Review: Ugly - Spiegeltje, spiegeltje Pc

Soms kan ik best lachen om de paradoxale titels die sommige games opgespeld krijgen. Zo is Assassin's Creed Mirage helemaal geen luchtspiegeling gebleken en was in het geval van Mythforce geen greintje 'force' te bekennen. Ook de game Ugly van Team Ugly is zo'n klassiek geval van een 'contradictio in adjecto', om er maar een mooie term aan te hangen, want lelijk is de game allesbehalve.

De maatschappelijke spiegel

Sterker nog, deze 2D puzzel platformer is wonderbaarlijk schoon, ook al gaat er een minder mooie boodschap aan ten grondslag. In Ugly krijgen we namelijk te maken met zaken als alcoholisme, huiselijk geweld, deemoedigheid en verminking. Onze naamloze, roodneuzige protagonist moet zich namelijk een weg banen door zijn geruïneerde villa waarin vrijwel alles zich met een reden achter slot en grendel begeeft en de doelstelling is dan ook om die reden te achterhalen, hoe pijnlijk dat traject ook mag zijn.

Qua opzet is Ugly dan ook zeer eenvoudig. Ga een kamer in waarvan de deur ontgrendeld is, vind in die kamer de sleutel voor de volgende kamer en bemachtig deze. Keer op keer, tot alle kamers open zijn en het volledige verhaal zich heeft ontloken. Maar vergis je niet. De opzet mag dan eenvoudig zijn, de uitvoering daarvan is alles behalve dat. Elke sleutel lijkt zich op het eerste gezicht op een onbereikbare locatie te begeven, maar wie eens goed in de spiegel kijkt, ziet al snel opties ontstaan.

Scherven brengen geluk

Reflectie vormt namelijk de drijvende gimmick in Ugly. Middels het gebruik van een spiegelscherf wordt de protagonist - maar alleen hij (en later in de game bepaalde objecten) - vanaf de gecreëerde spiegellijn weerspiegeld terwijl de omgeving hetzelfde blijft. Hierdoor kan de weerspiegeling van onze Rudolf (vanwege zijn opvallende roze gok) soms op plekken komen waar de 'echte' versie onmogelijk kon geraken. Even switchen van versie en hoppatee, weer een stap dichterbij die felbegeerde sleutel.

Ook hier voorzien sommigen wellicht een potentieel repetitief karakter, maar Team Ugly gooit echt van alles in de strijd om het allemaal uitdagend te houden. Zo kan je werkelijke ik niet switchen met diens reflectie wanneer deze zich in een schaduw of op een overgekliederde roze muur begeeft en het plaatsen van je spiegelscherf kan ook niet zomaar op elk oppervlak. Team Ugly gooit naar verloop van tijd echt allerlei obstakels op je pad om je queeste voor de volgende sleutel zo zinnenprikkelend mogelijk te maken, terwijl je stukje bij beetje herinneringen vrijspeelt die het verhaal achter het geruïneerde huis en de protagonist blootleggen.

Onder in de fles

Het zijn vooral die obstakels die constant aanpassingsvermogen van de speler eisen. Ugly gaat gelukkig heel goed om met de leercurve die de game voorschotelt en introduceert in een steady tempo nieuwe spiegelelementen die nodig zijn om progressie te boeken, al maakt het weinig woorden vuil aan de manier waarop deze toegepast dienen te worden. Zo tapt het na verloop van tijd uit het vat van Newtons Wetten en doet het een beroep op goede timing, terwijl het de speler niet uitlegt hoe het daarmee om moet gaan. Het is dan ook vaak een kwestie van 'trial and error', al is het wel zo dat opvolgende levels vaak voortborduren op hetzelfde gegeven en je dus niet constant moet uitvogelen wat er precies van je verwacht wordt.

Maar goed, soms duurt het even voordat je dat doorhebt en een vergissing is ook snel gemaakt in Ugly. Van gedaante wisselen in plaats van mijn spiegelscherf resetten is mij vaker voorgekomen dan ik wenselijk vind (eigen schuld overigens) en daardoor kan het ook voorkomen dat je vast komt te zitten in het level, zelfs wanneer Team Ugly het level vaak zo ontwerpt dat je nog een weg terug kunt vinden. Voor wie die weg terug niet gevonden krijgt of wanneer die er onverhoopt niet is, schuilt soelaas op de bodem van de fles. Een level kan altijd nog een reset krijgen door een flinke teug uit de heupfles van onze protagonist. Even je kater ondergaan en opnieuw proberen, want je sleutel verlies je hiermee helaas ook.

Wie zich aan een ander spiegelt

Wie dat zo'n vijf tot acht uur volhoudt - afhankelijk van je speelstijl en of je het 'echte' einde wilt zien - wordt uiteindelijk via een prachtig geanimeerde game de eerdergenoemde maatschappelijke spiegel voorgehouden. Constant speelt Team Ugly met de gedachten van laag zelfbeeld, vernedering en de nadruk op uiterlijk vertoon, welke velen die daaronder lijden op allerlei manieren proberen te onderdrukken. Middels bossfights wil Ugly je vrij letterlijk het gevecht aan laten gaan met enkele van deze zaken, waardoor het plaatje dat Team Ugly wil schetsen steeds wat helderder wordt, zonder van Ugly een ultra-grimmige game te maken.

Sterker nog, Ugly is misschien wel de mooiste, kleurrijkste game die ik ooit heb mogen spelen die deze maatschappelijke kwetsuren aan de kaak stelt. Nergens dompelt Ugly de speler in een uiterste stemming van mineur, maar het laat ons uiteindelijk toch nadenken over behoorlijk prangende zaken, en daar kan ik Team Ugly alleen maar voor louweren. Wie zich aan een ander spiegelt, spiegelt zich zacht en wie zich aan Ugly spiegelt, spiegelt zich in de mooiste en uitdagende vorm ooit.