Skate Story review - Een duivels goede indie skate-ervaring

Toen ik vorig jaar de demo van Skate Story voor mijn kiezen kreeg, wist ik zeker dat het een game zou worden die mij een bijzondere ervaring zou bieden. Het is vaag, een typisch eenmanspassieproject waarbij je het óf begrijpt en op een dieper niveau weet te verbinden met de ervaring, óf je voelt het simpelweg niet en je vindt het super kut. Pas toen ik eindelijk de volledige versie van deze game in mijn handen kreeg en door de asgrauwe straten van de Onderwereld gleed, begreep ik waar dit avontuur naartoe wilde. Niet alleen naar de maan, maar naar iets dat je alleen ontdekt als je doorzet. Die realisatie bleef me bij tot het laatste gedicht dat op het scherm verscheen, en precies daarom verdient Skate Story ook een review die je tot het einde meeneemt.

Skaten in het maanlicht

In Skate Story speel je een demon gemaakt van glas en pijn. Hij zit gevangen in de Onderwereld en wil heel graag ontsnappen. Dat is helaas niet mogelijk, daar het licht van de maan alle zielen in de Onderwereld in de gaten houdt en voorkomt dat ze er weg kunnen. Hij krijgt van de duivel een skateboard aangereikt om hem te helpen ontsnappen. Het doel is simpel: skate naar de maan, vreet hem op en verdien je vrijheid. Dat klinkt absurd, maar in de context van deze game voelt het logisch. De onderwereld bestaat uit zeven lagen, elk met een eigen maan om te verslinden. De structuur werkt goed, want elke laag bestaat uit stukken waar je lineair doorheen moet skaten en open zones waar je kunt rondzwerven. De game is klein van schaal, maar gigantisch groot in sfeer.

De baasgevechten zijn het slimme hart van Skate Story, ze voelen origineel in een genre dat zelden zulke confrontaties kent. Aan het eind van elk level moet je het namelijk opnemen tegen de maan, zodat je die op kunt eten. Elke maan vereist dat je schade toebrengt door verschillende skate tricks te combineren en vervolgens de combo af te sluiten met een stomp van je skateboard op de grond. Daarnaast zal de maan vuur, glas en andere obstakels op je af sturen, die je op hoge snelheid moet zien te ontwijken. Deze mechanics koppelen skateboarden aan een duidelijk doel, het voelt logisch en origineel tegelijk, omdat je skate skills direct in gevechtstactiek veranderen. Elk gevecht heeft zijn eigen mechanics en tempo, en dat houdt de encounters fris. De gevechten dwingen je te denken in momentum en positie, niet alleen in individuele tricks. Je leert combinaties af te wisselen en aan elkaar te rijgen, en de noodzaak om te landen met de juiste timing. Erg verfrissend om klassieke eindbaasgevechten op deze manier vertaald te zien worden naar een skategame, waarbij de mechanics gewoon hetzelfde blijven.

Kickflippen tot je een ons weegt

Skate Story speelt praktisch en direct. De besturing legt de nadruk op timing, je ziet een meter lopen bij elk trucje en als je op het juiste moment de juiste knop indrukt, pop je hoger of land je de trick strakker. Deze simpele maar precieze mechanic maakt elke kickflip en ollie betekenisvol, en zorgt dat je progressie voelbaar wordt zonder dat het overweldigend is. Je kunt de trick namelijk nog steeds gewoon uitvoeren, ook al is je timing niet perfect. De knoppenconfiguratie voelt logisch aan, input reageert direct en het uitvoeren van tricks voelt enorm vloeiend. Ik heb dan ook nooit het gevoel gehad dat de controller of de game mij tegenwerkte. Dat maakt het leerproces prettig, omdat je fouten meestal door je eigen timing komen en niet door slechte inputs. De game bouwt nieuwe moves rustig op, je begint met een ollie, dan leer je pop shuvit en kickflip, later grinds en switches en nog veel meer. Elke nieuwe techniek krijgt z'n eigen leertour door lineaire secties die je dwingen de nieuwe mechanic te gebruiken, en dat voelt erg goed. Die progressie zorgt dat de meer dan vijftig tricks die je uiteindelijk beheerst haalbaar blijven, omdat je steeds een duidelijk doel hebt en beloning ziet in nieuwe combos die je kunt uitvoeren. De sensatie van een perfecte kickflip blijft daarnaast ook enorm bevredigend omdat de game je precies laat merken wanneer je het goed doet.

De structuur werkt doelgericht en enorm gebruiksvriendelijk, hij wisselt lineaire tutorialachtige passages af met open gebieden waar je lekker rond kunt skaten, zijmissies doet en collectibles zoekt. Elke van de zeven manen heeft een eigen thema en gimmick, dat geeft variatie en voorkomt dat de game na een tijdje saai wordt, en de gebieden nodigen uit om creatief te skaten en je eigen ding te doen. Het doen van tricks en combo's levert je zielen op. Je kunt deze zielen inruilen voor nieuwe decks, wielen en trucks die je stijl fris houden en toffe stickers die je op je board kunt plakken. Het verhaal is vreemd maar het houdt je wel altijd op het puntje van je stoel. Aan het begin van elk level vraag je je weer af wat er hierna komt, wat het verhaal achter dat level gaat zijn, welke gekke moves de volgende maan heeft en of je aan het einde van dit alles ook daadwerkelijk de Onderwereld uit kunt. Elk level sluit ook nog eens af met een gedicht op het scherm dat onverwacht een soort nostalgisch gevoel geeft. De tone of voice blijft bizar maar toch coherent, het houdt je geboeid doordat het absurditeit, mysterie en kleine verhalen van NPC's combineert. Die mix van mechanics en storytelling voelt enorm persoonlijk, exact wat je verwacht van een eenmanspassieproject als deze. Alsof je een kijkje in het hoofd van ontwikkelaar by Sam Eng krijgt.

Schoonheid in de chaos

Skate Story ademt indie, het is een klein project met een groot hart en dat zie je in elke pixel. Grafisch is Skate Story vreemd, wazig en soms bijna hallucinerend. Alles glanst, breekt en vervormt en dat helpt bij het neerzetten van het gevoel dat je ronddoolt in een vreemde, maar toch ook serene nachtmerrie. De wereld is trippy, vol glas, rook en surrealistische details die goed passen bij het idee van een Onderwereld. De trippy stijl past goed bij de thematiek en houdt de sfeer constant op spanning. Het kleurenpalet is grauw en onheilspellend, maar mooi op een macabere manier. Vooral de open gebieden ademen sfeer en nodigen uit tot rondskaten zonder doel. De graphics zijn eigenzinnig en sterk vormgegeven, ze werken als visueel poëzie, maar soms maken diezelfde effecten het wel een beetje moeilijk om obstakels te onderscheiden als je op hoge snelheid voorbij skatet. Dat is een kleine frustratie, geen breekpunt, omdat de game je meestal ruim de tijd geeft om je lijn te kiezen en omdat crashen simpelweg betekent dat je gewoon weer op je board moet stappen. Er zijn geen levens die je kunt verliezen en je hoeft niet helemaal opnieuw te beginnen wanneer je HP het nulpunt heeft bereikt.

De soundtrack tilt de rit naar een hoger niveau en is misschien nog wel sterker dan het visuele aspect. De Amerikaanse band Blood Cultures levert tracks die perfect de surrealistische vibe versterken. Deze tracks lijken exact gemaakt voor deze straten, het voelt soms zelfs alsof de game om deze specifieke nummers is gebouwd. De muziek werkt niet alleen als achtergrond, maar als ritmische metgezel door de straten van de Onderwereld. De beats zetten het tempo, sturen je ritme en begeleiden je fouten en successen. Tijdens mijn playthrough had ik tijdens het skaten door de lineaire gangen vaak het gevoel dat ik een soort ritueel uitvoerde, niet een missie. Dat geeft de game echt een eigen identiteit, iets dat weinig titels zo sterk hebben. De combinatie van rondskaten, de trippy visuele stijl en de heerlijke bangers van Blood Cultures zorgt voor een heerlijke gameplay loop die soms bijna meditatief aanvoelt. Ik krijg er bijna zin van om zelf midden in de nacht door de straten te skaten terwijl Glass van Blood Cultures door mijn AirPods heen blaast. Het is geen goed idee, want ik zal vast iets breken als ik dat ga doen, maar zelden heeft een game-ervaring zo'n sterke reactie bij mij opgewekt.