Review: Red Faction: Guerrilla Xbox 360

Ik kan me nog herinneren dat ik jaren geleden op een strandje in Frankrijk samen met m'n broertjes een (in onze ogen) prachtig zandkasteel bouwde. Na een middagje zwoegen in de hete zon was het natuurlijk tijd om van het bouwsel te genieten. Een stom Fransoosje vond het echter nodig om de boel nog geen vijf minuten later al met de grond gelijk te maken. Hoewel ik destijds natuurlijk zin had om h'm met de grond gelijk te maken, begrijp ik het nu wel. Slopen is nu eenmaal geweldig. En dat is nou precies wat Red Faction: Guerrilla dus ook zo moddervet maakt.

Bob de Sloper

Destructie staat centraal in Red Faction: Guerrilla. Al eerder hebben we geroepen dat in games alles kapot kon, maar in Red Faction: Guerrilla kan het eindelijk ook echt allemaal kapot. Ditmaal geen geraamtes die blijven staan, maar gebouwen die uit duizenden onderdelen bestaan die onderling allemaal uit elkaar kunnen vallen. Geen auto's die ontploffen en zwartgeblakerd blijven staan, maar vrachtwagens die in honderden stukken uiteengeslagen kunnen worden. In de trailers zag het instorten van zo'n gebouw er al vet uit. Wanneer het hoopje puin zich echter voor de eerste keer onthult na het oprijzen van de stofwolken, voelt dat pas écht goed.

En niet alleen de engine maakt het slopen zo gruwelijk, ook de wapens doen een flinke duit in het zakje. Hoe langer je speelt, hoe vetter en origineler de wapens worden. Waar je begint met simpele rifles en een enorme hamer, eindig je later met rocket launchers, bommen die zwarte gaten veroorzaken en een nano rifle, waarmee je materie tot op de moleculen uit elkaar kunt laten vallen. Behalve die wapens heb je ook nog eens Walkers: enorme robots waarmee je flink kunt huishouden op de Rode Planeet.

Dick Bruna

Waar de game qua physics goed in elkaar zit, is het verhaal vergelijkbaar met het niveau van 'Nijntje in de dierentuin'. De mens is begonnen om Mars te bewonen. De Earth Defence Force, die eerder de mijnwerkers op Mars bevrijdde van onderdrukking, speelt nu zelf als grote overheerser en ruimt alle tegenstanders uit de weg. Wanneer de EDF jouw broer vermoordt, besluit jij je aan te sluiten bij de arbeiders. Als onderdeel van de Red Faction begin je een guerrillaoorlog tegen de EDF. Klinkt spannend, maar er wordt maar weinig mee gedaan. De dood van je broer is slechts een reden om bij de Red Faction te gaan en naargelang het verhaal vordert, gebeurt er maar weinig onverwachts. Ook zijn de personages maar weinig spraakmakend en zijn er amper cut scenes die het verhaal aan elkaar breien. Hierdoor heb je nauwelijks het gevoel dat er een verhaal aanwezig is.

De A.I. lijkt ook bedacht te zijn door Dick Bruna. Marsbewoners tonen maar weinig intelligentie: zelfs al is er naast de deur een kleine burgeroorlog gaande, dan nog besluiten ze verder te gaan met hun dagelijkse bezigheden. Ook vijanden rennen soms regelrecht langs je heen om vervolgens twee meter verderop naast een auto het vuur op je te openen.

Power to the people

Hoewel je kunt gaan en staan op Mars, zijn er verschillende missies en zijmissies te doen om zo het verhaal uit de doeken te doen. Mars is verdeeld in zes delen, die allemaal net wat anders ogen. In het begin heeft de EDF de macht in iedere sectie. Aan jou de taak om met verschillende acties die macht over te nemen. Dit doe je bijvoorbeeld door belangrijke gebouwen te vernietigen, gegijzelden te bevrijden of belangrijke informatie te onderscheppen. Hoe meer de macht van de EDF afneemt, hoe meer arbeiders zich bij jouw guerrillaleger zullen voegen.

Hoewel er qua doel van de missies niet enorm veel variatie te vinden is en ook het verhaal geen sterke indruk maakt, is Red Faction: Guerrilla zeker niet saai. Soms is het namelijk flink puzzelen geblazen om de enorme bouwwerken naar beneden te krijgen. Zo kreeg ik op een moment de opdracht om een gigantische brug om te donderen. Na even ploeteren kwam ik erachter dat de steunpilaren niet kapot te krijgen waren. Gelukkig was het wegdek wel op te blazen. Door vervolgens met een aantal vrachtwagens op de gaten af te rijden en vlak voor de val eruit te springen, was het mogelijk om de staalconstructie aan gort te rijden. En door enigszins creatief denken kun je op verschillende manieren 'n missie uitvoeren. Ik had namelijk ook met een rocket launcher de staalconstructie kapot kunnen schieten of landmijnen op kritieke plaatsen kunnen plakken.

To wreck or not to wreck

Natuurlijk is er ook met meerderen te spelen. Online zijn de standaard multiplayermodi net weer even anders door de uitstekende physics. Voor je het weet dondert er namelijk een gebouw naar beneden, recht op je Martiaanse harses. Ook offline valt er met meerderen te slopen, helaas wel met slechts 'n controller. In de zogenaamde Wrecking Mode mag je om de beurt zo veel mogelijk schade aanrichten in een bepaalde tijd. Creativiteit en planning komen dan om de hoek kijken. Combinaties leveren namelijk bonuspunten op. Zo kun je een toren precies op een pijpleiding laten donderen, waardoor die pijpleiding weer naar beneden valt en een deel van een ander gebouw meeneemt. Al met al totale chaos en vernietiging, en dus erg leuk.