist of slingert hij gedeeltelijk door het object heen. Een ervaren klimmer zou ook geen moeite moeten hebben met het beklimmen van een ladder, maar wat een gedoe is dat. Vooral als je naar beneden wilt, lijkt het personage vergeten te zijn hoe het werkt. Het springen is helaas hetzelfde verhaal, want hij komt enkele millimeters van de grond af. Om vervolgens opeens vast te zitten in een rots of een rondslingerend meubelstuk. Deze frustrerende momenten zorgen ervoor dat de rustgevende beleving naar de achtergrond wordt gedwongen en je alsnog vloekend achter je scherm zit. Het grootste gedeelte van de tijd werkt alles soepel, maar deze momenten halen je wel uit de flow. Het is dan ook jammer dat hier geen extra aandacht aan is besteed, omdat de preview van Jusant al hetzelfde probleem had.

Bij een game als Jusant is het de vraag of het verstandig is om collectibles toe te voegen. Als speler zul je op verkenning moeten om alles te vinden, maar is het tegelijkertijd eenvoudig om een plek over het hoofd te zien. Een tegenstrijdig gevoel overmeesterde mij dan al gauw. De collectibles komen in verschillende vormen. Je kunt altaren, steenmannetjes, schelpen, rotsschilderingen en brieven vinden. De gedachte achter de collectibles wordt al snel duidelijk, want ze passen goed bij het verhaal en de wereld. Vooral de brieven zijn belangrijk als je het achtergrondverhaal van de game wilt begrijpen. Ze zijn geschreven door de vroegere bewoners van de berg en daardoor ga je ook het hoofdverhaal beter begrijpen. Hierdoor voelde het voor mij toch als een verplichting om alles te vinden en te lezen. Elke keer als ik iets in een hoofdstuk miste, baalde ik dan ook. Het gevoel dat je iets mist, staat natuurlijk haaks op het gevoel van kalmte dat de game wil uitstralen. Om het beste uit twee werelden te halen is het eigenlijk beter om Jusant eerst zonder collectibles te ervaren om vervolgens de game nog een keer te spelen en ze wel te verzamelen. Wanneer je Jusant hebt uitgespeeld krijg je toegang tot de hoofdstukken en wordt er netjes aangegeven hoeveel je van elke soort collectible hebt verzameld. Dit betekent dat je vaak alsnog het gehele hoofdstuk moet uitspelen, omdat je niet precies weet of je de eerste schelp of de tweede schelp hebt gemist. Toch zorgt dit ervoor dat het makkelijker is om alles te verzamelen.

Gebruikt beeldmateriaal is gemaakt tijdens onze speelsessies op pc