Review: Super Stardust Delta PlayStation Vita

Dit keer geen knaller voor de volle veertig euro, maar een downloadbare game die je voor nog geen tien euro kan binnenhalen. Als je de Vita al had voorbesteld, kun je een code invoeren waarmee je nog eens vijf euro korting krijgt. Een inkoppertje dus. Maar goed, al is de game nog zo goedkoop, hij moet wel goed zijn. Ik kan je van te voren vertellen: Super Stardust Delta is goed. Heel goed.

Het idee

Voor de diehard fans is het idee misschien al bekend, maar voor de beginners: niet schrikken. Deze game is namelijk echt heel makkelijk te spelen, maar om 'm te 'masteren' zul je flink wat tijd vrij moeten makend. Het gaat als volgt: er is een planeet, en daar kun je langs alle kanten omheen vliegen. Ondertussen vallen er grote stukken steen op het oppervlak, die jij met verschillende wapens kapot moet maken. Hoe meer je er vernietigd, hoe hoger je score. Tot zover simpel. Echter komen hier heel wat trucjes bij kijken. Sommige gesteentes krijg je alleen kapot met specifieke wapens, of het ene wapen kost net wat meer kogels dan de andere. Het zit zelfs zo: hoe verder je komt, hoe ingewikkelder alles wordt. Ikzelf had het al lastig met de eerste planeet, dus ga maar na"

Uitdaging

De game puilt uit van de uitdagingen. Je hebt interessante highscores die je met je vrienden kan vergelijken. Ook zijn er minigames waarbij je verschillende handelingen moet uitvoeren om zo punten binnen te halen. Klinkt saai, maar dat is het niet, want ook hier wordt de moeilijkheidsgraad al snel opgeschroefd. Het wordt nooit zó moeilijk dat het tegen het onmogelijke aanzit, maar aan de andere kant kun je het spel niet spelen terwijl je gezellig met iemand anders aan het praten bent. Het eist je volle aandacht en hand-oog coördinatie is een must. Letterlijk.
Ook komen er wat vijanden om de hoek kijken, en niet zo'n beetje ook. Je hebt de heavy dudes die echt lastig neer te krijgen zijn en waar je dus de tijd voor moet nemen. Maar je hebt ook de groepjes, een soort van mieren eigenlijk. Het kost je hoogstens een seconde of twee om die individueel neer te krijgen, maar samen zijn ze link. Je hebt namelijk maar drie levens, en bij elke aanraking met een ander voorwerp ben je er eentje kwijt. Steen of vijand; je poging is gewoon teniet gedaan. Balen, joh.

Simpel

Inderdaad, het idee is bloedje simpel, maar dat geeft niet. Is Angry Birds nou echt ingewikkeld? Nee, daarom. Het zit hem juist in de simpelheid. Je kan dit spel spelen wanneer je wilt, maar als je er echt goed in wil worden, kost het je tijd. Het is echt een topgame zonder enig minpuntje.
Door veel variatie in de wapens en de vijanden wordt het nooit. Ok', het ronde oppervlak blijft, maar dat is gewoon de game. Je hebt simpele geweren die lasers afschieten, maar ook een soort van vuurzweep. Dit alles moet je dan weer gebruiken om de stenen en vijanden te omzeilen met je lenige zweverij.
Om van de hak op de tak te springen: grafisch is alles ook subliem! Stenen, lasers, vuur of wat dan ook zien eruit alsof het recht op je af komt en ook de bewegingen zien er ontzettend natuurlijk uit. Niets is geforceerd, alles klopt gewoon. Dat is niet alles, want het geluid is ook heerlijk. De beloofde HD-sensatie is helemaal waargemaakt. Ok', de speakertjes van de Vita zijn niet bijzonder opzienbarend, maar met wat goede oortjes heb je wel iets bijzonders. De geluiden zijn zo gekopieerd uit bijvoorbeeld een Star Wars; het is allemaal heerlijk om naar te kijken en te luisteren.