Review: Warhammer 40,000: Dawn of War II - Chaos Rising Pc

Vroeger, voordat nerds computers hadden om hun kunsten op te beoefenen, was er een hele subcultuur die sloten met geld uitgaf aan kleine plastic poppetjes. Deze werden vervolgens beschilderd en tactisch gepositioneerd op gedetailleerd uitgewerkte landschappen om een ander zijn leger de grond in te stampen. Dit werd zelfs zo bekend dat er heuse computerspellen op volgden om de kosten van de hobby nog acceptabel te houden voor de moderne nerd, die al zijn geld natuurlijk uitgeeft aan computerspullen. Waar de eerste vertolking qua opzet nog een vrij standaard RTS was, is het tweede deel een stuk lastiger te categoriseren.

Kruisvuur aan je Dikke Bikkel

Zonder pardon trakteert Dawn of War II ons op een lekkere portie originaliteit, iets wat we nog maar weinig krijgen in deze crisis. In plaats van basisje-bouwen-legertje-kweken-vijand-rellen, mag je nu meteen beginnen met klieren. Nadeel hiervan is dat je het met een beperkt aantal knuppels moet stellen. Naast jouw in-game vertolking als Force Commander Dikke Bikkel mag je drie mede rauwdouwers met eventuele aanhang per missie inzetten. Ieder daarvan heeft buiten steroïden en patriottisme een eigen manier van klappen uitdelen, zoals hand tot hand of zwaar geschut vanaf drie meter. Tijdens de missies ontvang je verschillende upgrades zoals pantsers, wapens en heilige bling. Deze kun je dan per missie selecteren om goed in te spelen op de verschillende situaties. Dat moet je sowieso redelijk begrijpen in DOW II. Je kan namelijk goed gebruik maken van cover en als je de tegenstander in een kruisvuur (tactische opstelling van wapens, niet de SOA) weet te krijgen kunnen ze geen kant meer op en liggen ze binnen no-time op hun rug. Uiteraard geldt dit ook vice-versa.

Borsthaar

Het verhaal in DOW II stelt in weze niet heel veel voor; A verkoopt B een mep, C besluit mee te doen en na een tijdje stormt D het toneel op, waarop B partij A probeert te manipuleren in het bevechten van D en" Enfin, drie tegenstanders en alles mag dood. Jijzelf speelt de Blood Raven Space Marines, die weer eens mot hebben met Space Orks en Eldar, en nieuwkomer in de Dawn of War serie: de Aliens-achtige Tyranids. Massa's lijken gegarandeerd. Laat dit er als leuke bijkomstigheid nou ook best lekker uitzien. Niet geweldig maar zeer acceptabel. De terreinen waar je de strijd levert zijn in grote mate te vernielen, en de stukken boom, muur, cover en tegenstander vliegen met grote regelmaat in het rond. Het hele spel straalt mannelijkheid en borsthaar uit. De geluiden van het slachtveld geven dit prachtig weer: een complete kakofonie van overdreven zwaar kaliber geschut en tot snot gebeukte tegenstanders.

Co-oppen met je maat

Een ander sterk punt is dat je de campagne met een maat kunt co-oppen. Ieder bestuurt de helft van de eenheden, waardoor je je extra goed kunt concentreren op het tactisch positioneren. De reguliere multiplayer wijkt enigszins af van de singleplayer, daar je daarin wel eenheden kunt bouwen. Het gaat dan alsnog maar via 'n basis, en de nadruk ligt op het snel en effectief te slim af zijn van je opponent . Tevens zijn alle vier de rassen dan ook speelbaar, elk met hun eigen sterktes en zwaktes. Het enige nadeel van de multiplayer modus is dat de hoeveelheid maps (nog) zeer beperkt is.