Spirit of the North 2 review - Had veel compacter kunnen zijn

Het Walking Simulator genre is tegenwoordig veelvuldig aanwezig in het gamelandschap en daardoor zijn er verschillende games om uit te kiezen. Bij de ene staat het verhaal en de sfeer centraal, waardoor je eerder bij games uitkomt zoals Fort Solis en ABZÛ. Bij andere games kruip je juist in de huid van een dier en moet je fragmenten vinden om het verhaal te begrijpen, terwijl je ondertussen kleine puzzels oplost.  Dit laatste geldt precies voor Spirit of the North 2, waardoor de game meer interactie biedt. Het eerste deel verscheen in 2020, maar je kunt het tweede deel zonder problemen als eerste spelen. Ik dook in de game om te zien wat Spirit of the North 2 te bieden heeft.

Er waren ooit zeven beschermers

In Spirit of The North 2 krijg je een lastige taak voor je kiezen. Als vos ben je in onbekend gebied terechtkomen waar legendarische beschermers corrupt zijn geraakt. Het eiland werd jaren geleden verdeeld in zeven gebieden waar iedere stam hun eigen leven leidde. Voor sommigen was dit nog relatief vreedzaam, maar de berenstam had al gauw andere plannen. Met elke stam was er ook een spirituele beschermer die werd vereerd en een rol speelde in de wereld. Door de corruptie zijn ook deze niet meer vreedzaam en is het aan jou om ze te reinigen. Om het verhaal en de achtergrond van de stammen te begrijpen is het cruciaal dat je de verschillende lore fragmenten verzamelt en leest. Wanneer je dit niet doet, zullen er veel gaten in het verhaal vallen en heb je eigenlijk geen idee wat je aan het doen bent. In sommige gevallen zul je de boeken vinden op de locaties van de main quest, maar dat is niet altijd het geval. De game vertelt je verder namelijk weinig en daardoor zul je vooral de rode rook volgen om de dungeons te vinden om daar de juiste objecten te halen voor het ontgrendelen van de dungeon van een beschermer.

In de praktijk gaat dat niet zo simpel, want de wereld is gigantisch. Hierdoor volg je niet een vast pad en werd ik regelmatig afgeleid om daarna het doel te vergeten. Daardoor liep mijn vos al snel enkele minuten met een staf in zijn bek rond, voordat ik de dungeon van de beschermer had gevonden. Nadat je het verhaal van de raaf hebt afgerond en richting het hert gaat, ben je al wat gewend aan de vrijheid en is het makkelijker om te genieten van de game. Ik maakte me in ieder geval minder snel druk en besloot gewoon om het gehele gebied te verkennen. Door de obelisken te vinden en daar je verkregen munten in te leveren wordt de map opgesteld, waardoor interessante locaties met een vraagteken worden aangeduid. Het is dan een stuk eenvoudiger om alle locaties te bezichtigen. Dit doe je naast het verzamelen van lore fragmenten nog voor andere redenen. Ten eerste staan overal potten die je kunt breken om zo de muntjes te verzamelen. Daarnaast zijn er ook kistjes te openen die zowel munten als een skill point geven. Met de skill points kun je ervoor zorgen dat je minder valschade krijgt, meer spirits kunt meedragen of juist meer muntjes krijgt. Dit is dus voornamelijk gericht op de spelers die alles in de game willen behalen. Je hebt de skill points niet direct nodig om de game uit te spelen, maar het maakt alles net wat gemakkelijker. Als derde zijn er enkele besmette bomen te vinden die je kunt reinigen om het land te herstellen. Als laatste zijn er schattige wasberen waar je nieuwe kleuren voor je vacht en nieuwe runes kunt kopen. Als vos kun je drie runes dragen wat wordt aangeduid met de blauwe kleuren op je vacht. Met de runes krijg je nieuwe vaardigheden die je moeten helpen om te overleven. Zo zorgt een rune ervoor dat de rode giftige mis op afstand wordt gehouden, zodat je er doorheen kunt lopen. Later in de game heb je ze ook nodig om puzzels op te lossen, waardoor je regelmatig van rune moet wisselen. Hierdoor passen de runes visueel goed bij de vos, heeft het nut voor de gameplay en is het gelinkt aan het verhaal.

Een kleine vos in een groot gebied

Zoals je in het bovenstaande kopje hebt kunnen lezen, is er ruimte voor verkenning en dat klinkt in theorie erg prettig. Je kunt lekker als een vos rondrennen, terwijl je geniet van de emotionele soundtrack. In de praktijk ben ik ervan overtuigd dat de wereld een stuk compacter had kunnen zijn. Je rent veel rond en dat wordt zelden echt beloond. Natuurlijk heb ik net vertelt wat er allemaal te vinden is, maar echt boeiend is dit niet. Daarnaast weet de omgeving je niet te verrassen. In het begin ren je alleen over rotsen, het strand of over grasvlaktes met enkele bomen. Spirit of the North 2 loopt daarnaast grafisch enkele jaren achter, waardoor het op dat gebied ook geen wow-factor heeft. Ik kreeg in ieder geval het gevoel dat de wereld groot is gemaakt om zo de speelduur te verlengen. In plaats van een korte, maar krachtige ervaring te bieden. Zelfs de dungeons vond ik soms langer dan noodzakelijk aanvoelen, maar daar kom ik straks op terug. Een ander probleem is de bizarre hoge eisen die worden gesteld om de game te spelen. Volgens mij zijn het vaak niet de gamers die een 4070 in huis hebben die met dit genre aan de slag gaan. Hoewel mijn 2060 Super in het begin hard moest werken was het prima te doen. Het lijkt er dan ook op dat de game niet volledig geoptimaliseerd is. Het is in ieder geval vreemd dat je zo’n hoge grafische kaart nodig hebt voor een game die er grafisch niet hoogstaand uitziet en weinig redenen heeft om zoveel van je pc te eisen. Afijn, het is in ieder geval duidelijk dat je met wat kleine ongemakken ook onder de systeemeisen kunt zitten.

Hoogstaand of niet een game moet er visueel aantrekkelijk uitzien en dat miste ik wel. Dat gezegd hebbende zijn er wel degelijk interessante details aanwezig in de bouwwerken en dungeons. De verschillen tussen de stammen is duidelijk zichtbaar, waardoor je je wel echt in hun leefwereld waant. De puzzels die je in de dungeons gaat tegenkomen zijn simpel en vereisen vaak een simpele druk op de knop. Het ene moment trek je aan een touw om een deur te openen om daarna juist een beeldje op een drukplaat te zetten. Om toegang te krijgen tot een dungeon zul je kleine vliegende spirits moeten verzamelen. Ik heb de memo gemist wanneer, hoe en waarom ze verschijnen, waardoor ik alsnog lang aan het zoeken was. Het zoeken van deze kleine vuurballetjes is dan ook niet mijn favoriete bezigheid. De dungeon die uiteindelijk leidt naar de beschermer gaat alleen open als je de desbetreffende voorwerpen uit de andere dungeons hebt gekoppeld aan het juiste standbeeld. Dit vereist enig speurwerk, omdat er veel ruimte tussen de dungeons zit. Wanneer je eenmaal een dungeon betreedt, hoef je je geen zorgen meer te maken. De puzzels vereisen weinig denkwerk en je kunt in principe nooit een verkeerde kant oplopen, want dan kom je terecht in een afgesloten kamer met bijvoorbeeld een kistje. Hierdoor is er gelukkig geen verwarring aanwezig in de dungeons zelf. 

Het is tijd om heen te gaan

Het verkennen van de dungeons is dan wel rechtdoorzee, maar het voelt niet altijd even soepel aan. Je vos kan sterven door te vallen van een hoogte of door de stekels en rode mist die in de dungeons aanwezig zijn. Bij de standbeelden met een vuurkorf wordt een checkpoint opgeslagen, waardoor je daar weer tot leven wordt gebracht. Het is aan jou om dan weer je graf op te zoeken, want je verliest alle munten die je hebt verzameld. Een bekend systeem, maar eentje die niet past bij de sfeer die Spirit of the North 2 heeft. Vooral omdat de standbeelden ook nog eens op lange afstand van elkaar staan. Het is vooral een probleem als springen een belangrijk onderdeel van de dungeon is. Je mag namelijk niet zelf bepalen waar je heen springt, want pas als er een blauw driehoekje boven een steen verschijnt, springt de vos daadwerkelijk op de steen. Je bent dus vooral bezig met het draaien van de camera en als je dan ook nog eens over stekels moet springen dan gaat het vaak mis. Het is dan ook frustrerend als je zo'n sectie weer helemaal opnieuw moet doen. Wanneer je sterft op een ongelukkige plek is het niet altijd mogelijk om je graf te vinden zonder weer te sterven. Het liefst zie ik het systeem helemaal verdwijnen, maar het zou al fijn zijn als de locatie van de grafstenen wordt aangepakt in een aankomende update.

Als je elk gebied wilt verkennen dan ben je ongeveer twee tot drie uur bezig met een bepaalde stam. Het eiland is verdeeld over zeven stammen, waardoor je speeltijd al snel oploopt. In de laatste dungeon kom je de beschermer tegen. Dit is het dier waar de stam naar vernoemd is en je doel is dan ook niet om deze te vermoorden of echt pijn te doen. In plaats daarvan help je het dier om verder te gaan. Bij de raaf moet je met behulp van hendels een hek dichtdoen op het moment dat hij aanvalt. Op deze manier komt hij tijdelijk vast te zitten en kun je de speren uit zijn lijf verwijderen. Ondertussen moet je ook het rode gif ontwijken en op tijd via de ventilators naar een hogere verdieping zweven. De eindbaas puzzels zitten dan ook goed in elkaar en zijn het beste onderdeel van de game. Na het reinigen van een beschermer krijg je een mooie cutscene te zien, die het belang van je taak en de emotie goed overbrengt. Daardoor is het juist jammer dat je tussendoor zoveel moet lopen. Als de wereld compacter was geweest was het eenvoudiger om alle lore te verzamelen en het verhaal te begrijpen, terwijl ondertussen het tempo net ietsjes hoger ligt.  Ondanks de gebreken begon ik de game op een gegeven moment toch te waarderen, waardoor ik na een Day One patch zeker nog even de laatste beschermers verlos uit hun lijden. Spirit of the North 2 is alleen niet de game geworden die het had kunnen zijn.