Review: Monster Hunter Rise - Vooruit nog een quest dan Nintendo Switch

Verslavingen komen in alle vormen en maten. Mijn verslaving was een lange tijd Monster Hunter World. Net toen ik er klaar mee was, verscheen Monster Hunter World: Iceborne en daardoor zakte ik weer in mijn Monster Hunter-gat. Inmiddels ben ik bijna een jaar clean en precies op dat kantelpunt verschijnt Monster Hunter Rise. Dit keer niet op de PlayStation of Xbox, maar op de Nintendo Switch. Een aparte zet, maar absoluut geen verkeerde. Klaar voor een ritje naar de afkickkliniek?

Positieve koerswijziging

Het is fantastisch om te zien dat Monster Hunter in een korte periode een groter publiek heeft weten aan te boren. De game is al jarenlang razend populair in het Verre Oosten, maar in het Westen wilde het nog niet helemaal lukken. Toch is het een serie die bizar vaak over de toonbank is gevlogen. Met goede reden, want het afslachten van gigantische monsters is een genot om te doen. Hoe je dat doet, is helemaal aan jezelf. Je krijgt namelijk de optie om met een veertiental wapens aan de slag te gaan. Grote zwaarden, krachtige longrange wapens of juist de behendige insect glaive, het is aan jou om een wapen te zoeken die bij jouw speelstijl past. Wanneer je het perfecte wapen eenmaal hebt gevonden, is het jouw ultieme doel om hier een extreem krachtige versie van te craften. Hier heb je materials van allerlei monsters voor nodig. Dat wapen dat wil je – Nee, dat MOET je – hebben. En dus begint een bijzonder lange grind zonder einde in zicht.

Ik moet Monster Hunter Rise complimenteren omtrent de richting die is gekozen. Rise speelt zich namelijk af in het feudale Japan. Dat is zichtbaar in de bijzonder aangename HUB, Kamura Village, de artstyle en de haiku’s waarmee nieuwe monsters worden aangekondigd. De maps zijn aanzienlijk minder groot en dat komt hoogstwaarschijnlijk door de minder krachtige Nintendo Switch. Heel erg is dat niet, want de focus komt hierdoor voornamelijk op het vechten te liggen, wat absoluut geen straf is. Daarbij ben je in dit deel bijzonder behendig en dat brengt nieuwe mogelijkheden met zich mee. Zo wordt er in Rise erg veel gespeeld met de Wirebugs. Deze bugs geven je de mogelijkheid om sneller te recoveren van een aanval, een mobiliteitsboost in de vorm van een zipline te krijgen of offensieve opties in de vorm van flashy Silkbind aanvallen uit te voeren. Ondanks deze in het oog springen wijzigingen, voelt Monster Hunter Rise nog altijd als een echte Monster Hunter aan.

Monster galore

Gezegd moet worden dat het verhaal van Monster Hunter Rise niet bijzonder denderend is. Sterker nog het verhaal is flinterdun en dient voornamelijk ter introductie van nieuwe monsters en mechanics. Daarbij is het ook nog eens een vrij kort verhaal met zijn vijftien uur speeltijd, maar iedere Monster Hunter-speler geeft daar geen fluit om. Monster Hunter draait namelijk compleet om de endgame en dat verhaal is dan ook veelal niet meer dan een zeer lange tutorial. In deze uitgebreide tutorial passeren een flink aantal terugkerende, maar ook nieuwe monsters de revue. Wanneer je eenmaal een niveau hebt bereikt waarbij je ook tegen Elder Dragons en dergelijken kunt vechten zonder direct te sterven, begint de fun pas echt. Pas op dat moment beginnen de statistieken een meerwaarde te tonen. Zo dien je bijvoorbeeld je armor en wapens af te stemmen op het monster dat gejaagd gaat worden. Dat levert namelijk mooie bonussen op en zorgt ervoor dat je veel doelgerichter te werk kunt gaan.

Dan is er ook nog eens een nieuwe modus om te verkennen. Kamura Village dreigt namelijk aangevallen te worden door een eindeloze horde van monsters. Door deel te nemen aan Rampage-missies ben je in staat om deze eindeloze stroom aan monsters af te slachten. Je hoeft dus niet te jagen en dient enkel te vechten. Dat doe je in een soort tower defence-achtige setting waarbij je bepaalde obstakels of wapens kunnen plaatsen om het een stukje makkelijker te maken. Deze modus kan erg handig zijn om resources van de wat zeldzamere monsters te verzamelen. Daarbij komt de vernieuwde Wyfern Riding-mechanic optimaal tot zijn recht in deze modus. Het is in Rise namelijk mogelijk om een vijandelijk monster te mounten wanneer je deze voldoende hebt verzwakt met de Silkbind-aanvallen. Dat mounten kon in eerder Monster Hunter-games ook al, maar nu zijn ze ook daadwerkelijk te besturen. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om een Rathian te mounten en deze te gebruiken om andere monsters aan te vallen!

Quality of life

Waar Monster Hunter World ons introduceerde aan een nieuwe wereld met nieuwe mechanics, neemt Rise ons terug naar “The Old World”. Toch hebben we dankzij onze trip naar de nieuwe wereld een flink aantal trucjes opgedaan die Monster Hunter Rise zoveel fijner maakt om te spelen. Neem bijvoorbeeld de Palemute, oftewel je eigen doggie. Deze hondachtige vecht samen met de Palico, een katachtige, aan je zijde. De Palemute heeft echter ook andere functionaliteiten. Zo functioneert deze pupper ook als mount waarmee je je snel over de map kunt bewegen. Daar houdt de pret echter niet op, want je wapens zijn ook te slijpen terwijl je de Palemute gemount hebt. Dit klinkt als iets kleins, maar dit wil wel zeggen dat je gewoon je wapen kunt slijpen terwijl je in achtervolging bent. Wel zo fijn, want hierdoor blijft de pace lekker hoog liggen.

But wait, er zijn meer dierlijke kompanen te bekennen. Jouw eigen Kahoot, oftewel uil, speurt namelijk voorafgaand aan de missie de map af naar vijandelijke monsters. Hierdoor zijn ze al vanaf the-get-go getagged op de mini map. Welk monster het is, is helaas niet te zien, maar je weet in ieder geval waar potentiële targets zich bevinden. Daarnaast krijg je ook nog eens veel meer controle over je wapenset en bijbehorende aanvallen. Die eerdergenoemde Silkbind aanvallen zorgen er namelijk voor dat je met ieder wapen echt een compleet eigen speelstijl kunt ontwikkelen. Dankzij de nieuwe Switch Skills-functionaliteit is het bijvoorbeeld mogelijk om bepaalde standaard- of Silkbind aanvallen uit de combo te trekken zodat je echt een eigen custom speelstijl kunt aanmaken.

Performance

Oké, en dan is er nog de olifant in de kamer. Deze hele review ben ik namelijk bijzonder positief over Monster Hunter Rise, maar we moeten natuurlijk ook nog even het stukje performance meenemen in het uiteindelijke vonnis. De game is namelijk puur en alleen ontwikkeld voor de Nintendo Switch. Een console die flink wat voor- en nadelen heeft. Grafisch ziet de game er erg goed uit. De artstyle is uitstekend gekozen en wordt consistent doorgevoerd. Ook audio technisch zit de game goed in elkaar. Monsters ogen en klinken gevaarlijk en dat is precies wat je wil van deze game. Uiteraard beschikt de Switch over minder kracht dan bijvoorbeeld de PlayStation, Xbox en pc en dat is helaas ook te zien. Niet wat betreft bijvoorbeeld de framerate, want die draait als een zonnetje in zowel docked- als handheld modus, maar wel wat betreft het oog voor detail. De game oogt op momenten bijvoorbeeld een beetje modderig, voorwerpen verdwijnen snel wanneer je op afstand raakt en ogen juist niet gedetailleerd wanneer je er met je neus bovenop staat. In de handheld modus vond ik het persoonlijk lastig om het gedrag van de monsters in te schatten. Het aanzienlijk kleinere scherm zorgt ervoor dat je minder overzicht hebt wat meer chaos in de mix gooit. De game presteert echter bijzonder goed in handheld-modus, iets wat ik in eerste instantie niet had verwacht.

Ook wat betreft Multiplayer doet Monster Hunter: Rise het aardig. Perfect zou ik een te groot woord vinden, want communicatie via de Switch blijft natuurlijk problematisch. Waar World juist ging voor een mooie blend van zowel on- als offline gameplay, doet Rise dat compleet anders. Rise trekt namelijk de twee weer uit elkaar en verdeeld de missies onder in Village (offline)- en HUB (online) quests. Jammer want hierdoor verdwijnt een beetje het gevoel van saamhorigheid dat ik in World juist wel zo had. De Monster Hunter-serie leent zich uitstekend om met vrienden te spelen, maar de manier waarop dat nu gepresenteerd wordt, maakt het er niet aantrekkelijker op.