Review: Station to Station - Een klein Nederlands pareltje Pc

Nederland is maar een klein kikkerlandje en dat is ook te merken als het gaat om de game-industrie. Guerrilla Games heeft met Horizon Zero Dawn een soort Nederlandse trots gecreëerd en is ondertussen bij iedereen wel bekend. Er zijn echter enkele indiegames van eigen bodem die ook in de spotlight mogen staan. De We Were Here franchise van Total Mayhem Games is daar een voorbeeld van, maar studio Galaxy Grove mag zich in dat rijtje plaatsen met hun eerste game Station to Station. Joost van Dongen was eerder al onderdeel van een andere studio, maar deze rustgevende puzzelgame is de eerste onder de naam Galaxy Grove. In deze review kun je lezen, waarom Station to Station een Nederlands pareltje is.

Jij bepaalt het tempo

In mijn preview van Station to Station heb ik eigenlijk al de basis van de game besproken, maar dat had alleen betrekking op de eerste drie levels. De game is echter veel meer dan dat en introduceert telkens weer nieuwe gameplay-elementen. In totaal kent Station to Station zes verschillende werelden die bestaan uit vijf of zes levels. Het basisdoel is simpel. Je moet ervoor zorgen dat de productiegebouwen met elkaar verbonden zijn, zodat meubilair, kaas en brood gemaakt kunnen worden. Het is vervolgens de bedoeling om die productiegebouwen ook te verbinden met de stad, want de mensen willen uiteindelijk de producten kopen. De basis is dus ontzettend simpel en daardoor is Station to Station een rustgevende game. Je kunt elk level op je eigen tempo doorlopen en je kunt gerust minuten lang staren naar de treinen die rondrijden. De treinen zijn vooral bedoeld om de game levend te maken, want hoewel de treinen wel degelijk de goederen vervoeren, hoef je hier tijdens het spelen niet op te wachten. Simpelweg de stations met elkaar verbinden is voldoende.

Je kunt de game gerust vergelijken met de hobby waarbij je je eigen modeltreinbanen creëert en miniatuur treintjes koopt. In Station to Station krijg je een vierkante map voor je neus, die verschilt in grootte. Waarom vergelijk ik de game met die specifieke hobby? Nou, de ontwikkelaars hebben gekozen om de voxel artstijl te gebruiken, waardoor alles bestaat uit kleine blokjes. Dit past ontzettend goed bij een game waar het draait om het verbinden van stations met elkaar en de treinen die heen en weer rijden. Het zorgt er direct voor dat de game rust uitstraalt en door de verschillende omgevingen is er genoeg afwisseling. Hoewel je in de eerste wereld te maken krijgt met groene vlaktes en boerderijen, is weer een ander gebaseerd op het Wilde Westen. Dit betekent ook dat je in sommige levels te maken krijgt met meren, rivieren, heuvels en bergen. Er is goed nagedacht over de voxelstijl, want er is oog geweest voor detail. De treinen vervoeren ook daadwerkelijk de goederen en er zijn meerdere varianten. Mocht je een treinliefhebber zijn, dan zul je de specifieke treinsoorten vast herkennen. Ook de steden komen steeds meer tot leven en in de productiegebouwen worden de goederen klaargemaakt. Het enige minpuntje hierbij is dat de treinen bij een kruising soms door elkaar heen rijden.

Een simpele basis, maar lastige uitdagingen

Je weet nu wat de basis is van Station to Station, maar het is niet zo simpel als het lijkt. Aan het begin van het level staan er enkele gebouwen op de map, terwijl je de rest nog moet vrijspelen. Aan de hand van de feedback van de demo hebben de ontwikkelaars er wel voor gezorgd dat de plekken van de aankomende gebouwen duidelijk zijn. Dit was namelijk eerst niet het geval. Je kunt dus tijdens het spelen al een station neerzetten bij een gebouw dat nog moet verschijnen. Door de gebouwen met elkaar te verbinden krijg je toegang tot nieuwe steden en productiegebouwen, maar er zijn ook nog kaarten aanwezig. De kaarten zorgen ervoor dat je strategisch met je geld kunt omgaan. Het bouwen van een station en de spoorwegen kost namelijk geld. Met de kaarten krijg je korting op bruggen, spoorlijnen, maar ook toegang tot speciale treinen. Een zware goederentrein zorgt ervoor dat de producten vijftig procent meer geld opbrengen, terwijl de passagierstrein alleen passagiers vervoert. Dit laatste is een toevoeging die ik niet had verwacht aan de hand van de demo. In de latere levels willen de dorpen niet alleen productie, maar willen ze ook een treinverbinding naar de andere dorpen toe. Dit vereist een compleet nieuwe spoorweg, want je moet dan een intercity regelen. Het is te extreem om te zeggen dat de game hierdoor moeilijk wordt, maar doordat elke wereld iets nieuws introduceert, blijft de gameplay van Station to Station vers. Hier zit wel direct een nadeel aan gebonden, want de vijf a zes levels per wereld zijn net te weinig. Voordat je echt lekker bezig bent met een nieuwe toevoeging, moet je alweer naar een nieuwe wereld toe. Ik had daardoor graag wat meer levels gezien, maar elk gebied borduurt verder op de gameplay-elementen uit de eerdere werelden. Het is dus niet zo dat het gekoppeld is aan een specifiek gebied.

Hoewel ik al een aantal rustgevende uren in Station to Station heb gestoken, moesten mijn hersenen soms echt aan het werk. Elk level komt namelijk met twee specifieke uitdagingen. De eerste uitdaging heeft altijd te maken met geld. Het is hierbij de bedoeling dat je een level uitspeelt, terwijl je nog een specifiek bedrag in je portemonnee hebt. Vooral in de latere levels betekent dit dat je goed moet plannen en de juiste kaarten moet inzetten. De tweede uitdaging varieert. De ene keer moet je vijf kamelen zien te vinden op de map, terwijl je bij een andere map geen bomen mag verwijderen. Doordat deze uitdagingen zo verschillen zijn er enkele levels die best pittig zijn. Even los van de achievements op Steam, is het niet verplicht om deze uitdagingen te voltooien. Het zorgt er wel voor dat Station to Station een mooie combinatie aan rustgevende en uitdagende gameplay biedt. Mocht je vooral willen ontspannen in de campagne dan kun je in de instellingen aangeven dat je portemonnee met geld verdwijnt. Op die manier kun je per level gewoon lekker spoorwegen aanleggen die visueel ook goed ogen. Na de campagne, of er zelfs voor, kun je ook aan de slag met de Custom Modus. Hier bepaal jij de grootte van de map, welk gebied en welke productiegebouwen er aanwezig zijn. Een mooie toevoeging om spelers nog wat langer aan de game te binden, maar ik mis hier opties. Zo zou het tof zijn als je zelf kon bepalen welke soorten kaarten je krijgt, welke bestaande uitdaging gekoppeld wordt aan de map en dat je productiegebouwen uit de levels kunt combineren. Het lijkt mij namelijk leuk om de boerderijen uit het eerste gebied te combineren met productielijnen uit de latere levels.

Een beetje dopamine als beloning

Ik ben ondertussen al zeer lovend geweest over Station to Station en daardoor wil ik nog even stilstaan bij wat ik het dopaminegedeelte noem. Het is allemaal leuk en aardig dat je door de soundtrack en rustgevende gameplay kunt ontspannen, maar dopamine is ook lekker. Op verschillende manieren komt dat aan bod tijdens het spelen. De map die je voor neus krijgt, is namelijk grijs en daardoor doodsaai. Door stations te plaatsen en de gebouwen te verbinden, krijgen ze kleur. Langzaamaan wordt de gehele map dus ingekleurd en zie je opeens dieren verschijnen. Als ik moest kiezen dan is dit waarschijnlijk mijn favoriete onderdeel van de game. Daarnaast bestaat er ook nog zoiets als een Stack Bonus. Weet je meerdere producten in een keer af te leveren dan krijg je een bonus. Dit verschijnt in beeld en vervolgens vliegen de muntstukken over je scherm richting je portemonnee. Het klinkt allemaal zo simpel en dat is het ook, maar het is tegelijkertijd effectief. Het geeft gewoon een lekker gevoel als je dat weet te bereiken. Aan het eind van een level wordt het level-icoontje en de twee uitdagingen, als je die hebt behaald, ook nog ingekleurd. Een leuke samenvatting en mocht het niet direct lukken dan toont het level select scherm heel duidelijk naar welk level je nog terug moet.