Review: The Outer Worlds PlayStation 4

Terwijl Bethesda wederom het boetekleed moet dragen voor Fallout 76, laat een andere bekende studio zien hoe het ook kan. Obsidian Entertainment komt sterk voor de dag met de kersverse RPG; The Outer Worlds. Een game die sinds de aankondiging prominent op mijn radar staat. En nu zoemt de disc al dagenlang onafgebroken door mijn PlayStation 4 heen. Vreemd, want normaliter verlies ik redelijk snel mijn interesse in groots opgezette games waar je honderden uren aan dient te spenderen om de game tot zijn volle potentie te benutten. Ja, Fallout, The Elder Scrolls en ook The Witcher zijn geweldig, maar vanaf heden mag The Outer Worlds zich rustig tussen dit lijstje scharen.

Een Fallout/ Mass Effect lovestory

Obsidian Entertainment is geen vreemde eend binnen de industrie. Met Fallout: New Vegas, South Park The Stick of Truth en Pillars of Eternity in het portfolio heeft de ontwikkelaar lang en breed aangetoond dat ze weten hoe een RPG in elkaar steekt. Iets wat overduidelijk naar voren komt in The Outer Worlds. Jij kruipt in de huid van een ruimtereiziger op weg naar het Halcyon stelsel. Een tripje dat tien jaar had moeten duren, resulteert in zeventig jaar doelloos driften door het sterrenstelsel. Tenminste, totdat je bevrijd wordt door een op de vlucht geslagen wetenschapper. Hij heeft slechts genoeg tijd om enkel jou van ruimteschip “The Hope” te bevrijden en het is aan jou om de rest van het reisgenootschap te doen ontwaken uit hun ruimteslaapje.

Het is echter niet zo dat je even op het ruimteschip af kunt vliegen en ze een kopje koffie en een krantje kunt aanbieden. Nee, je dient allerhande planeten af te reizen om zo het broodnodige materiaal te vinden. Al snel ontdek je dat dit sterrenstelsel in zeventig jaar tijd flink achteruit is gegaan. Bedrijven zwaaien met de scepter met alle gevolgen van dien. Planeten ogen prachtig, maar de inwoners zijn vaak smoezelig, worden geteisterd door ziektes en gespuis, worden tot als een slaaf behandeld door de werkgevers en hebben het over het algemeen niet bepaald naar het zinnetje. Een mysterieuze orde genaamd The Board houdt dit voornamelijk in stand. Of je daar een stokje voor wilt steken, is geheel aan jou.

NPC’s stelen de show

Als Obsidian ergens écht in uitblinkt, dan is het wel in het schrijven van dialogen en de speler voorzien van nodige dosis keuzestress. Godzijdank zit The Outer Worlds daar propvol mee. De optie tot converseren is dan ook absoluut de ster van de game. Grof, geestig, serieus, emotioneel, het zit er allemaal in. Daarnaast bepaal jij hoe een gesprek zich ontrafelt. Gedraag je je als een nobele ruimteheld of ben je grofgebekt en een keiharde leugenaar? Wellicht ben je wel wat diplomatieker en ga je voor de gulden middenweg met hier en daar wat intimidatie. Hoewel je een doofstom personage onder de duimen hebt, barst je digitale alter ego van de persoonlijkheid en ben je in staat om iets geheel eigens te creëren. Het is namelijk mogelijk om wat skillpoints in jouw personage te investeren bij ieder level dat je stijgt. Stijg je twee levels, dan is het mogelijk om een perk te kiezen die je met een significante boost in een bepaalde richting duwt. Zo vorm je gaandeweg het spelen een eigen personage met een eigen persoonlijkheid. Besteed je bijvoorbeeld meer aandacht aan de sociale skills waardoor je een sloot aan conversatie-opties ontgrendeld, of ontpop je je tot een echte gunslinger? Gelukkig word je altijd met beide benen op de grond gehouden door het zestal aan companions die je vergezellen tijdens je reis. Deze reisgenoten juichen je bijvoorbeeld toe wanneer je iemand laat leven of keuren je handelingen af wanneer je een misstap begaat. Wat dit betreft meet de game zich meer met een game uit de BioWare-stallen. Je krijgt namelijk altijd de optie om twee companions aan je zijde te hebben. De rest van de kompanen blijft aan boord van je eigen ruimteschip "The Unreliable" en hebben ook daadwerkelijk interactie met de anderen op het schip. Uiteraard staan ze ook open voor flink wat praatjes met jou als speler en hebben ze specifieke quests die je kunt voltooien. Kortom, de NPC's stromen over van de persoonlijkheid.

Jij bent echter niet de enige die kan overtuigen met een zilver tongetje. De tegenspelers hebben er namelijk ook een aardig handje van. Waar je soms vastbesloten bent om een bepaalde kant op te bewegen, weten ze meer dan eens je een andere kant op te lullen. Vise versa is natuurlijk hetzelfde van toepassing. Hebben ze wel gelijk en is er geen andere weg? Aan jou om ze middels een mooi praatje een andere kant op te sturen. Lukt het echter niet om een NPC van jouw oprechtheid te overtuigen, dan kan je er altijd nog voor kiezen om de conversatie op een andere manier te beëindigen. Kogeltje hier, lockpikje daar, er zijn altijd meerdere opties om te verkennen. En dat is het mooie aan The Outer Worlds. Er zijn altijd meerdere wegen die naar een bepaald doel leiden. Ook hier komt de ontwikkeling van jouw personage om de hoek kijken. Verdeel je je punten namelijk niet aan alle onderdelen, dan is er een grote kans dat je naast flink wat vergrendelde loot of unieke dialogen grijpt. Iets wat je absoluut niet wilt, want loot is king. Betere gear geeft je betere stats en voornamelijk richting het middenstuk kun je dat goed gebruiken. Het toebedelen van skillpoints gaat in de beginfase namelijk lekker snel, maar halverwege kost een +1 voor één skill je ook één point. En dan is het echt keuzes maken.

Gunplay, graphics en performance

The Outer Worlds loopt grotendeels op een stabiele dertig fps. Het wil weleens gebeuren dat een autosave wat roet in het eten gooit, maar de game loopt het merendeel van de speeltijd lekker soepel. De graphics zien er prima uit en weten je op momenten te grijpen met prachtige vergezichten. De facial animations zijn ook afdoende, maar verdienen lang niet altijd de schoonheidsprijs. Niet erg, want de voice acting en het script zijn van fantastisch niveau. Waar ik me wel een beetje aan stoor, zijn de frequent lange laadtijden. The Outer Worlds is namelijk beduidend kleiner dan bijvoorbeeld een Fallout. Ja, hierdoor leeft alles net wat meer en is de game ook behoorlijk behapbaar (de game is in zo'n twintig uur uit spelen als je door de main quest heen blaast, maar neem je de tijd, dan ben je er zo veertig uur aan kwijt). Anderzijds kijk je regelmatig, vooral als je van het fast travellen bent, naar een laadscherm. Hoewel deze mooi zijn vormgegeven, kunnen ze erg veel tijd in beslag nemen. Het is nooit dermate storend geweest dat ik wilde stoppen met spelen, maar opvallend is het zeker wel.

En dan hebben we natuurlijk nog de gunplay. Iedere planeet herbergt een aantal vijanden die jij een koppie kleiner dient te maken. Of je het nou doet voor een quest, een zijmissie, dikke loot of gewoon voor de fun, aan vechten is vrijwel niet te ontkomen. Hoe je die vijanden een koppie kleiner maakt, is wederom aan jou. Slagwapens, pistolen, machinegeweren, vlammenwerpers en plasmawapens zijn slechts een kleine greep uit het arsenaal van deze game. Vergelijk het niet met een first person shooter, want dat niveau haalt het niet, maar de gunplay is zeker adequaat te noemen. Een RPG is natuurlijk niet compleet zonder customisation. De vele workbenches bieden uitkomst, alle wapens zijn namelijk te voorzien van de nodige mods en middels een tinkering-mechanisme is het mogelijk om je favoriete mee te levelen, zodat je deze nooit weg hoeft te doen. Tel daar een flink aantal kekke pakkies bij op en je bent helemaal het mannetje.