Review: Operation Flashpoint: Red River Xbox 360

Als groot fan van de eerste Ghost Recon, was ik wel weer toe aan een portie serieuze oorlogsvoering. One shot, one kill; het is toch iets wat ik de laatste tijd mis in games die zich focussen op verschillende wereldconflicten. Ik was daarom ook blijverrast toen Operation Flashpoint: Red River op de duurmat plofte en waande mij direct in de stoffige woestenij van Tadzjikistan.

Ghost Recon is terug

De meeste oorlogsgames van tegenwoordig hebben nog maar weinig met echte oorlog te maken. Het draait allemaal om run-n-gun en het zijn knife kills bij de vleet. Het doet daarom ook wel pijn om te zien dat zelfs de door mij zo geliefde Ghost Recon-serie steeds meer de arcadekant opgaat. Voor allen die hier net zoals ik over denken, is er nu dus Operation Flashpoint: Red River, dat eigenlijk in heel veel opzichten doet denken aan de allereerste Ghost Recon. Was jij ook zo gek op die game, stop dan met lezen en sprint naar de winkel om Red River in huis te halen. Nog niet overtuigd? Lees dan even verder.

Tactiek is overleven

In OF:RR bevind je je op de stoffige vlakten van Tadzjikistan, een land grenzend aan het noorden van Afghanistan, waar het zaak is de onderdrukker de kop in te drukken. Ik zal jullie niet met het verhaal vermoeien, want dat is van ondergeschikt belang. Immers wisten de meeste Rednecks de afgelopen jaren ook niet wat ze precies in Irak of Afghanistan deden. Je trekt erop uit met je squad om verschillende nederzettingen te ontdoen van slechteriken, die naarmate de game vordert steeds wat meer tegenstand bieden. Daarom is het noodzakelijk bij elke actie na te denken en je squad zorgvuldig aan te sturen. Nader je bijvoorbeeld een huis op een heuvel waarin zich wat terroristen hebben verschanst, dan ren je niet als een kip zonder kop naar boven, maar laat je bijvoorbeeld twee teamleden het huis onder vuur nemen, zodat jij samen met het derde teamlid ongezien een omtrekkende beweging maakt om de boeven te flanken. En zo gaat het de hele game door; voordat je in beweging komt bedenk je waar je naartoe gaat, hoe je gaat en wie je meeneemt.

Tikkeltje ouderwets

Het is dus constant cover zoeken, net als ik dat vroeger in Ghost Recon deed, maar helaas schiet de game in dat opzicht ook wel iets tekort. Vandaag de dag kun je namelijk cover zoeken en tegen een muurtje aanplakken, om vervolgens om het hoekje te gluren. Dat plakken en opzij leunen is er in OF:RR niet bij. Om iets te kunnen zien zul je dus altijd in het gezichtsveld van de vijand moeten treden, met alle risico's van dien. Uiteraard kun je ook kruipen om ongezien te blijven, maar ook dit werkt niet helemaal lekker. Kruip je bijvoorbeeld een heuveltje op, dan ligt je lichaam diagonaal, met je vizier ook schuin omhoog. Het is dan echter niet mogelijk om over het heuveltje omlaag te richten, waardoor het onmogelijk is om in liggende positie een vijand achter een heuveltje op de korrel te nemen. Bovendien wil je personage ook nog wel eens uit zichzelf gaan staan wanneer je over een bepaalde ondergrond kruipt. Niet heel handig wanneer je onder vuur ligt en bovendien voelt het allemaal wat verouderd aan.

Kaal maar overtuigend

Dat neemt allemaal niet weg dat de game er grafisch best mag wezen. De weidse omgevingen zijn niet de mooiste die je ooit hebt gezien, maar ze zijn zeker overtuigend en geven je echt het gevoel ergens in het Midden-Oosten een conflict uit te vechten. Dat de omgevingen soms wat kaal ogen moet je als liefhebber van realistische shooters voor lief nemen, want Tadzjikistan is nou eenmaal een kale, stoffige bende. Ook de manier waarop de missies aan elkaar geknoopt worden kunnen door sommige spelers als vervelend worden ervaren. Voor mij zetten ze echter helemaal de toon. Ik genoot er werkelijk van om achterop een terreinwagen of in een Chinookhelikopter te zitten en het relaas van commandant aan te horen. Het is precies zoals je het weleens terugziet in documentaires over de oorlog in het Midden-Oosten.