Review: Monster Hunter World PlayStation 4

Het jagen op monsters is een serieuze aangelegenheid. Zo reizen sommige jagers bepakt met een geweer naar onverkende gebieden om daar te schieten op alles wat los en vast zit. Monster Hunter World is niet anders. Samen met een aantal vrienden is het nu mogelijk om zeldzame wezens af te slachten om vervolgens te verwerken in verschillende drankjes en wapens. Een goeie ouwe Monster Hunter dus. Is de stap naar de huidige generatie consoles echter een reis die vlekkeloos is verlopen? Het is een monster van een game dus zet je schrap.

Een vliegende start

Monster Hunter staat in de jaren van bestaan niet ter boeken als de meest toegankelijke titel. Doorgaans ben je het gros van de tijd bezig met het verzamelen en brouwen van allerlei zooi die je tijdens een hunt kunt inzetten. Voordat je echter daadwerkelijk je eerste échte monster aan een zwaard rijgt, heb je er alweer een paar uur ingestoken. Monster Hunter World opent echter met een vliegende start. De game is namelijk inderdaad toegankelijker op het gebied van een flink aantal punten. Zo is het brouwen van potions zoveel eenvoudiger en is het niet langer nodig om tutorial na tutorial te doorlopen om achter een aantal van de fijne kneepjes van de game te komen (hoewel dit op bepaalde gebieden wel gemist wordt). Laten we echter bij het begin beginnen, want die vliegende start wordt ingezet met een verhaal.

Per boot reizen we af naar The New World, The Elder Dragons maken weer een migratie naar dit wilde continent en het is aan jou om meer over deze migratie te leren. Voordat we überhaupt land in zicht hebben worden we met onze neus op de feiten gedrukt. Na de lange reis knalt de boot namelijk op een gigantisch rotsblok. Dit blijkt echter geen rots te zijn, maar een gigantisch monster. Na een spectaculaire ontsnapping arriveren we alsnog in The New World, een land waar monsters heersen, maar waar hunters koning zijn. Het eerste doel is om naar de main HUB af te reizen, een basis genaamd: Asteria. In Asteria is alles te vinden wat je nodig hebt, zo is er een smid voor het forgen en upgraden van wapens, een kantine waar je met medespelers kunt hangen en natuurlijk het meest belangrijke, je handler die je voorziet van missies. Gelukkig starten we niet met het verzamelen van verschillende flora, maar slingeren we als een bezetene in het rond met gigantische wapens om de lokale fauna af te slachten. Voor je het weet sta je oog in oog met een Jagras of Anjanath en begrijp je waar de game om draait. It's time to git gut, scrub.

Meer nadruk op actie

Er zijn wat onderdelen uit Monster Hunter verdwenen, maar dat heeft enkel een positief effect op de algehele ervaring van de game. Niet langer zijn we continu bezig met het verzamelen, mixen en brouwen van gebruiksvoorwerpen. Vind jij een namelijk een herb, dan transformeert deze automatisch on-the-go in een potion. Dit scheelt tijd en zorgt ervoor dat je lekker kunt blijven jagen. Dat jagen doe je door missies te accepteren. Deze zijn solo uit te voeren, of met maximaal twee anderen in een hunting party te voltooien. Er zijn meerdere type missies, maar veelal komt het er op neer dat je een bepaald monster moet vinden en afmaken binnen een vastgesteld tijdslimiet. Dat doe je in de jachtgebieden buiten de veilige poorten van Asteria. Er zijn meerdere gebieden die ieder weer een andere omgeving bieden. Daarbij zijn al die gebieden ook weer opgedeeld in diverse sectoren die te zien zijn als sub gebieden. Zo is er in de jungle bijvoorbeeld ruimte voor grote open vlaktes, maar ook voor benauwde monsternesten.

Een monster slacht je niet zomaar af. De game heet immers niet voor niets Monster Hunter. Aangezien de eerder genoemde gebieden behoorlijk groot zijn, sta je niet zomaar oog in oog met de prooi. Je moet op zoek naar voetsporen, huidresten en slachtoffers alvorens je het monster in je vizier krijgt (of je moet er met puur toeval tegenaan lopen). Heb je genoeg aanwijzingen verzameld, dan leidt er een groen spoor, bestaande uit scoutflies, naar je prooi. De prooi zit echter niet stil en verzet zich met hand en tand. Richt je genoeg schade aan, dan slaat het beest op de vlucht en moet de achtervolging ingezet worden. Dit wil nog weleens tot frustrerende situaties leiden aangezien je zo in de klauwen van een ander monster kunt lopen terwijl je prooi weer rustig herstelt.

Grinden tot je een ons weegt

Zodra ik iemand uitleg wat Monster Hunter is, begin ik altijd te stotteren om het vervolgens op te geven. Hoe moet je die game nou beschrijven? Het is een genre op zichzelf waarin grinden, samenwerken en eindeloze slachtpartijen centraal staan. Het jagen op die monsters doe je niet voor niets. Je moet ze namelijk opensnijden en de buit weer investeren in jezelf. Zo krijg je keuze uit veertien wapenklasses waarbij iedere klasse weer een aantal variaties te bieden heeft. Daarbij heeft ieder wapen een upgradetak waarbij je materialen moet forgen om het wapen sterker te maken. Alle wapens spelen weer anders dus voordat je materiaal investeert moet je eerst ontdekken wat bij je past. Is het de doedelzak, een bustersword, of in mijn geval, een gigantische katana? Ook je pantser is te upgraden en dat doe je weer met orbs die je krijgt van de research leden. Deze leden bieden je bepaalde goals om te voltooien. Als beloning krijg je punten en een aantal orbs. Daarbij zijn er in Asteria ook meer NPC's die je diverse klusjes geven en ten slotte zijn er ook nog online events om te voltooien. Het moge duidelijk zijn, er is altijd wel wat te doen.

Sterker nog, er is dermate veel te doen dat er eigenlijk sprake is van een vrijwel eindeloze game. Je krijgt missie na missie, na missie, na missie, na missie, na missie (zo kan ik nog wel even doorgaan) voor de kiezen. Hoewel het allemaal repetitief is, maakt dat de game absoluut niet saai. Je bent constant jezelf aan het verbeteren en het jagen blijft spannend. Of je dat nou alleen of met iemand samen doet. Speel je met anderen, dan is het monster sterker, speel je alleen, dan word je altijd nog bijgestaan door je katachtige partner. De Pelico, die ik liefkozend 'poes' heb genoemd, is ook te voorzien van diverse upgrades die komen in de vorm van pantser en wapens. Ook voor je kompaan moet je dus op jacht naar diverse monster onderdelen. Hoe beter het onderdeel, hoe zeldzamer de materialen en dus hoe moeilijker de hunt. Het is een eindeloze lus, maar wel een lus die constant wat anders op je pad weet te gooien.

Ook voor nieuwkomers?

Hoewel Monster Hunter World hier en daar wat log aanvoelt, is de gameplay uitstekend te noemen. Het uitproberen van de diverse wapens is te allen tijde een genot en zorgen ervoor dat je de game op meerdere manieren kunt spelen. Hier en daar is de game wat meer toegankelijk geworden, maar wil dat ook zeggen dat Monster Hunter World nieuwkomer-friendly is geworden? Het antwoord is lastig, want hoewel het craften aanzienlijk simpeler is en de gameplay meer rust op actie zijn er ook wat onduidelijkheden. Zo zat ik af en toe met de combo's in mijn maag. Je moet echt zoeken naar informatie omtrent de omgang van wapens. Sommige handelen heel anders dan bijvoorbeeld mijn trouwe katana, maar dat wordt nergens aangegeven. Bepaalde toetscombinaties ontdekte ik zelfs per ongeluk en dat is zonde, want die combo had ik in de eerste twintig uur ook wel kunnen gebruiken. Het is goed dat de game je loslaat in de brute wereld van Monster Hunter, maar iets meer handholding mag van mij best.

Je moet het tijdens de strijd niet enkel hebben van je wapens. Er zijn namelijk veel manieren om monsters in de val te lokken die je puur zelf moet ontdekken. Met hulp van je ranged wapen, genaamd: de slinger, is het mogelijk om bijvoorbeeld lianen van rotsen te schieten. Hierdoor verliest de rots het van de zwaartekracht en richt deze lekker veel schade aan op het monster waarmee ik strijd. Daarbij is het ook mogelijk om monsters een bepaalde richting op te lokken. Dit kan zijn om de high ground te hebben en zo op zijn rug te klimmen, of om een partner in crime in het gevecht te betrekken. Bepaalde monsters hebben het niet op elkaar en als die met elkaar in contact komen breekt de stront letterlijk uit. Hoewel de game behoorlijk stabiel loopt, zijn dit de momenten waarop de framerate het moeilijk krijgt. Een aantal giganten die met elkaar op de vuist gaan vraagt helaas net teveel van mijn oude PlayStation 4 waardoor de framerate hier en daar inzakt. Dat doet echter niet af van het feit dat de wereld en diens inwoners prachtig zijn vormgegeven.