Review: P.A.M.E.L.A. - Vermakelijke sandbox horror Pc

Weer een nieuwe horror game. Woop woop. Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op horror games. Het is alleen jammer dat er de afgelopen jaren nog maar weinig goede games in het genre zijn gemaakt. Hierdoor dook ik er met weinig hoop in, vooral na mijn laatste ‘avontuur’. Toch wist P.A.M.E.L.A. mijn vooroordeel redelijk snel van tafel te vegen. Hoe dan? Dat ga ik jullie nu vertellen.

Dat vaccin deugt niet

Het eerste dat me opvalt aan de game, is dat hij er echt wel goed uitziet. Het feit dat ik een keer achter de game pc van mijn vriend ben gekropen, in plaats van op mijn console te spelen van een afstandje, draagt hier waarschijnlijk ook wel aan bij. Maar het is toch al wel een pluspuntje. Ook de gezombificeerde mensen die je tegenkomt, zijn redelijk goed uitgewerkt, al zijn het wel vaak dezelfde die je tegenkomt. P.A.M.E.L.A. begint met weinig uitleg, naast een paar standaard tutorials over de controls. Je hebt niet direct door wat nou precies de bedoeling is. Daarom ga je maar wat rondzwerven door het gebouw waar je in wakker bent geworden. Zo krijg je toch op een gegeven moment wel aanwijzingen van de AI Pamela, als je toevallig de goede richting in loopt.

Pamela vertelt je over haar ervaringen met mensen en over hoe ze steeds meer begon te begrijpen van emoties. Zo komt langzaam het verhaal van de game op gang. Een lekker actueel onderwerp ook, een vaccin dat uiteindelijk de oorzaak blijkt van een nieuwe ‘ziekte’. Een ziekte waardoor mensen elkaar beginnen aan te vallen en uiteindelijk ook met huid en haar opeten. Na een tijdje krijg je wel sympathie voor de AI die alles verloren heeft, nadat ze de mensen eindelijk begon te begrijpen. Het enige nadeel is dat ze een stem heeft die klinkt alsof de voice actor voor Happinez werkt. Een zeurderige, veel te zachte stem die na een tijdje toch wel op je zenuwen gaat werken. Gelukkig praat ze niet overdreven vaak. Het is niet te vergelijken met het ‘hey listen’-feestje van Ocarina of Time.

Mijn hart had veel te verduren

De besturing van de game werkt verrassend soepel. Er zitten weinig foutjes in en je hebt snel door hoe je het moet doen. Het enige puntje van kritiek dat ik hier op kan hebben, is dat de interface van de AARM (een soort smart watch, maar dan heel groot) af en toe glitcht als je te dicht bij een muur of object staat. Naast dat apparaat heb je een soort van pistooltje dat je kunt gebruiken om items te plaatsen. Wat minder handig is, is dat je eigenlijk bijna alle controls zelf kunt instellen, behalve de knop die je gebruikt voor het plaatsen van items. Dit is de mouse button 3, het wieltje van je muis. Helaas stond mijn muis anders ingesteld, waardoor ik dit niet kon gebruiken. Gelukkig is hier een simpele oplossing voor. Je kunt namelijk gewoon naar je inventory gaan en het object selecteren dat je wilt plaatsen.

P.A.M.E.L.A. is meer een sandbox dan een story-driven game. Dat merk je al redelijk snel. Als je dood gaat, raak je al je items en upgrades kwijt behalve de skillpoints van jouw personage. Je kunt in het begin kiezen of je wel of geen permadeath wilt. Ik ga eerlijk zeggen dat ik dat niet aandurfde, dus daar kan ik weinig over zeggen. Wat ik wel kan zeggen, is dat de enemies behoorlijk sterk zijn en je erg kunnen verrassen. Af en toe dood gaan, is dus niet te voorkomen als je geen doorgewinterde gamer bent. Vooral als je op een gegeven moment de ‘Widow’ tegenkomt. Ze is te vergelijken met de Witch van Left for Dead: luidruchtig en erg dodelijk. Mijn hart heeft wat te verduren gehad. De game is namelijk erg donker en de stroom valt ook nog regelmatig uit. Je wordt dus vaker beslopen dan je zou willen. Als je het uberhaupt zou willen, wat ik me niet voor kan stellen.

Je vuisten zijn nog steeds het beste wapen

Naast het rondlopen, zombies neerslaan en de wereld redden kun je ook een soort basis opbouwen. Je kunt allerlei materialen vinden om mee te craften, zoals glas en plastic. De mogelijkheden hierin zijn best groot en er zijn veel plekken waar je materialen kunt vinden. Je kunt zelfs een eigen moestuintje aanleggen, leuk toch? Zo zou je bijna vergeten dat er monsters rondlopen die je willen verscheuren. Maar goed, dat kun je dan weer oplossen door verschillende soorten vallen te maken waardoor die monsters ontploffen of geëlektrocuteerd worden. Geloof me, die ga je nodig hebben. Want een goed wapen vinden, is bijna niet te doen. Er zijn een hoop verschillende wapens die je kunt vinden, maar ze zijn lang niet zo effectief als in de meeste zombie games. Je vuisten zijn uiteindelijk nog steeds het beste wapen. Ook zijn er wapens waarmee jij je vuisten ‘sterker’ kunt maken met bijvoorbeeld een holografische mace. Helaas moet je die kopen en duurt het even, voordat je het geld bij elkaar hebt. Als je in de tussentijd niet dood gaat tenminste, want dan kun je weer opnieuw beginnen.

De sfeer in de game is behoorlijk creepy en zorgt ervoor dat je constant alert bent. Of ik het echt als een horror game zou bestempelen, weet ik niet. Soms schrik je zeker wel van één van de monsters die om je heen ronddwalen, maar verder is de game niet eng. Er zijn geen geplande jumpscares en er is ook niet overdreven veel bloed of gore. Ook is het verhaal behoorlijk straight-to-the-point. Het is geen mysterie wat er gebeurd is en wat er aan de hand is. Er is een nieuw virus ontstaan en jij gaat er een tegengif voor proberen te maken. Maar ik moet zeggen dat ik de missende horror elementen over het hoofd kan hebben gezien, omdat ik gewoon plezier heb in het spelen van de game. Als je echter een wat minder goed richtingsgevoel hebt, zoals ik, kan het soms moeilijk zijn om verschillende gangen en verdiepingen uit elkaar te houden. Dan is het fijn om iemand bij je te hebben die daar wat beter in is, zodat je niet uren doelloos rondzwerft tot je eindelijk de goede plek hebt gevonden.