Still Wakes the Deep review - Rigged from the start

Of het nou een pittoresk Engels dorpje, een eiland in de Schotse Hebriden archipel of het negentiende eeuwse Londen is, als men van de setting een walking sim kan maken, dan doet men dat by The Chinese Room. Na titels als Dear Esther, Everybody's Gone To The Rapture en Amnesia: A Machine for Pigs doet de Britse ontwikkelaar weer een duit in het walking sim-zakje met Still Wakes The Deep, een spannende walking sim die nog beter wordt wanneer je door de single malt Schotse olie het taaltje begint te verstaan.

Worst Caz scenario

Wat de locatie betreft blijft The Chinese Room graag dicht bij huis. Zoals het in Dear Esther ook het geval was, is Still Wakes The Deep gesitueerd in Schotland, al wordt het vasteland ingewisseld voor het zilte nat. Een booreiland genaamd de Beira D, om precies te zijn. Daar maken we al vlot kennis met Cameron 'Caz' McLeary, een kerel met een vlotte babbel die eigenlijk niks van het reilen en zeilen op booreilanden weet maar wel handig is met 'leccy', oftewel electriciteit. De voornaamste reden dat Caz op de Beira D zit is omdat hij op het vasteland wordt gezocht door de 'polis' vanwege een uit de hand gelopen knokpartij. In plaats van zijn straf onder ogen komen, hoopt Caz dat de wind der wet wel gaat liggen na een tijdje afwezigheid, iets waar zijn vrouw Suzy het overigens totaal niet mee eens is.

Maar goed, stug als Caz is trekt hij de deur achter zijn vrouw en 'wean' dicht om zich te voegen bij de crew van de Beira D, waar het Schotse accent dikker is dan de mist rondom het platform. Caz ligt goed bij de collega's, maar minder bij zijn baas, die weinig Christmas spirit vertoont en op het punt staat om Caz à la Glaswegian-stijl te piepelen. Maar net wanneer Caz dacht dat het niet slechter kon, stuit de Beira D tijdens het boren op iets wat het leven van Caz en zijn collega's volledig op z'n kop gaat zetten. Waar men op is gestuit, dat weet niemand te definiëren, maar dat de kans op heelhuids thuiskomen ineens naar een absoluut dieptepunt zakt, dat wordt wel bijzonder snel helder.

I'm goin' hame, ye bawbag

Het voornaamste doel van Still Wakes The Deep is dan ook zorgen dat je met je Schotse reet van de Beira D afkomt. Het booreiland valt namelijk met de minuut verder uit elkaar en een omineuze energievorm tast stukje bij beetje het platform aan, waarbij het biologische massa deponeert die vreemde effecten heeft op alles en iedereen. Still Wakes The Deep zet exploratie op een laag pitje en geeft vooral duidelijke instructies op een zeer lineaire wijze. Het is niet aan de speler om zelf op onderzoek uit te gaan. The Chinese Room beslist zelf gedurende het volgens hen zes uur durende script wanneer het wat prijsgeeft en daarmee dus ook het tempo.

Dat kan wellicht sommige spelers afstoten. Wie veel waarde hecht aan vrijheid, zal dit in Still Wakes The Deep niet vinden. Net als vele andere games in het walkimg sim genre staat Still Wakes The Deep stevig op rails waardoor de speler het gevoel kan krijgen dat deze wordt gereduceerd tot spectator. The Chinese Room breekt dit gevoel gelukkig nog door alle gebeurtenissen aan elkaar te rijgen met klim- en klouterwerk (inclusief repeterende QTE's) en zoeken naar schakelaars om over te halen, ventielen om dicht te draaien of drukknoppen om in te drukken. Maar heel veel meer komt er niet bij kijken. Wees daar dus op voorbereid. Dat kan al het water van de zee niet afwassen.

"You're a long time deid"

Wie daar geen moeite mee heeft, wordt na een heerlijke introductie met de plat Schotse crew en het harde leven op een booreiland enkele uren aan spanning voorgeschoteld, en dat hebben we dus vooral te danken aan de pacing die The Chinese Room dicteert. Dat het menens is op de Beira D ziet zelfs een blinde met een slechtziende geleidehond nog wel. Het booreiland sodemietert op dramatische wijze steeds verder uit elkaar, terwijl je van A naar B stiefelt. Maar wat de Beira D heeft aangeboord en wat het met jou en je crewleden doet, levert regelrechte The Thing-achtige taferelen op.

En daarin schuilt grotendeels de kracht van Still Wakes The Deep. Want hoe tof je het Schotse accent ook vindt (guilty as charged) en hoe mooi de graphics ook zijn, het is de transformatie van de Beira D en diens bemanningsleden die je bij de strot pakt. Die toffe collega's die je slechts enkele minuten hebt gesproken en waar je vanwege magnifieke dialogen toch al een band mee hebt weten op te bouwen, zijn ineens een risico, net als het hele instortende boorplatform. Het kwellende geschreeuw van een Beira D crewlid - waarvan je niet weet waarom, totdat je hem ziet - gaat door merg en been en om het aspect van overleven te benadrukken, gooit The Chinese Room met succes wat Alien: Isolation-achtige taferelen doorheen. Afhankelijk van de gekozen moeilijkheidsgraad zal hier de speelduur grotendeels door bepaald worden. Wie Still Wakes The Deep namelijk in Story Mode speelt, fiets hier over het algemeen met gemak doorheen en kan de game in ongeveer drie uur uitspelen. Maar wie niet vies is van een uitdaging en de dood graag in de gemuteerde ogen kijkt, kan dat dus wat oprekken, al ben ik ervan overtuigd dat de geadverteerde zes uur 'bahooky' is.