Review: Streets of Rage 4 - Nostalgie ten top PlayStation 4

Toen ik hoorde dat er na 26 jaar eindelijk een nieuw deel kwam in het Streets of Rage universum voelde ik alles behalve woede. Die franchise staat voor mij namelijk gelijk aan mijn jeugd en is dus een brok nostalgie verpakt in een SEGA Genesis cartridge. Na het lopen van een eenmanspolonaise, het eten van een fruitschaal aan rode appels en het stukslaan van flessen wijn op wat willekeurige hoofden bedacht ik mij toch al snel dat het natuurlijk ook helemaal mis kon gaan. Streets of Rage was groot in de jaren 90', waarbij Streets of Rage 3 in 1994 uitkwam. Dat is toch ook niet voor niets. Wie zegt me dat dit niet gewoon een wanhoopspoging is en een pure aanfluiting wordt, waardoor mijn nostalgische droom alsnog uitmunt in een woede-uitbarsting? De tijd is eindelijk daar om uit te vogelen of mijn schizofrene gedachtegang terecht is of dat ik weer juichend achter het beeldscherm vandaan ben gekomen.

Het duurde lang

Het is een understatement als ik zeg dat Streets of Rage 4 lang op zich heeft laten wachten. Je kunt zeggen dat er dus ook erg veel tijd is geweest om goed na te denken over een pakkend verhaal rondom de personages van weleer, maar helaas pindakaas. Het verhaal is nog dunner dan een velletje A4-papier en daarmee niet echt interessant. Het enige dat het verhaal nog een beetje overeind houdt is de manier waarop het wordt gebracht. Alles is namelijk verpakt in een toffe comic book stijl en daardoor toch prettig om naar te kijken en dus te volgen. Het is jammer dat er niet meer aandacht in het verhaal is gestopt, want dat had de art stijl van de game weer gecomplimenteerd. Nu is het meer een lege huls. Een mooie, maar wel leeg.

De gebeurtenissen van Streets of Rage 4 spelen zich een aantal jaar na die van het derde deel af. Dat is ook te zien, want de personages zijn wel hetzelfde, maar zien er een stuk ouder uit. Zo is Axel Stone veranderd in een soort Chuck Norris en heeft ook Blaze Fielding een meer volwassen uitstraling. Samen strijden zij tegen de Y tweeling, de kinderen van Mr. X. Je weet wel, het kwaad waartegen je het in de eerste drie games opnam. Mr. X is in het derde deel definitief verslagen, maar zijn nageslacht maakt je nu het leven zuur. Dus ga je weer de straten op om de rust in de stad terug te brengen. Dit keer doe je dat niet alleen met het originele trio Axel Stone, Blaze Fielding en Adam Hunter, maar ook met twee nieuwe personages. Cherry Hunter is de dochter van Adam Hunter en de bonkige Floyd Iraia is een leerling van Dr. Zan.

Feest der herkenning

Ondanks dat Streets of Rage 4 dus een vervolg is op het verhaal dat we al kennen lijkt het toch ontzettend veel op de games van vroeger. Natuurlijk is alles visueel gezien wel in een hedendaags jasje gestoken, want het oog wil immers ook wat. Maar de gevechten, voorwerpen en vijanden vormen allemaal een feest der herkenning. Als je deze game dus speelt voor de nostalgische waarde dat het heeft dan word je zeker niet teleurgesteld. Van de appeltjes tot wijnflessen en van gebraden kippen tot herkenbare vijanden, er is ontzettend goed gekeken naar de originele serie. Niet onterecht natuurlijk, want de Streets of Rage-games kun je wel bestempelen als klassiekers in het beat 'em up genre.

Toch heeft ontwikkelaar Dotemu zich te hard vastgebeten in de games van toentertijd. Het vasthouden aan al die elementen van de oude games is zowel de sterkte als de zwakte van deze game. Het zorgt er bijvoorbeeld voor dat de personages zich als slakken door je beeldscherm bewegen, met uitzondering van Cherry Hunter. Vandaag de dag gaat alles veel sneller en voelt het gewoon niet lekker aan als je in slow motion naar je vijanden toe stiefelt om ze een kopje kleiner te maken. Het mist in die zin de actie en snelheid die je vandaag de dag kan en mag verwachten van games. Ik begrijp de keuze voor de klassieke aanpak wel, maar het komt de game niet ten goede. Voor extra fun kun je de game wel met vier spelers spelen, wat natuurlijk garant staat voor veel lol en speelplezier. Als je echt de naam eer aan wil doen, kun je er zelfs nog voor kiezen om 'friendly fire' aan te zetten.

Strategische Beat 'Em Up

Het vechten voelt op een bepaalde manier aan zoals vroeger. De personages hebben niet zo heel veel verschillende moves en dat past ook bij een game als Streets of Rage. Het maakt overigens wel uit welk personage je kiest, want Dotemu heeft zich er niet makkelijk van afgemaakt door gewoon wat verschillende skins in de game te gooien. Elk personage heeft zijn of haar eigen unieke moves en is daarmee dus potentieel tof om mee te spelen. Zo heeft Cherry Hunter de snelheid die je verder compleet mist in de game en is Floyd Iraia een krachtbron van jewelste, maar wel erg traag. Welk personage het beste bij jou past hangt dus helemaal af van jouw speelstijl en dat is tof. Het is ook grappig dat je de retro personages kunt unlocken en daarmee het avontuur kunt doorspelen.

Zoals gezegd heeft ieder personage zijn of haar eigen unieke moves. In feite heb je de keuze uit twee knoppen. De ene is je normale aanval en de andere je speciale aanval. Je normale aanval spreekt voor zich en doet eigenlijk niets anders dan je vijanden in elkaar beuken of trappen. Je speciale aanval daarentegen is een stuk krachtiger, maar kost je ook levenskracht. Dit kun je in principe weer terugwinnen door combo's te maken, maar als je combo gebroken wordt ben je je health definitief kwijt. Het ronduit strooien met speciale aanvallen heeft dus geen zin. Je moet echt goed nadenken waar en wanneer je deze in gaat zetten, want anders kan het je fataal worden. Zeker als je op een hogere moeilijkheidsgraad speelt. Ieder personage heeft bovendien ook nog een superaanval waarmee je echt een flinke hoeveelheid damage kunt veroorzaken. Deze zien er stuk voor stuk gaaf uit, maar zijn schaars dus wees er zuinig op.