Review: Need For Speed Heat Xbox One

Als er één franchise is die toch iedere keer de aandacht op zich weet te vestigen, is het wel Need for Speed. Met vierentwintig delen en zelfs een film kun je spreken van een succesvolle reeks. Met Need for Speed Heat zijn we bij het 24ste deel aanbeland. Door de jaren heen heeft het grofweg twee formules gekend: het rechttoe rechtaan racen in progressief sterker wordende wagens en de wagens die je middels tuning sterker kon maken. In de hoofdgames is dit laatste nu eigenlijk al sinds 2003 het geval. Er zijn weliswaar elementen toegevoegd zoals de achtervolgingen van de politie of het straatracen gecombineerd met het ‘echte’ racen. Heat volgt dit concept verder nog altijd. Iedere keer als er een Need for Speed wordt aangekondigd – nog altijd door EA – bekruipt mij het gevoel dat de game twee kanten op kan vallen: prima te pruimen, of net niet. Toen Heat een aantal keren zichzelf liet zien, hadden veel mensen het idee dat dit wel eens Underground 3 kon worden. Temeer, omdat de nachtelijke (voornamelijk) straatraces met felle neonverlichting en alles weer om de hoek komt kijken. In zekere zin is dit ook waar gebleken. Need for Speed Heat is eenvoudig gezegd een liefdesbaby tussen Most Wanted en Underground. Of dit goed is, kun je lezen in de review van Need for Speed Heat.

Terugkeer van heerlijk welbekende formule

Need for Speed Heat speelt zich af in Palm City (het fictieve Miami zullen we maar zeggen) waar keihard wordt opgetreden tegen straatraces. Het loopt de spuigaten uit en een breedgekaakte commissaris gaat met zijn speciale eenheid deze straatvechters aanpakken. Deze bendes, ook wel crews genoemd, worden één voor één opgerold en al snel blijkt dat de commissaris niet geheel zuiver is. Om een signaal af te geven wil hij best ver gaan en valt de crew uiteen, die de hoofdrol heeft in deze game. Jij als nieuw aangekomen Max Verstappen van de straat, gaat deze crew weer nieuw leven inblazen. Gaandeweg word je geïntroduceerd aan nieuwe vrienden die jou wederom op weg helpen om op een progressieve wijze richting het einde van de game te komen. Dit gaat niet zonder horten of stoten en het doel is om jouw wagenpark uit te breiden. Als het even kan zelfs nog zwaarder te pimpen, dan Xzibit’s natte dromen bij West Coast Customs. Klinkt allemaal bekend nietwaar? Het is niet bijster origineel, het doel blijft nog altijd hetzelfde en het blijft bovenal nog altijd een arcaderacer. En laten we eerlijk zijn, dit is ook precies waarom we een Need for Speed-game kopen.

Zodra je de eerste meters maakt (het begint al met in mijn ogen een fantastische wagen, de Polestar 1), ligt geheel Palm City aan je voeten om vrij te verkennen. Dit is erg prettig en geeft je dat heerlijke gevoel van vrijheid om alle plekjes te ontdekken. Van een havengebied, het bruizende stadscentrum tot zelfs een heus lanceerplatform voor ruimteraketten; het is er allemaal. De stad oogt dan ook best interessant en al snel zie je de welbekende doelen die jou extra’s geven in de game. Zo zijn er weer billboards kapot te raggen, schansen om te nemen, (hoge) snelheid poorten (soort flitspalen zoals in Forza Horizon) en graffiti die je kunt verzamelen. Hiermee verdien je niet alleen geld, maar ook wagens, decals voor je auto en Reputation, waarover zo meer. Overal is er wel wat te zien en te doen. Voor een game als dit moet dit ook wel, omdat je tenslotte geprikkeld moet blijven om de wereld te verkennen. Hier slaagt de game dan ook prima in en al snel ben je lomp aan het rijden, driften, donuts maken of simpelweg de verlaten hoekjes aan het verkennen. Zoals meestal, slaagt EA hier goed in. Het gaat een stap verder door Palm City twee gezichten te geven, die als dag en nacht van elkaar verschillen. Juist ja: een Dagmodus en Nachtmodus, waar je op ieder gewenst moment tussen kunt wisselen. Om het simpel te houden: Overdag doe je mee aan legale races om geld te verdienen. ’s Nachts racen zorgt ervoor dat je reputatie omhoog gaat en zo meer aanzien krijgt om verder in de game te komen.

Arcaderacen niet op zijn allerbest

Zoals gezegd werk je races af met voornamelijk twee doelen. De races zijn onder andere verdeeld over de bekende sprintraces (altijd mijn favoriet trouwens), circuits, driften en verhaalmissies. Je wagen dient van een bepaald niveau te zijn om op zijn minst kans te maken op de overwinning. Zo is het dus moeilijker om met een wagen van niveau 120 te winnen in een race waar wordt aangeraden om minstens 160 te zijn. Dus hier komt al vrij eenvoudig de truc om de hoek om zoveel mogelijk races te rijden om geld te verdienen. Je hoeft niet per se eerste te worden, want geld of reputatie krijg je wel. Met dit geld koop je upgrades, verdeeld in sterktes. Oftewel, dikkere turbo’s, betere vering en knalpijpen waar Akrapovic jaloers op wordt. Ik moet zeggen dat de moeilijkheidsgraad wisselt. Omdat je altijd finisht en geld wint, hoeft je doel niet per se de winst te zijn. Maar soms won ik niet met een wagen van rating 120 in een klasse van 140. Logisch dacht ik. Totdat ik voor de lol met mijn ‘140-wagen’ mee ging doen in een race voor niveau 200. En ik won. Dit is dus een typische arcadegame, waar als je de trucjes van de game kent, de overwinning kan behalen. Daarbij moet ik wel zeggen dat ook Need for Speed Heat het fenomeen Rubber Banding kent. Oftewel, je kunt nooit echt te ver rijden, of ze komen wel weer een keer terug. Dit maakt dat je de ene keer op het scherpst van de snede rijdt (tof!) en de andere keer fluitend naar de overwinning gaat. Jammer, maar misschien wel passend voor een game als dit.

Een paar dingen tijdens de races zijn, naast het Rubberen Bandje, jammer te noemen. De game leunt voornamelijk op arcaderacen (duh) en gebruikt hierbij een drift-optie die niet altijd geheel lekker reageert. Om te driften, dien je het gas even los te laten om snel weer in te drukken, terwijl je stuurt met de linker analoge stick. Dit zorgt er vaak voor dat als je gewend bent om gedoseerd gas te geven (zoals vrijwel ALLE racegames EA), de game dit ziet als een drift. Er zijn dus redelijk vaak momenten geweest dat ik in een drift kwam die totaal niet wenselijk was en mij de overwinning kostte, of waardoor ik zelfs gearresteerd werd. Over dit laatste gesproken, de lokale popo doet ook weer zijn intrede. In het begin van de game kan dit behoorlijk frustrerend worden. Want ook de politie lijkt aan een rubberen band te zitten. Voorbeeld: ik reed dik tweehonderd om vervolgens met een noodgang gelanceerd te worden door een dikke Politie-Charger die achterop mij inbeukte dankzij dit effect. Na een paar ferme tikken lig je ver achter en maak je eigenlijk geen deel meer uit van de race, die je nu nog wel moet voltooien. Later, met de zwaardere en snellere wagens, maak je beduidend meer kans. Dus om dan in het begin genaaid te worden door een iets te pittige politie voelt dan niet juist. Vooral, omdat ze grofweg twintig procent van je geld afpikken en zoveel geld pik je in het begin nog niet echt op.

Maar, tegen deze negatieve punten wil ik ook een enkele punt van verademing geven. EA heeft ervoor gekozen om tijdens het racen de omgeving grotendeels kapot te laten gaan als je ertegen op rijdt. Fantastisch. Uiteraard is dit zo nep als het maar kan, maar zorgt voor behoorlijk vloeiende races. Je hoeft je daarom niet altijd zorgen te maken over de omgeving. Uiteraard het typische vangrailracen is er nog wel eens bij, maar dit is dankzij de driftmechaniek grotendeels verleden tijd. Want ja, als je het driften zoals het hoort toepast, werkt het heerlijk. Vooral die strakke bochten geven dan ontzettend veel voldoening. Een dotje lachgas erbij en als je dan ook nog iemand inhaalt, voel je je wel de koning van de straat. Goed gedaan EA! Verder zijn de politieachtervolgingen tof, pittig en ontsnappen is niet zo makkelijk. Af en toe is het wel raar dat de politie je achtervolgt om niets en een andere keer wanneer je er met driehonderd langsrijdt niet eens de moeite neemt. Bewust van de makers? Online werkt prima en creëert een open racewereld, waarin jij met je echte crew anderen kunt domineren. Het blijft toch altijd spannender om tegen echte mensen te racen, zeker als je reputatie op het spel staat. Het ‘Crew-gevoel’ helpt hierbij enorm. Je kunt hierbij overigens niet kiezen tussen dag of nacht. Dus heeft online je voorkeur, dan ben je meer gebonden aan wat de game voor jou bepaalt.

NFS Heat: de dove kunstenaar met kleine gebreken

EA staat eigenlijk altijd wel garant voor bovengemiddeld mooie games en gaan er prat op dat ze een gigantische muziekbibliotheek hebben dan wel kunnen kopen. Need for Speed is niet anders. Dat Criterion deze game medeontwikkeld heeft, is wederom op te merken. Ook bij deze ontwikkelaar zit racen in hun genen en dit zetten zij visueel voort tezamen met Ghost-games. De kleurkeuzes zijn flitsend. Het hoge contrast van de omgevingen door de felle zon en regen (het regent achterlijk veel in Palm City) dan wel nachtelijke omgevingen en felle lampen, zorgen voor een eigen visuele stijl. Lichtreflecties op de ramen en plassen zijn mooi, hoewel je de game op trucjes betrapt zoals platte effecten of textures bij de autodealer. De game is groots en laadt lekker vlot. Wel blijft de game hoofdzakelijk draaien op dertig frames per seconde. Eigenlijk prima voor een racegame hoor, maar na Forza Horizon 4 op zestig te hebben gespeeld, is dit toch stiekem traag voor je gevoel. De details zijn waanzinnig op de wagens, bovendien aangedikt door de visuele aanpassingen die je letterlijk duizenden opties geeft. Het is daarom niet gek dat met name de auto’s de showstelers zijn. De personages zijn in de filmpjes effectief vormgegeven, maar hier is niet de meeste aandacht naartoe gegaan. Het camerawerk is verder lekker dramatisch (kijk maar eens bij de start, een sprong of bij een burn-out) en wat dat betreft, is het filmische sfeertje gewoon tof.

Geluidstechnisch is het voor (gok ik) de meeste Europeanen uitermate teleurstellend. Hoewel Most Wanted uit 2012 mijn laatst écht gespeelde NFS is, was de soundtrack daarvan een stuk diverser. De soundtrack van Need for Speed Heat bestaat voornamelijk uit mumblerap, trap en dubstep of een combinatie hiervan. Uiteraard zitten er dikke artiesten op hoor, maar het moge duidelijk zijn dat deze soundtrack gemaakt is voor een Amerikaans publiek. Geloof me, een portie trap of dubstep kan ik echt wel waarderen, maar dit is iets te. Het is jammer dat EA niet meer variatie heeft toegepast waarbij ook de Europese luisteraar een plezier mee gedaan wordt. Wel tof is dat EA de muziek over alle surroundkanalen heeft gemixt. Dit hoor je het beste bij de introductie van een race, waarbij losse effecten een eigen kanaal krijgt. Verder zijn de motoren, uitlaten en crashes prima en hoofdzakelijk een genot voor het oor. Jammer zijn een aantal bugs. Zo betrapte ik de game er met regelmaat erop dat aankopen soms niet konden plaatsvinden. Wilde ik een nieuwe bumper kopen, kreeg ik ‘purchase failed’. Niets deed het oplossen, behalve de game opnieuw opstarten. Enkele grafische bugs zoals het enkele seconden nog in moeten laden van de grafische effecten, zodra je uit de garage kwam, is dan best vreemd. De wereld kan er raar uitzien zonder textures, licht- en deeltjeseffecten. De camera kon ook wel eens vreemd doen. Draaide ik de camera rond, bleef de game hierin vast zitten en werkte geen enkele knop meer. Het zijn dus eigenlijk gamebrekende details, maar geen details die de gameplay echt in de weg zitten.