Review: Life is Strange: True Colors - De mooiste Life is Strange tot nu toe PlayStation 5

Ik heb altijd een haat-liefderelatie met de Life is Strange-games gehad. Enerzijds ben ik enorm fan van de moeilijke onderwerpen die er worden aangesneden en de manier waarop je hier als hoofdpersoon mee om kunt gaan. Anderzijds heb ik de tenenkrommende Young Adult-schrijfstijl nooit echt kunnen waarderen. Er is iets met de manier waarop de personages in de vorige drie Life is Strange-games zich gedragen en praten, waar ik gewoon echt altijd hard van moet cringen. Toen ik te horen kreeg dat ik Life is Strange: True Colors mocht reviewen, had ik daar dus gemengde gevoelens bij. Voorzichtig kroop ik in de huid van Alex Chen om te zien welke tranentrekkende momenten mij ditmaal te wachten stonden.

Ontmoet Alex Chen

Life is Strange: True Colors is ontwikkeld door Deck Nine, die ook Life is Strange: Before the Storm heeft gedaan. Dit feit stelde me al iets meer gerust, daar ik het niet eens was met de schrijfstijl van zowel Life is Strange en Life is Strange 2, die door DONTNOD zijn gemaakt. Deck Nine werd in Life is Strange: True Colors niet tegengehouden door een bestaand verhaal en bestaande personages, dus hoopte ik dat het narratief in dit deel beter in elkaar zou zitten. In True Colors neem je de rol aan van Alex Chen, een jongedame met een Aziatische achtergrond, die ook nog eens biseksueel blijkt te zijn. De Life is Strange-games hebben er altijd al een handje van gehad om extra politiek correct en extra "woke" te zijn en in dit deel lijkt dat ook weer het geval. Nu boeit mij het verder helemaal niets of een hoofdpersoon nu een man, vrouw, of iets anders is, waar deze persoon vandaan komt, of wie mijn romantische partners in de game kunnen zijn. Zolang het personage goed geschreven is, zal ik het leuk vinden. Toch merkte ik bij de vorige delen dat ik me wel ergerde aan de manier waarop de inclusiviteit er zo dik bovenop lag, want ziet een sociale cirkel van een jongvolwassene er echt zo uit? Misschien ben ik langzaamaan een boomer aan het worden en heb ik al die tijd te veel in m'n huis games zitten spelen, waardoor ik echt niet meer weet hoe de wereld er tegenwoordig uitziet. Afijn, we dwalen af. De cast van Life is Strange: True Colors is, zoals de naam eigenlijk al zegt, erg kleurrijk en ook de LGBTQ+ gemeenschap is vertegenwoordigd. Niet op een opdringerige, cringy manier, maar een manier die redelijk natuurlijk aanvoelt.

Alex lijkt dus op het eerste gezicht een redelijk normale 21-jarige jongedame. Je komt er echter al gauw achter dat ze helemaal niet zo normaal is als ze lijkt. Alex heeft namelijk jarenlang in de pleegzorg gezeten, waar ze vreselijke dingen heeft meegemaakt. In die tijd is ze erachter gekomen dat ze een soort superkracht heeft die haar in staat stelt om de emoties en gedachten van anderen aan te voelen en zien als gekleurde aura's om hen heen. Deze emoties zijn echter soms zo heftig, dat Alex ze overneemt en zich naar die emoties gedraagt. Vlak nadat Alex verhuist naar Haven Springs, Colorado om bij haar broer te gaan wonen, gebeurt er een tragisch ongeval dat het idyllische dorpje opschrikt. De dood van een van de geliefde bewoners maakt veel los in het dorp en al gauw raakt Alex verwikkeld in complottheorieën om erachter te komen wat er nou daadwerkelijk is gebeurd. Alex' kracht van empathie komt hier natuurlijk goed van pas.

Emoties zijn niet eng

Qua gameplay speelt Life is Strange: True Colors hetzelfde als de andere delen in de serie. Je kunt rondlopen en interacties hebben met verschillende personen en voorwerpen. Het is aan jou de taak om, door plekken en voorwerpen te onderzoeken en met de andere personages te praten, erachter te komen wat of wie er nou precies verantwoordelijk was voor het ongeluk in Haven Springs. De speciale krachten van Alex kun je gebruiken om, bijvoorbeeld wanneer mensen niet met je willen praten of je denkt dat ze niet de waarheid spreken, hun ware gevoelens en gedachten te bekijken. De verschillende kleuren aura's om de mensen heen, laten zien welke emotie ze voelen. Soms zie je deze kleuren ook om voorwerpen heen. Als je je krachten op deze voorwerpen loslaat, kun je door middel van flashbacks zien wat mensen met het voorwerp gedaan hadden en hoe ze zich daarbij voelden. Elke superkracht heeft echter ook een nadeel en die van Alex is haar empathie zelf. Wanneer de emoties van een persoon namelijk ontzettend sterk zijn, voelt Alex deze emoties ook en dat is van invloed op haar handelen. Ik vind dit een mooie balans tussen een superkracht en een logisch nadelig gevolg, maar soms lijkt het alsof de ontwikkelaars vergeten zijn dat dit gebeurt. Er zijn namelijk meerdere momenten geweest waarbij ik dacht dat de emoties van de NPC heftig genoeg zouden zijn om van invloed te zijn op Alex, maar dat gebeurde dus lang niet altijd.

Games als Life is Strange: True Colors draaien natuurlijk om het verhaal en in dit geval vond ik het verhaal erg goed. Empathie kun je een beetje zien als een real-life superkracht en daar kan ik me dus ook veel beter in vinden dan het tijdreizen of de telekinetische krachten in de vorige delen. Gedurende het verhaal, wat je in een uur of tien uit kunt spelen, leer je niet alleen wie Alex is als persoon, maar zie je haar ook volwassen worden en leren omgaan met al die emoties die ze voelt. Door haar verleden in jeugdzorg is Alex namelijk vooral bekend met negatieve emoties, zoals verdriet en woede. In Haven Springs leert ze echter ook positieve emoties als plezier, nostalgie en gelukzaligheid ervaren. Zo leert Alex dat emoties geen dingen zijn waar je bang voor hoeft te zijn, maar dat je ze best mag voelen. Alex' superkracht wordt in deze game beter toegepast dan in de vorige delen, waar haar krachten op een meer natuurlijke manier in de gameplay loop worden verweven. Ook draait het in Life is Strange om keuzes maken en op dat gebied had het beter gekund. Op verschillende punten in de game moet je kiezen wat je gaat doen of welk antwoord je geeft. Deze keuzes zijn van invloed op de verdere verloop van het verhaal. Hoe groot precies de invloed van je keuzes is, wordt echter pas vrij laat in de game duidelijk. Dat vind ik erg jammer, daar je een lange tijd niet het gevoel hebt dat je keuzes er toe doen.

De mooiste Life is Strange tot nu toe

Al met al is Life is Strange: True Colors een game waar ik erg van genoten heb. Niet alleen zijn de personages interessant genoeg om mee rond te willen blijven hangen, ook het verhaal hield me genoeg in haar greep om door te willen blijven spelen om te kijken waar het naartoe zou gaan. Wat ook erg meehielp, is het prachtige uiterlijk van de game. True Colors is visueel de meest aantrekkelijke Life is Strange-game. De game is kleurrijk en heeft prachtige belichting, waardoor rondlopen in Haven Springs je het gevoel geeft alsof je in een sprookje bent beland. Haven Springs bestaat uit slechts één straatje en een paar winkeltjes en een café waar je in kunt, maar door de manier waarop de game is vormgegeven, vond ik het niet erg om er uren rondjes te lopen. Het idyllische dorpje in de bergen lijkt namelijk zo uit een ansichtkaart te komen.

Wat natuurlijk ook niet mag ontbreken in een Life is Strange-game is de muziek. De serie staat erom bekend verschillende indie-rock tracks onder prachtige cinematische scènes te plaatsen en ook hier is dat weer perfect gelukt. De muziek en het camerawerk geven mij om een of andere reden een bepaald gevoel van nostalgie of zelfs heimwee naar een plek waar ik nooit geweest ben. Ook op de momenten waarop je je superkracht gebruikt, wordt er op audiovisueel gebied slim gebruikgemaakt van licht en kleuren. Wanneer je een bepaalde emotie voelt, verandert de omgeving namelijk om te reflecteren waar een persoon bang voor is, of waar ze nou zo blij van worden. Op de PlayStation 5 wordt hier ook nog eens goed gebruikgemaakt van de haptische feedback in de DualSense-controller, voor een extra laagje immersie. Ik was altijd van mening dat je bij dit soort games iets moet voelen wanneer je ze speelt en dat is Deck Nine hier zeker meer dan gelukt.