Review: Lost in Random - Gooit geen hoge ogen Xbox One

Eens in een blauwe maan doet de gameindustrie een salto en krijgen we unieke ideeën op ons bordje voorgeschoteld. Ja, het lijkt alsof we terug zijn geschakeld naar de PlayStation 2- en OG Xbox-era, want wat krijgen we nou? Psychonauts 2, een old school 3D platformer, pakt even de hoogste scores. Oddworld keert terug en we hebben weer een 3D Sonic game met alle bugs en glitches, waarvan menig egelfan Vietnam flashbacks krijgt. Zelfs Electronic Arts doet er vrolijk aan mee met It Takes Two, een ontzettend creatieve en luchtig 3D platformer avontuur. Nu wil de indie-divisie van EA nog eventjes doorpakken dit jaar met Lost in Random. Dit willekeurige avontuurtje van Zoink! heeft wat interessante ideeën weten te verpakken, maar komen deze ideeën ook tot hun recht in de gameplay? Let's roll the dice and find out.

The Nightmare before Wonderland

Het eerste waar je ogen op vallen in Lost in Random, is natuurlijk de artstijl. Het heeft een grauwe en sprookjesachtige sfeer. Het lijkt net alsof iemand een dvd van Alice in Wonderland en The Nightmare before Christmas in de blender heeft gegooid en daarna nog wat grijstinten heeft toegevoegd voor de verhouding. Zoink! heeft zeker zich niet ingehouden met het ontketenen van hun creativiteit. De steden van Random zijn interessant vormgegeven en zijn ook meteen het hoogtepunt van je ervaring. De personages die er in rondlopen zijn dan ook vaak creatief. Het valt wel op dat ze exact dezelfde modellen hergebruiken, wat een beetje storend is. Ook is het animatiewerk vaak matig, met slechte lipsynchronisatie en je beweegt je voort alsof je gemaakt bent van hout. Dit zijn allemaal factoren die je uit de ervaring kunnen halen, maar het zijn gelukkig geen grote issues. In het algemeen is Lost in Random visueel genieten geblazen.

Het is daarom een beetje jammer dat er niet gigantisch veel te ontdekken valt in Lost in Random. De omgevingen zijn fascinerend, maar de speler kan ze maar beperkt exploreren. Deze game is vrij lineair en hoewel ik dat normaal niet altijd een issue vind, heb ik wel het idee dat het Lost in Random niet echt helpt. Wanneer je omgeven wordt door bijzondere plekken, wil je het liefst op je eigen termen de wereld verder onderzoeken. De game neemt je echter bij de hand en jezelf los wurmen is vrijwel onmogelijk. Je kunt wel hier en daar een quest accepteren en die zitten over het algemeen goed in elkaar. Ze zijn gevarieerd in content en geven je een reden om de diverse steden van Random verder door te spitten.

Sisters: A Tale of Two Daughters

In de hoofdrol van het verhaal staan de twee zussen Odd en Even centraal. Ja, ik rolde ook met mijn ogen toen ik de namen hoorde. Ik kan vaak niet goed concluderen of Lost in Random satire is. Met namen zoals Odd en Even, over een game die voornamelijk gaat om het rollen van een dobbelsteen, is het wel een beetje voor de hand liggend. Plak daar nog een commentator bij, die constant de vierde muur doorbreekt en je hebt een recept voor een parodie. Afijn, het koninkrijk van Lost in Random is eerder een dictatuur. De koningin heeft de macht over het land en alles wordt bepaald door een magische dobbelsteen. Want willekeur is eerlijk. Ik vind het ontzettend moeilijk om te geloven dat de bewoners dit accepteren. Je zou kunnen zeggen dat de koningin onderdrukkende krachten heeft, maar die zie je amper tot niet in de wereld terug. Maar sprookjes hebben vaker onrealistische settings en politieke systemen, dus laten we kijken naar de drijfveer van het verhaal.

Wanneer kinderen twaalf jaar oud worden, wordt hun lot bepaald door de magische dobbelsteen. Evens zus Odd gooit een zes, oftewel zij gaat leven in het paleis naast de koningin. Terwijl haar ouders eventjes lopen te janken en het daarna vrijwel direct accepteren, is haar zus niet zo makkelijk. Zij trekt de wereld in om naar haar zus te zoeken. De drijfveer van het verhaal is begrijpelijk. Iedereen met een broertje of een zusje zou hem/haar komen redden, wanneer je de keuze hebt om dat te doen. Het is echter niet heel aangrijpend, want de tijd die de twee zussen besteden met elkaar is vrij minimaal. Hierdoor voelde ik nog niet echt de klik die de zussen hadden en was ik niet zo zeer geïnvesteerd in de relatie die ze deelden.

Je reist door de diverse dobbelsteen steden en je gaat op zoek naar je zusje. Het verhaal draait daarna vooral om het praten met de personages die je tegenkomt, een flashback hier en daar, plus nog wat cutscenes. Lost in Random maakt gebruik van een dialoogsysteem, oftewel je mag kiezen wat je zegt tegen de NPC's. Je antwoorden hebben echter nooit een direct effect op het verhaal of de gameplay, dus waarom zit het erin? Daarnaast worden de antwoorden ook niet uitgesproken door Even. Het werkt eigenlijk een beetje, zoals een Fallout-game. In die game zijn relaties echter ontzettend belangrijk en heeft het een directe invloed op het plot. Terwijl in Lost in Random boeit het allemaal niks, dus nogmaals, waarom heeft deze game een dialoogsysteem? Het is ook vaak een willekeurig personage waarmee je praat, dus er is geen sprake van hechting aan een specifiek figuur.

Electronic Arts praktijken

Een uurtje in het verhaal kom je Dicey tegen. Deze levende dobbelsteen is jouw beste vriend. Waarom? Omdat hij je gokverslaving voedt met willekeurige kaarten, ook wel bekend als jouw arsenaal. Er is iets enorm ironisch aan dit gok-element, wanneer je uitgever miljoenen verdient aan pakketjes in FIFA. Maar gelukkig vraagt Lost in Random niet om je geld, maar vraagt het om je geduld. Ik had oprecht veel plezier met het ontgrendelen van nieuwe kaarten en ze uit te proberen op de legers des willekeur. Vooral het slagveld vol planten met bommen en andere explosieven was een genot.

Echter omdat je elke keer je dobbelsteen moet opladen, voordat je je kaarten krijgt, is ook hier het tempo erg wisselvallig. Je begint namelijk zonder wapens of iets dergelijks, je moet eerst met je katapult kristallen verzamelen. Dit is een vrij vervelend klusje, zeker omdat je het constant moet doen. Nou afijn, nu heb je genoeg energie om je kaarten te spelen. Wanneer je dat doet, kun je er weer een minuutje tegenaan. Dan moet je weer een nieuwe hand aan kaarten op de tafel neer pleuren. En dit proces is elke keer hetzelfde. Het is een leuk idee, maar doordat je telkens uit de daadwerkelijke gameplay-loop getrokken wordt om nieuwe kaarten te gebruiken, is het vaak net iets te irritant. Tempo is vaker een issue geweest in mijn tijd met Lost in Random. De manier hoe het verhaal wordt verteld, voelt vaak geforceerd aan en ook de combat heeft dus moeite de vaart erin te houden.