Alles in je uppie moeten doen kan uitdagend zijn. Stofzuigen, afwassen, beddengoed verschonen en de plee schrobben. Je bent er uren mee bezig en een maand later moet je het allemaal weer opnieuw doen. Soms zou je willen dat je jezelf in tweeën kon splitsen. Vele handen maken namelijk licht werk. En dat is vooral erg gunstig wanneer je alles gedaan moet hebben voordat de zon opkomt, zeker wanneer zonsopkomst garant staat voor totale verbranding van je toko en alles erin. 11 bit studios nieuwe management game genaamd The Alters zinspeelt exact op deze premisse, waarbij het niet alleen test of je goed bent met het managen van reguliere resources, maar vooral ook de 'human' variant.
Aanvankelijk sta je er als Jan Dolski behoorlijk berooid bij in The Alters. Jan is immers het enige overlevende lid van een mijnbouw expeditie op een planeet die zo gevaarlijk dicht bij de zon staat dat direct zonlicht constant vermeden moet worden. Wat er precies met de rest van de expeditie gebeurd is en waarom zijn capsule als enige de landing heeft doorstaan, is wel iets waar Jan zijn vraagtekens bij zet, maar waar hij geen tijd voor heeft om het tot in de puntjes uit te zoeken. Want ja, die basis moet blijven rollen en om dat voor elkaar te boksen moet Jan de handen uit de mouwen steken. De basis verbruikt namelijk grondstoffen en die mijnen zichzelf niet. En als er dan wat sneuvelt door de straling die in de late uurtjes opdoemt, dan moet dat hersteld worden. En dat valt niet mee wanneer je maar een simpele mijner bent, op een planeet die je kennelijk op allerlei manieren fataal kan worden.
Maar het is juist de planeet die Jan van opties voorziet. Middels een grondstof genaamd Rapidium kan Jan zichzelf namelijk dupliceren in een incubator genaamd The Womb, welke gekoppeld is aan een Quantum Computer waarin - gevraagd of ongevraagd - het levensverhaal en herinneringen van Jan Dolski zijn opgeslagen. Middels 'branching' technologie kan Jan een punt in zijn eigen levensverhaal selecteren en hier een andere levensbepalende keuze maken. Enkele uren later produceert The Womb een alternatieve Jan Dolski, die in basis hetzelfde startpunt heeft als het origineel, maar die door andere levenskeuzes toch een heel ander persoon met een ander beroep en eigen karaktertrekken is. Uiteraard is dat de perfecte oplossing wanneer het om het verdelen van de werklast gaat. Terwijl jij buiten op zoek gaat naar mineraalrijke grond waar je een dikke boor op kunt plempen, zet je de andere Jannen stuk voor stuk aan het werk bij die grondboren of binnen je basis. Botanist Jan in je vers aangelegde broeikas, Scientist Jan in je fancy laboratorium, Technician Jan op onderhoud en iedereen is blij. Tenminste, dat hoop je, want al die extra Jannen komen ook met hun eigen rugzakje.
Zodra The Alters je richting het uitbreiden van het personeelsbestand met nog meer Jannen stuurt, schuift 11 Bit Studios de focus binnen diens ruimteproject namelijk steeds meer richting de human resources kant. Terwijl de klok stevig doortikt, zonsopgang lonkt en er steeds meer druk komt te liggen op het mijnen en managen van resources, beginnen ook de unieke - soms botsende - karakters van je gekloonde personeel vaker impact te hebben en gooit The Alters en passant steeds vaker persoonlijke dilemma's op je pad. Zo moest ik al vrij vlot tussen Jan de Wetenschapper en Jan de Techneut komen om te bemiddelen in een verhitte culinaire discussie waarbij een gepikeerde KlusjesJan pleitte voor beter eten. De pragmatisch ingestelde Science Jan vond dat Meneer Techneut zich niet zo moest aanstellen omdat beter eten ten koste zou gaan van schaarse grondstoffen. Beide hebben een punt, maar wiens visie heeft uiteindelijk het meeste impact op de lange termijn? Tegen de tijd dat je dit ontdekt, kan het zomaar zijn dat je al gedoemd bent om te falen.
Want falen hoort erbij. Sterker zelfs, 11 bit studios garandeerde mij dat ik ongetwijfeld een keer een foute keuze zou gaan maken. In sommige gevallen zijn de gevolgen nog te overzien en enigszins recht te breien, maar soms zijn de gevolgen desastreus. Zo heb ik drie keer terug moeten grijpen naar een vorige save game, omdat ik keer op keer de mist in ging met de ooit aan pijnstillers verslaafde Jan de Mijnwerker. In zijn eigen leven verloor hij tijdens werkzaamheden namelijk een arm, maar sinds hij weer met beide armen uit The Womb klom, leidt hij aan een omgekeerde vorm van fantoompijn. Jan de Mijnwerkers schreeuw om pijnstillers wierp dus al gauw enkele dilemma's op. Geef ik hem zijn pijnstillers of niet, wetende dat hij hier ooit verslaafd aan was? Moet ik dat fantoompijn issue serieus nemen? Wat doe ik met de goedbedoelde, maar tegenstrijdige adviezen van mijn andere Alters? Het heeft me werkelijk waar meerdere pogingen gekost om hier de juiste keuzes in te maken. Poging één resulteerde in een overdosis medicijnen. Poging twee in een dode mijnwerker, omdat hij zijn eigen arm had afgehakt en ik nog geen ziekenboeg had gebouwd. Poging drie resulteerde in zo veel moraal- en grondstofverlies dat ik niet op tijd klaar was voor vertrek en pas bij poging vier had ik de gulden middenweg te pakken.
En net wanneer je stiekem een vreugdedansje wilt doen omdat je eindelijk progressie boekt, gooit The Alters je in de volgende akte weer terug in de problemen. Hoewel elk hoofdstuk in The Alters zo zijn eigen unieke uitdagingen voorschotelt, draait het in de kern constant om hetzelfde. Je wielvormige basis stopt wéér met rollen, je stuit wéér op een anomalie die onderzocht dient te worden en je moet wéér verantwoording afleggen aan je opdringerige superieuren van Ally Corp., die constant beloven dat er een reddingsteam onderweg is maar die hun obsessie met Rapidium verdomd slecht weten te verbergen. Intussen lopen de spanningen tussen je Alters ook maar op en begint bij hen de stemming ook aardig in mineur te raken. Hierdoor moet jij als opperJan ook steeds vaker moet kiezen tussen het tevreden houden van je naamgenoten of het optimaal benutten van de schaarse tijd en grondstoffen, waarbij de grens tussen humaan, redelijkerwijs en noodzakelijk kwaad steeds verder wordt opgerekt.
Om recidive uit de weg te gaan en te voorkomen dat de gameplay loop te sleets raakt, gooit 11 bit studios occasioneel een incentive op je pad. Stukje bij beetje onthult de intrigerende narratief wat zich allemaal al heeft afgespeeld op die ruimterots, wat hem zo interessant maakt en wat de ware intenties van je werkgever zijn. Tegelijkertijd kom je ook steeds meer te weten over je Alters, wat hen anders maakt en welke levenslessen je kunt trekken uit hun ervaring. Vooral de rendez-vousjes met de andere Jannen geven The Alters een ongekende emotionele diepgang, waarbij je eigenlijk al op je klompen kan aanvoelen dat juist deze emotionele binding met je Alters nog wel eens je grootste achilleshiel kan gaan vormen. Want ergens voel je op je ruimteklompen aan dat The Alters je voor een ethisch vraagstuk gaat zetten. Ergens ga je een keer een laatste keuze moeten maken. En wat kies je dan? Het is een zwaar beladen vraag waar je na tig uur spelen misschien helemaal niet klaar voor bent en waar naar alle waarschijnlijkheid geen enkele duplicaat een volledig bevredigend antwoord op kan verschaffen. Maar wat ik wel kan zeggen is dat het uiteindelijk die spanningsopbouw is die je keihard door de frustratie heen trekt en die je de repetitieve aard van de gameplayloop voor lief laat nemen.
Maar dan is er nog die vraag waar jij als lezer het antwoord op zoekt: is er ruimte voor The Alters in jouw universum? Ook dat is een vraag waarop eigenlijk alleen antwoord gegeven kan worden wanneer je weet met welke versie van jezelf je te maken hebt. Wanneer je namelijk van doen hebt met de ongeduldige jij, de jij van 'grote stappen, snel thuis' en de jij die geen boodschap heeft aan het managen van een zeer diverse club van jij'en, dan is het antwoord nee. Dat antwoord is ook van toepassing op potentiële expeditiegangers die in het verleden al moeite hadden met 11 bit studios manier van werken, refererend naar diens ogenschijnlijke missie om je keer op keer te laten falen tot je het snapt, al lijkt The Alters in dat opzicht iets toegankelijker te zijn dan enkele van diens voorgangers. Mede dankzij instelbare moeilijkheidsopties en Alters die zelf met voorstellen voor werkzaamheden en verbeteringen komen, voelt The Alters niet als een game die erop gebrand is om je keer op keer op je stommiteiten of gebrek aan inzicht te wijzen.
Toch biedt The Alters voldoende stof tot nadenken voor eenieder die juist wel enige vorm van zelfreflectie zoekt en dat maakt deze game in mijn optiek juist zo intrigerend. Aanvankelijk stapte ik zonder verwachting in The Alters, denkende dat het weer zo'n dertien in een dozijn management game was, mezelf al vlug ergerend aan ogenschijnlijk onmogelijke scenario's. Maar juist de noodzaak om out-of-the-box te denken maakt van The Alters een zeer geslaagd sociaal experiment, waarbij ik stiekem mezelf erop betrapte dat mijn zoektocht naar mijn eigen mensenkennis en empathisch vermogen het constant won van mijn door onkunde gevoede frustratie. En als je dat als ontwikkelaar voor elkaar kan boksen, dan verdien je wat bij betreft wel veer in de intergalactische ruimtereet.
Ik ben niet vaak meer onder de indruk van het standaard 'choices matter' riedeltje welke door menig ontwikkelaar wordt aangevoerd om hun project als baanbrekend te bestempelen, maar 11 bit studios laat met The Alters zien hoe je uit dat vaatje moet tappen. Wie koers zet naar expeditie The Alters om de zoveelste management sim te spelen, komt letterlijk en figuurlijk met de consequenties van een (onbedoelde) verkeerde keuze in aanraking. The Alters is namelijk verre van standaard en gooit naast elementaire aspecten als resource management ook een oneindige bult aan existentiële vraagstukken op je pad, waarbij de speler soms eventjes wordt verplicht om verder te denken en zich af te vragen wat prioriteit heeft: missie of moraal. Helaas vergt dit wel veel geduld van de speler, alsook acceptatie dat het soms allemaal niet zo voor de hand liggend is als je zou willen. Wie niet tegen falen kan, kan beter besluiten om zich niet aan te melden voor deze expeditie. Maar wie zijn management skills uitvoerig op de proef wil stellen en zichzelf beter wil leren kennen, zal vast ruimte zien voor 11 bit studios The Alters.
Beeldspraak, woordspelingen en voornamelijk flauwe grappen zijn voor Patrick de dagelijkse kost. Deze Brabantse flapuit neemt nooit een blad voor de mond waardoor zijn mening altijd lekker recht voor de raap is. Gamen kan hij niet en dat vindt hij eigenlijk helemaal niet erg. Sterker nog, hij kan er wel om lachen dat hij in de lobby al gesniped wordt.
In dit artikel
Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.
Ontwikkelaar:
11 bit studios
Uitgever:
11 bit studios
Release:
13 juni 2025
Reviewscore:
Platforms:
Nieuws
Doe eens lief tegen 11 Bit Studios. Na talloze klachten over AI gebruik in The Alters, acht de ontwikkelaar het noodzakelijk om met een antwoord te komen.
Trailer
Gedurende The Triple-i Initiative kwam 11 bit studios voorbij met The Alters. De geanticipeerde sci-fi survivalgame heeft eindelijk een releasedatum te...
Nieuws
Mocht je met verlangen uitkijken naar The Alters, dan heb ik een vervelend nieuwtje voor je. De bijzondere avonturengame heeft meer ontwikkeltijd nodig.
Preview
In The Alters zie je letterijk dubbel dankzij de klonen die rondlopen, maar er worden meer unieke ideeën samengevoegd in de nieuwe game van 11 bit studios.