Review: Resident Evil 7: Biohazard PlayStation 4

Iedereen die een vieze smaak overhield aan het opgeblazen actiespektakel dat Resident Evil 6 heet, zal ongetwijfeld blij zijn dat Capcom voor het zevende officiële deel écht teruggrijpt naar zén horror-roots. Er wordt opnieuw een flinke portie angst in de ziel van Resident Evil 7: Biohazard geïnjecteerd. De grootschalige en generieke schietactie is geen optie meer, dus dan maar terug naar intieme spanning die je met een enorm gevoel van afgrijzen opzadelt. Dit is precies de kant die de serie op moet: een interactieve nachtmerrie die je geregeld harder aan het gillen brengt dan het gemiddelde pubermeisje op een Justin Bieber-concert wanneer de zanger zijn ontblote torso toont. De fans van weleer worden met Resident Evil 7: Biohazard op hun wenken bediend en grijnzen ongetwijfeld tevreden bij het eindresultaat.

Nieuwe accenten

Een videoboodschap van zén al drie jaar vermiste en voor dood gewaande vrouw Mia waarin geïnsinueerd wordt dat ze nog leeft. Meer heeft Ethan Winters, de doodgewone kerel die in Resident Evil 7: Biohazard als hoofdrolspeler wordt opgevoerd, niet nodig om in allerijl af te reizen naar het (fictieve) dorpje Dulvey in de Zuidelijke Amerikaanse staat Louisiana. Het weggekwijnde en schijnbaar verlaten landgoed van de Baker-familie is Ethans eindbestemming. Zonder al te veel prijs te geven, gaat Ethans zoektocht naar zijn vrouwtje al zeer snel de verkeerde kant op. Je valt ten prooi aan de vader des huizes Jack en vervolgens maak je enkele ogenblikken later ook kennis met de rest van zijn psychopathische gezin, terwijl je gedwongen aanschuift aan tafel voor een luguber familiediner. Het 'toeval' zorgt ervoor dat je de kans krijgt om uit deze penibele situatie te ontsnappen, waarna een lang uitgesponnen vluchtpoging volgt op zoek naar een uitweg in het vuile, groezelige decor, terwijl je onderweg je zoektocht naar Mia voortzet. De setting en toon zijn gezet.

De grootste koerswijziging die Resident Evil 7: Biohazard brengt, is natuurlijk het first-person camerastandpunt. Het is immers de eerste keer dat een 'hoofdgame' in de reeks zich een first-person perspectief aanmeet, en hoewel ik hierover vooraf nog zo mijn twijfels had, pakt het al bij al zéér goed uit. Het voelt eigenlijk altijd aan als een geslaagde kruisbestuiving tussen de vaste camerastandpunten uit de beginjaren van de reeks (dankzij de beperkte blik op je nabije omgeving) en het in Resident Evil 4 geïntroduceerde schouderstandpunt (dankzij het gevoel van controle). De omschakeling naar een gezichtspunt door de ogen van het hoofdpersonage maakt de ervaring nóg beklemmender en de horror nog korter op de man. Bovendien biedt het potentieel voor makkelijkere 'jump scares', iets wat door de ontwikkelaars gretig uitgebuit wordt. Die extra boxershorts die ik klaargelegd had bleken meermaals geen overbodige luxe.

Klamme handjes

Nu je blikveld zowat bovenop ieder omgevingsobject zit, valt op hoe alles met een oog voor detail ontworpen is. In de eerste vijf minuten slenteren we nog door een buitenomgeving dat met zén vale textures nogal magertjes uitvalt, maar daarna herpakt de game zich gelukkig. Resident Evil 7: Biohazard knalt dik in de roos qua sfeer en setting. Het artdesign, de uitmuntende belichting en het uitstekende geluid roept de juiste sfeer van angst en onbehagen op en zet de zenuwen constant op scherp. Dit gevoel wordt nog een tikkeltje verscherpt bij de zenuwslopende confrontaties met de Bakers die aanvankelijk maar niet dood willen gaan. Je voelt je als speler echt opgejaagd wild wanneer de schijnbaar onoverwinnelijke Jack of zén afschuwwekkende echtgenote Marguerite zich in dezelfde ruimte bevinden. Terwijl de paniek door je lijf giert probeer je ze sluipend voorbij te komen, maar wanneer ze je toch opmerken is het een kwestie van de benen nemen op zoek naar veiligere oorden. De vaak claustrofobische situaties waarin je het op een paniekerig lopen zet, zorgen ervoor dat een volgend klamme handjesmoment nooit lang op zich laat wachten. De overige vijanden, gitzwarte griezels die uit het slijm op de muren en vloer komen gekropen en enorme insecten die eerder vervelend dan gevaarlijk zijn, stellen in vergelijking wat teleur en iets meer variatie had hier zeker niet misstaan.

In het eerste kwart van de game moet Ethan het enkel en alleen zien te rooien met zijn overlevingsdrang, maar moeten we de hele game lang Amnesia-gewijs vluchten voor terreur? Nee, dat niet. Dat je in het begin een hulpeloos kwezeltje bent, dat opgejaagd wordt door de Bakers, draagt absoluut bij tot de ijzige spanning, maar naarmate de verhaallijn vordert, leg je de hand op doelmatigere wapens en wordt duidelijk dat Resident Evil 7: Biohazard de actie niet helemaal uit de weg gaat. Ondanks alle vernieuwingen mag het zevende hoofddeel immers ook gewoon onbeschaamd een traditionele Resident Evil zijn. Wat zeg ik, dit deel ligt nog het dichtst bij de klassieke aanpak van de originele Resident Evil.

Classic Resi

Van het vrijuit te verkennen landhuis en enkele omliggende locaties (er is heel wat variatie in look en feel) waarin spelers gradueel nieuwe delen van het landgoed vrijspelen bijvoorbeeld, over deuren die enkel geopend kunnen worden als je de sleutel met bijbehorende icoontje vindt, tot de klassieke helende kruiden die weer hun opwachting maken. Ethan kan bovendien maar een beperkt aantal voorwerpen met zich meenemen, waardoor item management en backtracking naar een safehouse opnieuw een belangrijke rol speelt. Heerlijk toch, zoén klassieke Resident Evil. Toch is de tweede, meer actierijke helft van de game nooit meer zo sterk als in die eerste machteloze uren. Het systeem met de videocassettes is wélnieuw voor de langlopende reeks en vormt een vernieuwende manier om de speler gebeurtenissen uit het verleden te tonen. Een goede vondst, want de 'beelden' vormen een (optionele) speelbare missie waarin je de controle neemt over personages die eerder met de Bakers in aanvaring kwamen. Erg tof.

VRschrikkelijk goed

Het complete verhaal, in mijn eerste doortocht toch goed voor zoén tien uur wat ikzelf overigens een uitstekende lengte vind voor dit type game, kan op PlayStation 4 ook in zén geheel in Virtual Reality beleefd worden. Het voegt een enorme meerwaarde toe aan de game en wie inmiddels zoén PSVR-bril in huis heeft, kan simpelweg niet om Resident Evil 7: Biohazard heen. Visueel neemt de game een klein stapje terug (desondanks is het nog steeds én van de mooiste VR-games), maar je krijgt wel een ongeziene horrorervaring in de plaats. Bij ondergetekende ging de helm af en toe even af omdat de extra intensiteit van de horror mij even te veel werd, maar wat een ervaring!