The Thaumaturge review - Sterk, interessant en menselijk

In eerste instantie zou The Thaumaturge al op 20 februari uitkomen, maar de Poolse ontwikkelaar besloot uiteindelijk de game twee weken uit te stellen. De reden hiervoor was de grote concurrentie aan het einde van februari. De game komt nu dus deze maandag uit, maar ik kon er alvast mee aan de slag. Kun je niet wachten op maandag of twijfel je nog of je deze game gaat kopen? In deze review van The Thaumaturge lees je wat je kunt verwachten!

Rasputin, wie kent hem niet?

The Thaumaturge speelt zich af in Warschau aan het begin van de twintigste eeuw. Nog voor de Eerste Wereldoorlog. Je volgt Wiktor, die er slecht aan toe is en op zoek is naar een heler in een klein dorp in Polen. Het duurt niet lang voordat je de heler hebt gevonden en hij blijkt een nogal bekende naam te hebben. Ra-Ra-Rasputin. Oké, sorry. Ik krijg het liedje niet uit m’n hoofd. Rasputin stemt ermee in om je te helpen als je hem kunt bewijzen dat je een Thaumaturge bent. Een Thaumaturge is iemand die Salutors kan zien en met hen kan communiceren. Dit zijn wezens die zich aan een persoon hechten wanneer deze iets traumatisch mee heeft gemaakt, als een soort emotionele wond. Iedere Thaumaturge heeft een eigen Salutor, maar ze kunnen proberen een tweede te temmen. Wiktor probeerde het, maar het resultaat daarvan is zijn slechte toestand.

Rasputin en Wiktor bouwen een soort vriendschap op en ze reizen samen naar Warschau af, nadat Wiktor te horen krijgt dat zijn vader overleden is. Vanaf dat moment ga je actief op jacht naar Salutors, terwijl je erachter probeert te komen of er meer achter de dood van je vader zit. Het verhaal in de game is erg interessant. Je leert steeds meer over de gaven en uitdagingen van een Thaumaturge en als je van geschiedenis houdt, kun je ook je lol op. Rasputin krijgt visioenen van allerlei rampen die staan te gebeuren en probeert deze te voorkomen, waaronder de dood van Franz Ferdinand, de indirecte aanleiding tot de Eerste Wereldoorlog en de Titanic die zinkt met duizenden mensen aan boord.

Grimmige sfeer met een menselijke onderlaag

The Thaumaturge is een grimmige game, maar tegelijkertijd zit er veel humor en menselijkheid in. De jaren voor de Eerste Wereldoorlog zaten vol met spanningen, zeker in het Oostblok. Er is veel vijandelijkheid en je moet constant op je hoede zijn voor de geheime politie, die overal geïnfiltreerd lijkt te zijn. Aan de andere kant ben je veel bezig met de emoties en trauma’s van anderen, aangezien dit hetgeen is waar de Salutors op afkomen. De game is erg gericht op de dialoog. Je praat met veel mensen en het is belangrijk dat je zoveel mogelijk informatie uit de gesprekken haalt. De antwoorden die je geeft en de manier waarop je mensen ondervraagt, hebben invloed op de uitkomst. Het doel is altijd om de Flaw te vinden waar de Salutor op afkomt, maar dit kun je op diverse manieren doen. Hoe dan ook is het de bedoeling dat je de ware aard van mensen naar boven haalt. De dialoog is erg realistisch en zuigt je helemaal in het verhaal, het is alles behalve saai of langdradig. Het enige puntje van kritiek dat ik op dit gebied heb, is dat de achtergrondmuziek qua volume niet op de achtergrond blijft. Het overstemt op veel momenten de gesprekken van de personages, wat ik wel jammer vind. Daarnaast komt de ondertiteling soms niet overeen met wat er gezegd wordt, maar daar erger ik me persoonlijk niet zo aan.

De sfeer in de game doet me op sommige momenten sterk denken aan The Witcher. Zeker wanneer je in het begin een Salutor opspoort in een klein dorp vol met bijgelovige mensen. Die mensen willen je hulp, maar zijn aan de andere kant ook huiverig voor je krachten. Daarnaast doet The Thaumaturge me op veel momenten denken aan The Medium. Vooral op het gebied van monsters en andere dimensies dan, gelukkig is deze game wel gewoon speelbaar met een redelijke framerate. De eerste Salutor gaf me zeker Medium-vibes. Hij leek namelijk erg op de Maw. Ik was bijna bang dat hij ineens ‘It all ends in me!’ zou gaan schreeuwen. In dat geval was het meer een Traumaturge voor mij geworden. Er zijn veel elementen van de Poolse cultuur en andere culturen uit het Oostblok verweven in de game, van folklore tot oude gebruiken. Persoonlijk vind ik dat erg tof.

Een beetje trots kan geen kwaad

Alle personages in de game hebben meerdere lagen, dat merk je al snel. Ze hebben allemaal geheimen en stiekeme verlangens, die jij als Thaumaturge maar al te goed aanvoelt. Door voorwerpen van hen te vinden, kom je steeds een laag dieper in hun hart en hoofd terecht. Dit stukje deed me dan weer een beetje denken aan Sherlock Holmes. De manier waarop je aanwijzingen verzamelt en deze samenvoegt tot een conclusie. Hiervoor gebruik jij jouw ‘Perception’. Het gebruiken van de Perception lijkt een beetje op het gebruiken van Revelio in Hogwarts Legacy. In het begin doe je het veel te veel, omdat je niets wilt missen. De omgeving ontdekken is enorm belangrijk in deze game, want als je niet alle aanwijzingen vindt, kun je vaak niet op de juiste manier gesprekken met mensen voeren om informatie uit hen te krijgen. Op onderzoek uitgaan is dus niet optioneel, al zijn er een hoop collectibles te vinden die je niet nodig hebt voor de main story.

De gevechten in The Thaumaturge zijn turn-based, wat verbazend goed aansluit bij de rest van de game. Strategisch te werk gaan is namelijk erg belangrijk in alles dat je doet, van de gesprekken die je hebt tot de gevechten die je aangaat. Hoe langer je speelt, hoe meer Salutors je verzamelt die je kunnen helpen in een gevecht. Welke je het beste in kunt zetten, hangt af van je tegenstanders. Een ander aspect waar je strategisch mee om moet gaan, is je eigen Flaw, trots. Sommige uitspraken en acties voeden je Flaw, wat in de toekomst weer invloed heeft op hoe mensen op je reageren en wat voor opties je wel of niet kunt gebruiken in een dialoog. Daarentegen is het ook niet altijd positief als je te weinig trots toont, aangezien het je Salutor zwakker kan maken. Balance is key!