Splatoon 3: Expansion Pass review - Duikt tussen nu en toen

De Splatoon-serie en betaalde downloadbare content hebben een perfect baanrecord. In 2018 gooide Nintendo met de Splatoon 2: Octo Expansion-DLC hoge ogen en dus waren de verwachtingen voor de nieuwe Splatoon 3: Expansion Pass weer torenhoog. Inmiddels is alle DLC-content uitgerold naar eigenaren van de Expansion Pass en kunnen we een definitief oordeel over de kwaliteit van de expansies vellen. Slaagt de kleurrijke shooter er wederom in om alle verwachtingen te splatten, of is het de DLC die gesplat over blijft? Je leest het in de Splatoon 3: Expansion Pass review!

De goede oude tijd

Kunnen we het er even over hebben dat 2015 alweer negen geleden is? Dat betekent dat we bijna het tienjarig jubileum van het faillissement van V&D, de onofficiële start van de vluchtelingencrisis en natuurlijk de eerste release van Splatoon op de Wii U naderen. Ook Splatoon 2 mag dit jaar alweer zeven kaarsjes uitblazen. Kinderen die rond die tijden in de laatste jaren van de basisschool zaten, mogen nu autorijden, stemmen voor de Europese Parlementsverkiezingen van dit jaar en alcohol nuttigen. Het spijt me als je je nu oud voelt, maar wat ik hiermee probeer te zeggen is dat deze games nu nostalgische gevoelens oproepen bij een grote groep mensen. Spelers verlangen terug naar de simpelere tijden, waarin Luna Blasters nog een combinatie van Quick Super Jump en Stealth Jump-abilities gebruikten en DJ Octavio vastzat in een sneeuwbol. En dat is precies waar de Splatoon 3: Expansion Pass op inspeelt.

De uitbreidingspas voor Splatoon 3 bestaat namelijk uit twee verschillende delen: Inkopolis Plaza uit de eerste Splatoon-game en de Side Order-expansie, die op meerdere fronten inspeelt op evenementen uit Splatoon 2. In andere woorden, met deze DLC probeert Nintendo je hart te winnen door je te laten terugverlangen naar je jeugd. En een kleine spoiler: dat doen ze heel goed. Neem bijvoorbeeld de eerste set uit de DLC, waarin je terugkeert naar de hoofdplaza uit de eerste Splatoon-game. Hoewel het gameplaytechnisch niet veel toevoegt en in feite fungeert als een alternatief uiterlijk voor je plaza, sta je ervan versteld hoe goed het weer voelt om terug te keren naar deze locatie. Het is op dit front voornamelijk bewonderenswaardig in hoeverre Nintendo heeft gelet op de kleine details.

Hoewel Inkopolis Plaza in eerste instantie identiek lijkt aan hoe je het kende, heeft de tijd niet stilgestaan. Alles is aangepast aan de laatste trends en lore uit de latere twee games. Sommige vertrouwde winkeliers hebben het stokje overgedragen aan nieuwe individuen, enkele gebieden zijn gerenoveerd en er zijn nieuwe faciliteiten toegevoegd. Inkopolis Plaza in Splatoon 3 is niet meer zoals je het kende, maar voelt vertrouwd. Dat is voor Splatoon-veteranen het enige dat telt. Helaas betekent dit wel dat spelers die bij Splatoon 3 zijn ingestapt wat buiten de boot vielen met de eerste DLC-set, gezien er buiten de nostalgische gevoelens niets te beleven is dat de plaza in Splatoon 3 niet al bood. Op dit front is het vooral vervelend dat de DLC-pakketten niet afzonderlijk verkrijgbaar zijn. Gelukkig is het hoofdgerecht van de uitbreidingspas wel prima in orde voor zowel nieuwkomers als oudgedienden van de franchise. Laten we het daar eens over hebben.

Een frisse, maar nostalgische wind

De tweede set van de Splatoon 3: Expansion Pass is de singleplayerexpansie Side Order, ook wel bekend als De Toren der Orde in het Nederlands. In deze set verken je de dertig verdiepingen van de Spire of Order in een roguelite-avontuur. Leg eenmaal het loodje en je kunt compleet opnieuw beginnen met het beklimmen van de toren, waarbij enkel je permanente upgrades behouden blijven. Gelukkig zijn er tijdens iedere klim door de toren tijdelijke kleurenchips te vergaren, waarmee je jouw wapen compleet kunt veranderen en korte metten kunt maken met de vijanden. Ik noemde het al in mijn preview van Splatoon 3: De Toren der Orde, maar dit brengt een enorm strategisch element en grote mate van experimentatie met zich mee die ik enorm waardeer. Het is een simpele, maar tegelijkertijd zeer verslavende en vermakelijke gameplayloop. De bewegingsmogelijkheden van Splatoon 3 lenen zich perfect voor een roguelite en laten je bijna afvragen waarom het genre niet eerder door Nintendo is verkend. Side Order is absoluut een succes.

Met de introductie van deze DLC blaast er een frisse, maar bekende wind door de Splatoon-serie. Er wordt een compleet nieuw genre verkend, maar tegelijkertijd wordt het verhaal rondom het idolenduo Pearl en Marina en de speelbare Agent 8 ook voortgezet. Daar komt het toverwoord van deze DLC weer naar boven: nostalgie. Het voelt alsof Pearl en Marina nooit zijn weggeweest. En geen zorgen: zoals altijd voegt het verhaal een extra dimensie toe aan de Splatoon-ervaring. Dit was de lange wachttijd absoluut waard. Desalniettemin weet Side Order verhaaltechnisch nooit de hoogtepunten van de Octo Expansion te bereiken. Er is überhaupt minder verhaal aanwezig, wat in grote mate toe te schrijven is aan het roguelitegenre, waarin de sterke gameplay de boventoon voert. En dat is prima, want beide expansies hebben hun eigen kwaliteiten.

De totale looptijd van het hoofdavontuur van Side Order is een stuk korter dan dat van de Octo Expansion. Logisch, gezien het doorlopen van de Spire of Order met vallen en opstaan gaat. De gemiddelde speler zal in zijn eerste paar pogingen al snel uit de toren gebonjourd worden. Naarmate je meer leert over de vijanden, een aantal permanente upgrades hebt bemachtigd en de bazen onder de knie hebt, is de kans groot dat je de DLC voor de eerste keer uitspeelt. Aan de hand van de variatie aan kleurenchips en wapens die je kunt gebruiken, moedigt de game je vervolgens uit om de uitdaging nogmaals aan te gaan - en laat me je vertellen, dat ga je zeker willen. Op het moment van schrijven heb ik de top van de toren al vier keer bereikt. De vijfde keer gaat er binnenkort ook wel komen. Het is onvoorstelbaar hoe goed Nintendo het roguelitegenre onder de knie heeft bij de eerste poging.

Mist net dat beetje variatie

Hoewel Nintendo bij de eerste poging al een enorm sterke roguelite heeft neergezet, kan ik helaas niet zeggen dat de ervaring perfect is. Er zijn een aantal zaken die de herspeelbaarheid van de DLC in de weg zitten. De Spire of Order mist namelijk variatie. Er is slechts een beperkte oplage aan levels, doelen, bazen en vijanden in de toren, waardoor je regelmatig ongeveer dezelfde uitdaging krijgt. De verschillende kleurenchips en wapens zorgen ervoor dat je ervaring iedere keer net wat anders is, maar na een paar complete runs gaat de DLC toch wel wat als 'been there, done that' voelen - zeker doordat de levels niet enorm pittig zijn als je een aantal permanente upgrades tot je beschikking hebt. Daarbij komt ook nog kijken dat de toren een definitief eindpunt kent, dat je steeds sneller en steeds vaker gaat behalen. Het was tof geweest als je nieuwe modi binnen de toren zou ontgrendelen wanneer je voor het eerst de laatste verdieping haalt, zoals een eindeloze modus. Voor een roguelite voelt het nog steeds wel heel erg alsof je na een aantal runs alles hebt gezien dat de DLC te bieden heeft. Er zijn manieren om jezelf meer uit te dagen, maar de game beweegt je niet uit zichzelf in die richting.

Laat deze minpunten je er echter niet van weerhouden om de DLC aan te schaffen, want met de Splatoon 3: Expansion Pass heeft Nintendo weer een fantastische uitbreiding neergezet. Het zit namelijk ook niet alleen snor met de gameplay, maar ook met de andere aspecten van de ervaring. De muziek in de Side Order-expansie is ouderwets goed en ook grafisch zien beide sets er tiptop uit. Het oog voor detail dat Nintendo heeft gehad is bewonderenswaardig. Als kers op de taart verkrijg je met de aanschaf van de DLC en het voltooien van de Side Order DLC ook meer cosmetische opties voor de multiplayer, die nog steeds in volle toeren draait met het opkomende Fresh Season 2024. Ja, de Splatoon-serie blijft er een om regelmatig in de gaten te houden.