Review: Warhammer 40,000: Boltgun - Boomer Shooter genot Xbox Series

Ik heb altijd een vreemde vorm van jaloezie ervaren, wanneer we het hebben over de religieuze extremisten. Zo zeker zijn van je zaak en je leven geven voor het desbetreffende doel zonder ook maar enige vorm van twijfel te ervaren. Personages in gameland die kampen met dit soort persoonlijkheidstrekjes zijn dan ook vaak interessant. Warhammer is geen onbekend begrip als we het hebben over extremistische geloofsovertuigingen. Als in: ik geloof dat ik mijn Boltgun door je strot duw en je ingewanden over de muren veeg. Ja, Warhammer 40,000: Boltgun is zo'n game. Maak je klaar voor een terugblik naar de jaren '90; waar de guns groot zijn en jouw bloedlust niet te stillen is. For the Emperor, Space Marine!

The Bolt and the Brave

Warhammer 40,000: Boltgun zet je in de metalen laarzen van een Ultramarine Sternguard Veteran, genaamd Malum Caedo. Ontwikkelaar Auroch Digital weet goed het gevoel van een niet te stuiten Space Marine over te brengen. Elke stap die je zet doet de aarde beven en wanneer je een sprintje trekt, bereik je de snelheden van een optrekkende racemotor. Om nog maar te zwijgen over hoe je je vijanden aan de kant beukt en op hun hoofden landt als werelds zwaarste Mario vs Goomba cosplayer. Je voelt je een echte krijger in Warhammer 40,000: Boltgun. Niet alleen eentje die een absolute moordmachine is, maar ook eentje die ervan overtuigd is dat hij het werk van gerechtigheid uitvoert. Daarom is het ook best briljant dat Auroch Digital een knop heeft uitbesteed, zodat Malum Caedo gewoon zichzelf kan uitlaten tijdens de vele vuurgevechten. Hij spuwt dan wat religieuze nonsens of hij wenst dat de Chaos demon in zijn eigen speeksel stikt. Nou ja, meestal zegt hij wat anders. Maar laten we proberen het wat aan de nette kant te houden, voordat ik gerapporteerd word bij de lokale autoriteiten.

Auroch Digital heeft goed opgelet tijdens de diverse lore-video's van Warhammer 40:000. Dit is ook te zien in het visuele design van de omgevingen. De wereld ademt Warhammer 40:000. Fans van dit brutalistische universum kunnen hun hart ophalen. Hoewel het stukje Warhammer 40:000 echt wel snor zit, kan niet hetzelfde gezegd worden over het narratief dat deze game ondersteunt. Enkel wat Warhammer-begrippen naar de speler gooien maakt nog geen aangrijpend narratief. Fans kunnen genot vinden in de referenties naar het originele bronmateriaal, maar van een sterk verhaal is niet te spreken. Het wordt wat verdoezeld en dat is jammer. Zeker wanneer Warhammer 40,000: Boltgun de ambitie heeft om te functioneren als een brug tussen de twee Warhammer 40,000: Space Marine-games. Malum Caedo geeft meer dan eenmaal aan dat hij het werk van Captain Titus (de protagonist van Space Marine) wel eventjes gaat afronden. Ik heb het gevoel dat hier meer te halen viel.

Burn the heretic. Kill the mutant. Purge the unclean.

De wereld zit goed in elkaar, het narratief wat minder. Lekker boeiend, toch? Centraal staat de volgende vraag: is Warhammer 40,000: Boltgun een beetje een goede first-person shooter? Ik kan je een overtuigende ja bieden, maar laat ik je ook meteen vertellen waarom dit het geval is. Om te beginnen is de snelheid van de game precies hoe je die wilt hebben in een boomer shooter. Je racet door de levels heen, terwijl je items pakt die voor welke reden dan ook rondzweven in de wereld. Je pakt ammunitie, health, power-ups en minachting op. Ja, minachting functioneert als je pantser in deze game. Je krijgt er een beetje 'man too angry to die' vibes van. De DOOM Slayer zou trots zijn. Daarnaast is het arsenaal keurig afsteld. Duizend bommen en granaten worden gebruikt, maar het iconische Warhammer-wapentuig is uiteraard ook inbegrepen. Wapens, zoals de Boltgun, Chainsword, Plasma Gun en meer maken onderdeel uit van het arsenaal. Elk wapen heeft een specialiteit - een bepaalde rol om in te vullen. Hierdoor heeft elk wapen bestaansrecht. Het helpt natuurlijk ook dat de wapens ontzettend bruut en zwaarwegend aanvoelen, wanneer ze menig Chaos addergebroed reduceren tot een bloederige pastei.

En er is genoeg tuig om je Chainsword in te steken, kan ik je alvast verklappen. De line-up aan Chaos vijanden is groots en divers. De linies verschillen van simpelweg geïndoctrineerde soldaten tot de meest afschuwelijke demonen. Ze hebben verschillende aanvalspatronen, waardoor de combatscenario's flink kunnen verschillen. Ik had gehoopt dat ik hetzelfde kon zeggen over de opbouw van de levels zelf, maar helaas word ik hier in teleurgesteld. In elk level draait het voornamelijk om dezelfde elementen: vind de gekleurde sleutels, hak je een weg door de bewandelde paden en voltooi purge sites. Vrijwel elk level heeft een sectie, waarin de uitgangen worden geblokkeerd en je te maken krijgt met een grootschalige invasie van de Chaos demonen. Je moet ze allemaal (of in ieder geval de meest gewaardeerde leden van de Chaos fanclub) een kopje kleiner maken om verder te gaan met het level. Het zijn geen slechte levels, begrijp me niet verkeerd. Maar er is wel een bepaalde repetitie te vinden, waardoor ik niet urenlang achter elkaar wilde spelen. Het leveldesign daarentegen is wel iets om over naar de Emperor te schrijven. Het zijn klassieke levels, waarin je achteraf te horen krijgt dat je pas drie van de zeven geheimen hebt gevonden en per ongeluk een stumper hebt laten leven, waardoor je maar 99% van de kills hebt gescoord. Zucht, een retourtje, alsjeblieft.

Om af te sluiten wil ik het nog even hebben over de beeldopties en toegankelijkheidsopties. Auroch Digital heeft haar best gedaan om ervoor te zorgen dat je het gevoel hebt dat je jouw ervaring eigen kan maken. Hoe nineties wil je het hebben? Je kunt de pixels zo groot maken, dat je nog net kan zien wat er gaande is. Ook kun je echter het andersom doen - als je behoefte hebt aan een iets modernere look. Dit zijn opties die echt wel meerwaarde bieden, zeker als je houdt van het sleutelen aan grafische opties. De mogelijkheden die Auroch biedt is een beetje het verhaal van het tweezijdige zwaard. Terwijl er genoeg opties zijn om je ervaring te tweaken, had ik graag wel de mogelijkheid gehad om de buttons op mijn controller te kunnen switchen. Bepaalde simpelere opties, zoals het eenmaal indrukken van de sprintknop om te kunnen blijven hollen, ontbreken ook. Maar goed, dit is natuurlijk een beetje mierenneukerij en ik hoop dat Auroch deze opties uiteindelijk kan bieden via een patch of iets dergelijks. Voor ongeveer 22 euro heb je een boomer shooter die goed in elkaar steekt, maar die ook bol staat van de content. De missies zijn er in overvloed en vaak ben je wel twintig minuten bezig wanneer je voor de eerste keer de slagvelden doorloopt. Dus wees in ieder geval niet bang - Warhammer 40,000: Boltgun is gezegend door de Imperium of Man met iets wat niet altijd gebruikelijk is in gameland: waar voor je geld.