The Knightling review - Kroonwaardig

3D-platformers zijn een vak apart. Je hoort er soms jaren helemaal niks over en vervolgens toveren de grote jongens absolute bangers uit de hoge hoed. Denk maar aan de game of the year-winnaar van 2024 Astro Bot en de spectaculaire console-seller Donkey Kong Bananza. Het is een genre dat kan rekenen op absolute lof, mits het goed wordt uitgewerkt. Ook binnen de indie-scene hopen passievolle ontwikkelaars graag een steentje bij te dragen aan de alsmaar groeiende line-up. Hier en daar pakken ze de hoofdprijs, maar het merendeel raakt in de vergetelheid. Het Bredase Twirlbound doet een gooi naar de royaliteit met diens The Knightling. Samen met de ondersteuning van Saber Interactive is het duidelijk dat deze Nederlandse ontwikkelaar de ambitie heeft om een impact te maken. In dit artikel zoeken we uit of het gaat om een ridder te paard of eerder eentje in de dop. Welkom bij de review van The Knightling!

Ridder op het witte schild

Je verwacht het niet, maar in The Knightling speel je als niemand minder dan de Knightling. Je avontuur begint tijdens een doodnormale expeditie met je mentor, de geliefde Sir Lionstone. Ja, dat geluk moet je maar net hebben; dat de royaalste ridder van het lokale land jou de kneepjes van het vak leert. Afijn, tijdens de reis krijgen jullie onverwachte meldingen binnen. De peasants hebben een Earthborne gespot. Deze monsters waren verantwoordelijk voor een lelijke invasie en sindsdien hebben Lionstone en zijn entourage de beesten achter de Great Barrier kunnen plaatsen. Dat ze dus nu hier en daar erdoorheen weten te komen, dat is natuurlijk geen goed nieuws. De Knightling gaat samen met zijn baas er als een speer op af, maar van het een komt het ander. Na een aanvaring, waarbij Lionstone zijn schild opoffert om jou te redden, raakt hij zelf vermist. Nu moet jij je, als het jonge broekie dat je bent, gaan melden bij de lokale autoriteiten. Maar als aspirerende ridder wil je natuurlijk meer. De Knightling ziet dit als een fantastisch moment om zichzelf te bewijzen. Hij is in eerste instantie nerveus en hij zit vol twijfel. Iedereen zegt ook tegen hem dat hij simpelweg te jong is; nog niet uit het juiste hout gesneden om de wildernis te verkennen en menig monster aan zijn schild te onderwerpen. Ja, want vergeet niet dat hij het schild van Sir Lionstone nog steeds met zich meedraagt. Gepaard met dit illustere wapen verzamelt onze protagonist net genoeg moed om zichzelf op pad te sturen - en wat helpende woorden van de lokale blacksmith die tevens zijn jeugdvriendin, is helpen natuurlijk ook.

The Knightling is een game met een aandoenlijk verhaal over groei, het overwinnen van zelftwijfel en jezelf leren kennen in een grote boze wereld. Het heeft schattige vibes; typerend voor de mascotte-platformers uit het begin 2000. Voice-acting is wellicht niet overal aanwezig, maar door het slimme sounddesign in de vorm van geinig gemompel en vooral subliem animatiewerk, weet je precies welke emoties komen kijken bij de dialogen tussen personages. Het is een dansende bedoeling, waarbij de expressieve waardes volop in de schijnwerpers staan. Het kent een knus rooster aan ondersteunende personages wiens persoonlijkheden binnen twee dialogen en een pose kenbaar zijn, terwijl de Knightling zelf als een protagonist met de gunfactor dient. Hij doet mij denken aan Raz van Psychonauts, waarbij je hart smelt door de pure intenties, maar je soms ook hoopt dat ze over hun eigen naïviteit kunnen stappen. Twirlbound weet in ieder geval een verhaal neer te zetten dat wellicht niet heel diepgaand of verrassend is, maar zichzelf wel keurig presenteert.

En die presentatie gaat uiteraard verder dan simpelweg het uitstippelen van een narratief. The Knightling heeft wellicht niet de strakste performance of scherpste resolutiewaarden, maar het heeft wel een boeiende atmosfeer en eigenzinnige stijl. De wereld is bijzonder kleurrijk vormgegeven met een pallet dat je niet overal treft. Je loopt rondjes in het koninklijke binnenhof en vervolgens neem je de benen over de aangrenzende boerderijen. Terwijl je daar voorbij snelt, kom je langs de winderige woestijnen en ook het mistige moeras vol met mushrooms geeft het een sprookjesachtige sfeer. Het is vergelijkbaar met Rayman 3, waarbij een actievol avontuur toch een beetje de mystiek induikt. En die fantasierijke sfeer wordt verder doorgedrukt, dankzij de soundtrack die wel iets weg heeft van Ori and The Blind Forest en Planet of Lana. Het is boven alles een mengelmoes van inspiraties, maar zeer zeker een eigen creatie.

Best moves in the business

De Knightling is uiteraard nog een jochie. Hij heeft niet de stootkracht van een middeleeuwse barbaar en brute kracht wordt dan ook niet van hem verwacht. In het algemeen worden stagiaires zoals hij voornamelijk door de ridders gebruikt voor hun flexibiliteit en mobiliteit. De Knightling heeft meer weg van een acrobaat dan een knecht en dat wordt helemaal duidelijk in de moveset van onze gepantserde prins. Hier viel het kwartje bij mij razendsnel; we hebben te maken met absolute peak. Je sprint, springt en klautert je een baan door de smalle straatjes en de uitgestrekte vlaktes, maar het moment dat je met het schild aan de slag mag, dan gaat er een wereld voor je open. Vrij letterlijk. Let me explain: je gebruikt het schild niet alleen als een manier om jezelf te verdedigen; Twirlbound hanteert dit ronde verlengstuk als een optimale tool voor platforming. Zo kan je ermee van heuvels afglijden, zodat je de vele kilometers ineens een stuk leuker maakt om doorheen te crossen. Je laadt het schild op, lanceert jezelf en gebruikt dat momentum om een fantastische sprong in een windtunnel te maken.

Ja, zeker na een paar upgrades van de blacksmith heb je een schild die The Knightling eigenlijk op een voetstuk zet. Het is namelijk fantastisch om door de open-wereld van deze game te reizen. Het is in mijn optiek een ondergewaardeerd onderdeel van een uitstekende open-wereld-game. De wereld an sich moet natuurlijk de interesse prikkelen, maar je moet ook in staat zijn om de talloze uren die je jezelf erin verliest vermakelijk te maken. Dankzij de zeer entertainende platforming is het een joy om door Clesseia te trekken. Het helpt ook dat er genoeg is om te ontdekken. Twirlbound weet wat erbij komt kijken; als we het hebben over het creëren van een immersieve en geloofwaardige setting. Er lopen diverse NPC's rond in de steden en dorpen daaromheen en ze hebben vaak quests voor je in de aanbieding. Niet bijster interessante rankzaken, mind you. Het is wel een tikje vaak verzamel item zus, verzamel item zo. Maar ze bieden wel meer inzicht over de manier van leven binnen The Knightling; een laagdrempelige manier om meer tijd in de wereld te spenderen en tegelijkertijd wat wijzer te worden.

Met zwaard en tegenzin

Lofzang overal waar het oor reikt. The Knightling is dan ook een royale ervaring, waarbij het pantser in goud is gehesen en waar eigenlijk de verwachting ontstaat dat de ontwikkelaars blauw bloed hebben. Toch kan ik tot mijn grootste spijt niet overal lyrisch over zijn; we moeten ook even prediken over een ander onderdeel in deze titel: de combat. Het schild verdedigt, voert platforming uit, maar is uiteindelijk ook cruciaal in het uitdelen van welgemikte stoten. In The Knightling begin je meteen met een mooie basis: blokken, ontwijken, aanvallen en pareren. Dankzij een uitgebreide skilltree krijg je de mogelijkheid om speciale moves te ontgrendelen, wat de playthrough zeker ten goede komt. Je neemt het namelijk op tegen wilde beesten, genadeloze huurlingen en de eerder benoemde Earthborne. Veel vijanden hebben net een andere manier van benaderen. Zo kan een tegenstander flink wat pantser dragen, waardoor je in eerste instantie niet zo veel tegen kan uitvoeren. De timing hier is cruciaal; je moet het juiste moment kiezen om hun verdediging onschadelijk te maken. Daarentegen zijn er vlugge makkers en daarbij worden juist je reflexen op de proef gesteld. Kortom: de combat is in de basis prima, heeft voldoende diepgang om interessant te blijven en de diverse skillmoves blijven bevredigend om te ontgrendelen.

Alleen is er wel één onderdeel wat roet in dit riddermaaltje gooit: jank. Bij gebrek aan een lock-on is het soms tergend irritant om de juiste tegenstander tot moes te slaan. Wil je de aanval van de oppositie annuleren door de grote jongen een opgeladen dreun te verkopen? Oeps, je selecteert net die snelle daarnaast, dus nu ga je op je plaat. Jammerdepammer. Daarnaast zou een knop om jezelf snel te herpositioneren ook enorm gewaardeerd worden. Soms hijs je je schild op, maar staat de Knightling vervolgens 180 graden de verkeerde kant op te gapen. Geloof het of niet: zo heeft een schild weinig nut. Vrij vroeg in de game ontgrendel je de vaardigheid om je schild als een Captain America-frisbee voor je uit te smijten, maar ook hier voelt het lock-on systeem simpelweg niet lekker aan. De combat is net even te ongepolijst om lang leuk te houden; zeker als je voor langere duur op de hogere moeilijkheidsgraad probeert de game te voltooien. Zeker vergeleken met de buitengewoon sterke platforming, is de combat net een tandje minder.