Review: The Medium - Dans tussen realiteiten Xbox Series

Silent Hill is dood. Lang leve Silent Hill! Je kan het niet ontkennen, je kan er gewoon niet omheen. Silent Hill zit heftig gemanifesteerd in The Medium. Voor alle duidelijkheid, ik vind dat dus echt niet erg. De gelimiteerde tijd die ik heb mogen steken in de Silent Hill-franchise heeft een sterke indruk achtergelaten. The Medium is heftig geïnspireerd door de klassieke horror-serie van Konami, maar blijft ook zijn eigen ding doen. Ik had al eerder aangegeven dat The Medium dé Xbox Series titel van 2021 kon worden. Torenhoge verwachtingen, die ik wel vaker heb voor titels zoals deze. Hoe brengt The Medium het er vanaf? Tijd om door dimensies heen te reizen en ruzie te maken met spoken. Dit is de review van The Medium!

Hotel Hell

In The Medium speel je als Marianne, een medium met paranormale gaven. Zij helpt mensen oversteken naar de andere kant. Wanneer zij wordt opgeroepen door een man genaamd Thomas, die antwoorden heeft op haar vele vragen, verplaatst het verhaal zich al snel naar het Niwa hotel. Ik wil niet te veel weggeven van het verhaal, want dit is een typisch avontuur dat je moet beleven met zo min mogelijk spoilers. De manier hoe het verhaal wordt verteld staat mij aan. Het verhaal is cryptisch en je moet wel goed je koppie erbij houden om het te blijven volgen. Maar het is een sterk verhaal, met vele onverwachte richtingen en een goed tempo om je te blijven interesseren. Onze protagonist Marianne is een sympathieke meid, die ook nog eens wat toffe oneliners in huis heeft. Ze doet het echter nooit zo overdreven dat het je uit de ervaring trekt. Na de ongelofelijk saaie protagonist van Blair Witch, is Marianne een frisse wind. Naast Marianne zijn er een aantal andere personages die allemaal als een waardige aanvulling voelen aan het verhaal. Ze hebben allemaal de juiste motivatie en de acties die ze ondernemen weerspiegelt hun karakter en de situatie waarin ze zich bevinden op de juiste wijze. De acteurs hebben ook stuk voor stuk sterk werk geleverd als het gaat om voice acting. Zelfs de kinder-personages klonken gewoon goed. Het verhaal wordt aangesterkt door het geweldige werk dat geleverd is op het gebied van atmosfeer.

The Medium heeft atmosfeer, daar word je bang van. Nee, dat bedoel ik letterlijk. De game is zelf niet doodeng, maar de atmosfeer is uitstekend. Ik werd binnen no-time in de wereld gezogen en zat er helemaal in. Dat is niet iets wat nog vaak gebeurd, maar The Medium was voor mij een heerlijke plek om mezelf uren in te verliezen. Zowel het grauwe Polen, als de zogenaamde Spirit World, bruisen beide met psychologische horror ambiance. De gefixeerde camera-posities geven de game een unieke identiteit en ze versterken dat klassieke horrorgame gevoel. Daarnaast is de soundtrack, gecomponeerd door Akira Yamaoka en Arkadiusz Reikowski, een masterclass in hoe je een OST maakt voor een horrortitel. Het is een mix van subtiele en sinistere tonen, gemixt met industriële harde klanken. Ik heb de soundtrack meteen gedownload via Spotify tijdens het tikken van deze review en ook in mijn vrije tijd ga ik van dit album nog erg vaak genieten.

Kwestie van perspectief

Wat The Medium natuurlijk uniek maakt is de mogelijkheid om de game te ervaren in twee werelden tegelijkertijd. Deze dual reality is ongeveer in 1/3 van de game's campaign te vinden. Dankzij de gefixeerde camera-posities voelde het nooit overweldigend of verwarrend aan. In deze horrortitel ga je veel interacties opzoeken met items. Die geven je dan clues voor het verhaal, maar zijn zo nu en dan ook noodzakelijk voor de progressie in de game. Naast het strakke tempo van het verhaal, is The Medium nooit te langzaam in zijn handelingen. Alles wat ik deed, van de vele puzzels tot het exploreren van de vervallen gebouwen, voelde direct aan. Alsof elke handeling ook echt mij een stapje dichterbij bracht naar de waarheid.

Een grote gedeelte van de gameplay loop in The Medium is het oplossen van puzzels. Ik heb hier andere games kritiek op gegeven (denk aan Little Hope), maar The Medium slaagt hierin zich veel sterker te presenteren. Het heeft natuurlijk dat belangrijke vlotte tempo, maar ook de puzzels zijn een stukje interessanter. Dit komt natuurlijk omdat je bezig bent met je paranormale gaven en door de Spirit World heen reist. De puzzels zijn uniek en vaak ook divers genoeg om je interesse vast te houden. Soms had ik wel het gevoel dat The Medium je wat te gemakkelijk voorzetjes gaf. Marianne hoefde niet exact te vertellen wat de bedoeling was bij deze puzzel, Bloober Team. Zo achterlijk ben ik (meestal) ook weer niet.

Bloober Teams valkuil

Natuurlijk zijn er ook monsters aanwezig in The Medium. Eentje die veel aandacht gekregen heeft is The Maw, gevoiced door Troy Baker. Ik heb een probleempje met dit monster. Het acteerwerk van Troy Baker is prima gedaan, maar de rol die The Maw invult kan wat getweaked worden. Het is goed om een groot gevaar in de weg van de speler te presenteren. Denk aan Mr X in de remake van Resident Evil 2, of Pyramid Head in Silent Hill 2. Het probleem zit echter met de manier hoe The Maw zich presenteert. In The Medium is de atmosfeer zo goed, omdat het heel subtiel onder je huid kruipt. The Maw is het tegenovergestelde van subtiel. Bruut, log en het spuugt nonsense uit zijn mond. "Come out, come out....wherever you are": zegt The Maw trots. Ik kijk Bloober Team aan, die vervolgens zijn schouders ophaalt. Verdomme, Bloober, moest dit nou? Dit maakt dus niemand bang en het werkt zo averechts op wat goed werkt in de game.

De grafische prestatie van The Medium is een allegaartje. De game kan er geweldig uitzien en de ray tracing heeft hier een groot aandeel in. Wanneer je door de bossen van Polen loopt, terwijl het licht door het dak van het bos prikt, is het een zicht om te aanschouwen. Ik ben echter bang dat het budget gelimiteerd was voor The Medium. Ondanks dat het een grootse technische prestatie is om twee werelden tegelijkertijd op je scherm te toveren, ben ik bang dat andere onderdelen niet dezelfde aandacht hebben ontvangen. Zo zijn de animaties in het algemeen wat stijfjes. De gezichtsanimaties zijn ook niet bijzonder sterk, wat jammer is aangezien het verhaal wel wat emotionele momenten heeft. Resolutie en frame rate zijn oké, maar niet heel indrukwekkend. In het algemeen zijn de kwaaltjes niet gamebreaking en halen ze je niet uit de ervaring, maar het moest wel even gemeld worden.

Het beeldmateriaal is opgenomen tijdens de speelsessie op de Xbox Series X.