Review: Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin - Overstijgt de verwachting Pc

Beetje bij beetje lijkt Monster Hunter de wereld over te nemen. Waar de franchise begon als een geliefde serie bij een select clubje enthousiastelingen (en in het Verre Oosten uiteraard), staat deze nu aan de top van de voedselketen in het Westen. Na een release van het succesvolle Monster Hunter Rise eerder dit jaar, keert de serie terug met een totaal andere game in de vorm van Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin. Dit is geen Monster Hunter zoals je in eerste instantie zou verwachten. Monster Hunter Stories is namelijk een degelijke JRPG met alle toeters en bellen van dien. Zit je lekker? Want dit gaat een lange zit worden!

Mijn monster en ik

Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin is totaal anders dan de Monster Hunters die we de afgelopen tijd hebben mogen spelen. In Monster Hunter Rise zijn de monsters bijvoorbeeld je grootste vijanden, maar in Stories 2 zijn het juist je allerbeste vrienden. Dit keer ben je namelijk geen ‘Hunter’, maar een ‘Rider’. Dit is een wezenlijk verschil, want waar hunters puur op de monsters jagen, proberen riders juist vrienden met ze te worden. De Monster Hunter Stories-games lenen zich dan ook een stuk beter voor andere gameplay. Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin is een typische JRPG en gooit het roer dan ook compleet om, maar verliest niet de charme die we kennen van de mainline games. Een goeie JRPG valt en staat echter met de diepgang en uiteraard het verhaal. Gelukkig zit dat met beide wel goed.

Het verhaal start met flink wat spektakel. Zo zien we hoe een Wyverian wordt opgejaagd door soldaten. In haar handen heeft ze een woest uitziend ei. Het blijkt het ei van de Ratholos van jouw opa te zijn en dat ei wordt uiteindelijk aan jou, de rider, toevertrouwd. Ons doel is dus om dat ei te beschermen, want hier komt de legendarische Razewing Ratha uit, die het einde van de wereld zou kunnen veroorzaken. Om de Rathalos te beschermen reizen we heel de wereld over en op ieder plekje is meer dan genoeg te verkennen. Daarnaast zijn er ook bijzonder veel Monsties (monsters in de mix met beste vrienden, duh) te vinden. In totaal zitten er meer dan tachtig verschillende monsters in de game die allemaal te bevrienden zijn. Met deze Monsties vorm je een team van zes, á la Pokémon, die je vergezellen op je avontuur.

Verzamelen, levelen en omsmelten

Er keren flink wat elementen terug die we herkennen vanuit de mainline serie. Ten eerste gaan we volle bak aan het hunten. Ja, de Monsties zijn onze vrienden, maar de rest van de monsters niet. Deze dienen namelijk als materiaal voor nieuwe pantsers en wapens. Het vechten doen we middels een turn-based-systeem waarbij je een steen-papier-schaar – of power, speed, techniek - spelletje speelt. Alle Monsties kennen een bepaalde eigenschap en kunnen on-the-fly gewisseld worden voor een ander wanneer deze niet aansluit op het aanvalspatroon van de tegenstander. Daarnaast vecht je zelf ook mee. Jij beschikt over alle drie de soorten aanvallen en bent daarnaast in staat om van wapen te wisselen. Traditiegetrouw keren er een flink aantal wapens, zoals de hamer, hunting horn, boog en gunlance, terug. Ook deze zijn on-the-fly te wisselen wanneer je erachter komt dat bepaalde wapens meer kans geven om een onderdeel van het monster te breken. Dit zorgt voor een leuk tactisch spelletje dat eigenlijk nooit begon te vervelen tijdens mijn lange speeltijd (+50 uur). Ben je helemaal in sync met de monsters, dan is het mogelijk om dual attacks uit te voeren die de aanval van de tegenstander volledig cancelen. Als kers op de taart is het ook nog eens mogelijk om de Monsties te berijden wanneer je ‘Kinship’ volledig vol is. Hiermee voer je een soort ultra attack uit die extra damage doet en andere leuke neveneffecten kan hebben.

Monsters verslaan levert dus materiaal op, en hoewel dat heel erg leuk is, zijn de monsters zelf veel interessanter. De zes werelddelen van Monster Hunter Stories 2 zijn namelijk bezaaid met zogeheten ‘Monster Dens’. Deze schuilplaatsen bevatten vrijwel altijd een nest waaruit één ei te jatten is. Dit ei kan je weer uitbroeden in de stallen waardoor je een nieuwe Monstie in je party krijgt. Deze Monsties beschikken allen over eigen stats en een soort badge systeem die de speciale eigenschappen van een bepaalde Monstie bepaalt. Je hebt echter beperkt plaats in de stallen en het is dan ook noodzakelijk dat je ongebruikte Monsties wegdoet. Dat kan op een tweetal manieren. Of je laat ze gewoon vrij (lekker humaan doch nutteloos), of je gebruikt een ritueel waarmee je een badge kunt overhevelen naar een andere Monstie. Hiermee verlies je de Monstie die je niet nodig had en wordt de ander sterker. De party stel je echter niet enkel samen op basis van kracht. De Monsties beschikken namelijk over krachten die je in de overworld kunt gebruiken. Zo kunnen sommige Monsties rotsen op je pad breken, ravijnen overspringen, zwemmen of lianen beklimmen. Een gebalanceerd team is dus erg handig, niet alleen in de strijd, maar ook daarbuiten.

Purrrrfect?

Het combat systeem steekt prima in elkaar, het verhaal is aangenaam genoeg om door te spelen en het uitgebreide scala aan monsters geeft meer dan genoeg reden om op onderzoek uit te gaan. Het enige waar we het nog niet over hebben gehad, is de wereld – en de opbouw daarvan – zelf. De omgevingen zijn leuk vormgegeven waarbij het felle kleurgebruik overduidelijk de boventoon voert. De muziek op de achtergrond sluit vrijwel altijd erg goed aan op de omgeving en ook de achtergrondmuziek in de battles gaat nooit vervelen. Dit komt voornamelijk door de vele afwisseling van de muziek aangezien het nummer aansluit op de Monstie en diens habitat. En toch merk je tegelijkertijd ten alle tijden dat de game ook voor de Switch is gemaakt. Ikzelf speel op een high-end pc en hoewel de framerate lekker stabiel op 144 frames per seconde ligt, mis ik toch een beetje grafisch spektakel. Het lijkt erop dat er flink wat concessies voor de Switch zijn gedaan en dat vind ik persoonlijk erg jammer. Hartverscheurend is het overigens niet, de game oogt nog steeds aangenaam genoeg om uren achter elkaar naar te kunnen kijken, maar er had absoluut meer in gezeten.

Die wereld is leuk in een JRPG, maar het gaat uiteindelijk om de personages die erin leven. De monsters zijn erg tof vormgegeven. Ze zijn kenmerkend genoeg om ze te herkennen uit de mainline games, maar wijken voldoende af om een eigen entiteit te vormen in Monster Hunter Stories. Ook de inwoners zijn leuk gedaan waarbij voornamelijk de hoofdrolspelers goed worden ingevuld. Je leeft met ze mee en raakt na al die uren echt wel aan ze gehecht. Jouw eigen personage is volledig silent, maar beschikt over voldoende uitdrukking in het gezicht om toch sympathiek te zijn. Er is echter één personage dat na een tijdje flink op de zenuwen begint te werken. De felynes zijn sterk vertegenwoordigt in deze game en dat komt voornamelijk door jouw katten companion; Navirou. Deze kat is op momenten erg leuk en zelfs grappig. Maar stop alsjeblieft met de catpuns. Alles is purrrfect of ameowzing. Je ontkomt er op een gegeven moment niet meer aan en dat had echt wel een tandje minder gemogen. Het zorgt er namelijk snel voor dat de game vervalt in een kinderachtige toon terwijl het verhaal op momenten juist zo volwassen kan zijn.