The Outer Worlds 2 review - Puike satire en kosmische chaos

The Outer Worlds 2 is eindelijk in de winkelschappen geland! Dit vervolg op de bijzonder vermakelijke sci-fi RPG van Obsidian Entertainment neemt ons wederom mee naar ruimtekoloniën vol cynische humor en keiharde keuzes. Dat Obsidian inmiddels weet hoe een RPG in elkaar steekt, wisten we natuurlijk al dankzij succesverhalen zoals Fallout: New Vegas en South Park the Stick of Truth. Maar weet deze sequel de sterren van de hemel te schitteren en ons opnieuw te charmeren met die typische satire en keuzevrijheid? Je leest het in de The Outer Worlds 2-review voor Xbox Series X!

Van peacefull stelsel naar hostile takeover

In 2019 wist Obsidian te imponeren met een uitstekende RPG in de vorm van The Outer Worlds, een game die relatief compact was, maar genoeg kenmerkende eigenschappen had om zes jaar later een sequel te rechtvaardigen. En let je even niet op, dan zou je haast denken dat The Outer Worlds 2 helemaal niet zes jaar later is verschenen. De game doet namelijk direct denken aan zijn voorganger, qua toon, setting en algehele look and feel. Geen straf, want The Outer Worlds beviel mij destijds uitstekend, en ik kon dan ook niet wachten op meer.

Maar wat is The Outer Worlds 2 nou precies? Mocht je onze alles wat je moet weten over The Outer Worlds 2 hebben gemist, dan hierbij even in het kort. Dit is satire op z’n best. In de game leven we wederom in een toekomst vol kapitalisme, waarin megacorporaties letterlijk de uithoeken van iedere planeet proberen te koloniseren in een jacht naar werelddominantie en winstoptimalisatie. In The Outer Worlds 2 laten we het Halcyon-stelsel achter ons en verkennen we het Arcadia-stelsel; een afgelegen kolonie waar een corporate grootmacht na een gigantisch incident buiten beeld nog groter heeft kunnen worden.

Auntie’s Choice (een fusie van Auntie Cleo’s en Spacer’s Choice) heeft een flinke vinger in de pap en probeert iedere planeet te overmeesteren met loze beloftes, valse baanaanbiedingen en zogenoemde leefbaarheid. Die megacorporatie krijgt echter stevige tegenstand, want in dit verre stelsel floreren zowel religieuze culten als de zwarte handel. Iedere planeet kent zijn eigen problemen, maar wat ze gemeen hebben, is de sarcastische, duistere en vooral ontzettend grappige humor waar de serie om bekendstaat. Het is aan jou de keuze om te bepalen aan welke kant je staat, maar al snel kom je erachter dat geen van de kanten 100% van de tijd gelijk heeft. Hey! Dat lijkt net het echte leven!

Keuzestres van kosmische proporties

Waar The Outer Worlds nog redelijk compact en bescheiden aanvoelde, doet deze sequel er een schepje bovenop. Er is hier simpelweg geen gebrek aan content. Overal is wel wat te doen. Sterker nog, in mijn eerste tien uur heb ik nauwelijks iets van het hoofdverhaal meegekregen. The Outer Worlds 2 puilt uit van de zijmissies, evenementen en afleidingen. Keuzestres ten top, en dat bedoel ik positief. Of je nu een verloren koloniaal helpt, een companion uit de brand helpt of een megacorporatie dwarszit, er is altijd wel iets te beleven.

Die overvloed aan keuzes zorgt ervoor dat je je geen moment verveelt, al kom je soms voor beslissingen te staan met klamme handjes. Het mooie is dat al die keuzes ook daadwerkelijk impact hebben op de wereld om je heen. Scoor je karmapunten door arme dorpelingen te helpen, of cash je liever in bij Auntie’s Choice voor die extra bits op je bankrekening? Alles kan, maar let op: The Outer Worlds 2 heeft het geheugen van een olifant. Personages herinneren zich regelmatig je daden, en dat beïnvloedt hun houding en de relaties die je opbouwt.

Geen zin in gezelschap? Dan kun je op elk moment afscheid nemen van Outer Worlds 2's companions, zonder dat het de verhaallijn breekt. Op zich zonde, want die companions barsten van de persoonlijkheid, bieden unieke missies en zijn ook nog eens handig dankzij hun eigen skills en dialogue options, maar het kan wel. Die vrijheid klinkt mij als muziek in de oren, al hebben keuzes soms onverwacht zware gevolgen. Een simpele handeling of dialoog kan leiden tot gefaalde missies of verslechterde relaties. Dat vereist constante alertheid, en in zo’n grote game is dat niet altijd makkelijk vol te houden. Anderzijds is juist dat onvoorspelbare deel van de charme. Kleine keuzes kunnen immers grote gevolgen hebben. The Outer Worlds 2 is dan ook niets voor mensen met kiesangst, jij bent immers verantwoordelijk voor de consequenties.

Soepele actie, stroeve navigatie

Qua gameplay voelt The Outer Worlds 2 als thuiskomen voor iedereen die van een typische action RPG met veel schietactie houdt. De gunplay voelt soepel en gevarieerd. Elk wapen heeft zijn eigen trekjes, maar elk schot voelt bevredigend. De combat wordt gaandeweg alleen maar beter naarmate je meer upgrades vrijspeelt, van een double jump tot de Tactical Time Dilation, waarmee je de tijd vertraagt voor precisieschoten. Overigens zijn we niet enkel aan het schieten, de game bevat namelijk ook meer dan voldoende close combat wapentuig, mocht je de directe confrontatie prefereren.

Maar al dat wapentuig moet natuurlijk ook nog eens gebruikt worden op de tegenstand. Gelukkig is de diversiteit in tegenstanders eveneens een pluspunt. Kleine monsters komen in groepen, terwijl bepantserde troepen je uitdagen door open en bloot in het veld te blijven staan. En terwijl je het vuur opent op die kolossen, omsingelen de voetsoldaten langzaam maar zeker de party. Soms is er helemaal geen tactiek, maar neem je het gewoon op tegen doorgeslagen fauna. Iedere vijand vraagt om een andere aanpak, wat het gevecht zowel hectisch als tactisch maakt, precies wat je wilt van een first-person RPG-shooter.

Waar de combat echter uitblinkt, voelt de interface ietwat stug en ouderwets. Je verzamelt bergen loot en verandert al snel in een door de hoeven gezakte pakezel. Hoewel alles netjes is onderverdeeld in categorieën, kun je niet sorteren op bijvoorbeeld damage of armor. Daardoor ben je constant door je inventaris aan het ploegen om te checken of je iets beters hebt opgepikt. Ook het vergelijken van uitrusting werkt omslachtig. Highlight je een helm, dan zou je verwachten direct naar vergelijkbare items te springen. Dat is echter niet het geval, je bladert alsnog door al je wapens heen. Het gevolg? Meer tijd in menu’s dan in actie.

A leap for mankind

Leuk, zo’n setting en schrijvers met gevoel voor humor, maar hoe zit het grafisch? Goed nieuws: The Outer Worlds 2 is een plaatje. De unieke artstyle en setting vormen samen een kleurrijk en overtuigend geheel. Van felgroene jungles tot stoffige dorpjes en retrofuturistische steden vol neon en afvalhopen, ieder gebied voelt fris en eigen. De art direction borduurt voort op het eerste deel: kleurrijk, over-the-top en onmiskenbaar Outer Worldly.

Technisch gezien maakt de game een flinke sprong vooruit dankzij de kracht van de Xbox Series X. Denk aan scherpere textures, betere belichting en meer detail in de omgevingen. Arcadia lijkt op sommige momenten echt te leven, vooral in de wat dichter bevolkte gebieden. Uiteraard is er nog altijd veel ruimte voor flora en fauna, en daar wandel je dan ook een groot deel van de tijd doorheen. Dat kan gaan vervelen, maar voor je het weet stuit je weer op een nieuwe POI waar weer iets te beleven is.

De laadtijden, in de voorganger nog een doorn in het oog, zijn nu aanzienlijk korter, al zijn ze nog steeds aanwezig. De framerate blijft over het algemeen stabiel maar toch is niet alles perfect. Af en toe glitchen NPC’s door muren, draaien hoofden wat vreemd of zakken beesten letterlijk door de grond. Ook clippen sommige objecten nog door elkaar heen. Het is niet gamebreaking, maar wel slordig genoeg om je af en toe uit de ervaring te trekken.

Buitenaardse zelfontwikkelingshulp

Dan de hamvraag; hoe houdt The Outer Worlds 2 zich als RPG? Vrij goed! Het diepe keuzesysteem bouwt voort op dat van zijn voorganger. In het begin kies je een achtergrond en wijs je traits toe. Hoe meer traits je toevoegt, hoe meer negatieve eigenschappen je er gratis bij krijgt. En dat mensen, dat noemen we nou een klassiek risk-reward-systeem.

Tijdens het spelen verdien je skill- en perkpoints, waarmee je jouw personage volledig naar smaak kunt ontwikkelen. Wil je alle punten in science dumpen en de grootste nerd in het heelal worden? Be my guest! Het is jouw build, jouw avontuur. Je personage ontwikkelt zich echter niet alleen positief. Doe je van alles een beetje, dan kun je uitgroeien tot een ‘manusje-van-niets’. Zo krijg je meer punten per level, maar moet je die altijd investeren in je minst gelevelde skill.

En zo zijn er veel meer onverwachte doch aangename traits. Kruip je veel, dan ontwikkel je slechte knieën. Zo je kruip je sneller, maar horen vijanden je beter door die knakkende knietjes. Jat je veel en verkoop je dat bij een vendor? Dan krijg je misschien de Kleptomaan-flaw. Dat resulteert in meer bits voor gestolen spullen, maar je pakt automatisch alles op waar je langsloopt, zelfs als iemand toekijkt. Gelukkig kun je zelf kiezen of je zo’n negatieve perk accepteert, maar het zorgt altijd voor een leuke twist in je personage en levert doorgaans erg grappige taferelen op.