Review: The Dark Pictures Anthology: House of Ashes - Meer diepgang PlayStation 4

We zijn alweer bij het derde ‘boek’ van The Dark Pictures Anthology beland. Welkom in de House of Ashes. De game volgt een groep soldaten die verwachten een ondergrondse wapensilo van Sadam Hoessein te vinden, maar in plaats daarvan in een eeuwenoude tempel terechtkomen. Voorganger Little Hope viel me helaas nogal tegen, dus ik hoopte al dat ik dit keer aangenaam verrast zou worden. Of dat is gebeurd? Dat lees je in deze review van The Dark Pictures Anthology: House of Ashes.

Daar is hij weer!

De game begint uiteraard met een bekend gezicht: de Curator. Het meest interessante personage in de gameserie waar ik nog steeds graag wat meer over te weten zou willen komen. Of dat ook ooit gaat gebeuren, is me echter een raadsel. De Curator vertelt je wat er van je verwacht wordt en drukt je natuurlijk nogmaals op het hart dat al je keuzes ‘dodelijke consequenties’ kunnen hebben, alsof we dat inmiddels nog steeds niet weten. Dit doet hij op zijn eigen cynische en mysterieuze manier. Daarna krijgen we een stukje geschiedenis te zien van de tempel waar het verhaal om draait en komen we uiteindelijk terecht bij de hoofdpersonages van House of Ashes: een groep Amerikaanse mariniers en één Irakese soldaat.

Uiteraard hebben alle personages verschillende, ingewikkelde relaties met elkaar. Dit keer krijgen we zelfs te maken met een liefdesdriehoek. Niet per se origineel voor een horrorgame, maar een beetje drama kan nooit kwaad. De Amerikaanse mariniers en twee Irakese soldaten belanden na een vuurgevecht onder de grond, in een oude Sumeriaanse tempel. En ze zijn niet alleen, daar kom je al snel achter. Wat me meteen opvalt, is dat House of Ashes meer focust op een spannende sfeer, in plaats van gebruik te maken van jumpscares of andere schrikeffecten. Daar ben ik blij om, want dat was precies het aspect dat ik zo slecht vond aan Little Hope. Die game moest het hebben van voorspelbare jumpscares die op den duur eerder vervelend werden dan dat ze voor spanning zorgden.

Wat heb ik gedaan?!

De personages in House of Ashes zijn duidelijk beter uitgewerkt en hebben meer diepgang dan de personages in Little Hope. Dit keer wilde ik ook echt zorgen dat ze zouden blijven leven, omdat ik me verbonden met hen voelde. Dit miste ik heel erg in de voorgaande games in de serie, maar ook bij Until Dawn. De reden van dat grote verschil is eenvoudig te benoemen: de storytelling is simpelweg beter. Er zijn meer momenten waarop de personages met elkaar in gesprek gaan en ook echt persoonlijke groei doormaken, als je de juiste keuzes maakt. Hierdoor ga jij je veel meer verbonden met hen voelen en voel jij je oprecht erg klote als je een verkeerde keuze maakt waardoor een personage verder in de game de dupe wordt.

Ook dat is een pluspunt ten opzichte van de voorgaande Dark Pictures games: de keuzes die je aan het begin van de game maakt, kunnen zelfs in het laatste kwartier nog invloed hebben op de gebeurtenissen. Het zijn ook geen voorspelbare consequenties. Sommige gevolgen van keuzes die je kunt maken, vond ik erg verrassend. Dit kan ook betekenen dat een keuze die je in het begin van de game maakt, aan het einde van de game een personage alsnog zijn of haar leven kost. Dat is natuurlijk super zuur, maar het maakt de storytelling en het keuzesysteem in de game wel veel sterker.

Lekkere ouderwetse filmavond

De besturing is vergelijkbaar met de andere games in de serie, maar in House of Ashes zijn de quicktime events iets minder bepalend voor de voorgang van de game. Als je een fout maakt en één of meerdere quicktime events niet haalt, heb je vaak toch nog een manier om jouw personage te redden. Natuurlijk kun je niet aan de gang blijven, maar je zult in ieder geval niemand verliezen door een keer te laat op een toets te drukken. Dit vind ik zelf ook wel echt een pluspunt, want de game draait er in principe om dat je iedereen in leven kunt houden door de juiste keuzes te maken. Het feit dat personages dan soms zo makkelijk dood kunnen gaan naar aanleiding van een quicktime event, zwakt dat nogal af en dat is zonde.

Grafisch is de game geen meesterwerk, maar dat stoort me niet echt. De acteurs die meespelen zijn duidelijk herkenbaar en de monsters zien er meer dan eng genoeg uit dus ik vind het helemaal prima zo. Je kunt de game alleen spelen, maar je kunt er ook voor kiezen om de speelbare personages te verdelen over meerdere personen, zowel online als offline. Dit vind ik persoonlijk nog steeds een erg leuke toevoeging, omdat het echt voelt als een ouderwetse filmavond met vrienden of familie, waarbij de film ook nog interactief is.