Er zijn maar weinig VR games die zo veel indruk op me hebben gemaakt als THUMPER. Geheel gedrapeerd in psychedelische vergezichten en onder begeleiding van dikke beats heb ik aardig wat ritmische meters afgelegd met mijn glimmende ruimtekever. THUMPER liet zien dat een game niet ingewikkeld hoeft te zijn om je bij de kladden te pakken en dat hyperrealisme geen voorwaarde hoeft te zijn voor een immersieve VR-ervaring. Brian Gibson - één van de drijvende krachten achter THUMPER - tracht dit VR succes al een tijdje te evenaren met THRASHER, waarin de kever wordt ingewisseld voor een ruimte-aal en waarbij het gevoel voor ritme minder belangrijk is, maar behendigheid imperatief. In VR leverde dit best aardige gameplay op, maar hoe vertaalt THRASHER zich naar een 2D platform?
Voor de onwetende gamer lijkt het zo klaar als een klontje zodra THRASHER’s startscherm op het netvlies wordt geprojecteerd: THRASHER is het nieuwe THUMPER of het logische vervolg erop. Die onwetende gamer valt dat overigens niet kwalijk te nemen. De artiest en componist achter de gelauwerde rhythm game genaamd THUMPER is namelijk dezelfde en doet weinig om dat te verbloemen. THRASHER verwelkomt je met dezelfde trippy en neon-gevulde wereld, een soortgelijke soundtrack en zelfs het lettertype waarin de titel wordt gepresenteerd, is identiek. Wanneer je niet beter zou weten dan zou je jezelf ook voorbereiden op meer ritmisch geweld met je chromen kevertje.
Maar nee. THRASHER is – zoals ze dat heel mooi zeggen in het Engels – a different kind of beast altogether, in letterlijke en figuurlijke zin van het woord. Waar THUMPER vooral ritmisch gevoel op de proef stelde, zoekt THRASHER het meer in de hoek van fijne motoriek, behendigheid en oplossend denkvermogen. De dagen van schakelen en handelen op de beat van Brian Gibsons elektronische deuntjes worden in THRASHER achter ons gelaten, net als de glimmende kever waarmee we die taak moesten volbrengen. In plaats daarvan zadelt THRASHER ons op met een ruimte-aal, wiens enige levensdoel lijkt te bestaan uit specifieke objecten doorboren en andere juist te vermijden, allemaal terwijl de beat aanzwelt, de obstakels gecompliceerder worden en je ruimte-aal in formaat blijft toenemen.
Het is een concept dat op papier kinderlijk eenvoudig is, maar in de praktijk toch een uitdaging is gebleken. THRASHER valt dan ook onder onder de categorie “easy to learn, hard to master” te scharen en voor de leek nog het beste te omschrijven als een psychedelische variant van Fruit Ninja. Terwijl je ‘thrashende’ space paling zich als een futuristische Magic Twistie door het speelveld laat slepen, worden steeds meer manieren verzonden om het splijten van je target te bemoeilijken. Tijdsdruk is één van die manieren. Per wave krijg je een minuut de tijd om de klus te klaren, waarbij een clash met te vermijden rode obstakels seconden van die tijd afsnoept, terwijl een feilloze poging om blauwe targets te doorklieven juist wordt beloond met tijdsverlenging.
Die feilloze executies zijn dan ook een pré, vooral voor eenieder die wil kunnen pochen met een constante S-ranking of een high score, al is THRASHER niet zo’n game die je genadeloos afstraft wanneer je er niet de beste in bent. Oftewel, THRASHER is leuk voor zowel high score chasers als een casual gamer die een uitdagend tussendoortje zoekt. Over het algemeen is die minuut per wave ruimschoots voldoende, zelfs wanneer je er soms even de tijd voor moet nemen om het veld te ruimen. Dat wil overigens niet zeggen dat THRASHER er hierdoor makkelijker op wordt. Hoe verder je weet te geraken, hoe meer THRASHER middels een gestage opbouw aan on-screen chaos je inzicht test, je stuurmanskunsten op de proef stelt en je fijne motoriek aan de tand voelt.
Die laatste twee zijn waar de non-VR 2D-versie van THRASHER mijns inziens in verdeelt. In virtual reality laat THRASHER’s ruimte-aal zich soepel door het level slepen, alsof het aan een lichtelijk elastisch koord wordt meegetrokken. Ook op pc weet de conversie naar de muis dit directe gevoel perfect over te brengen, iets wat zich een stuk minder intuïtief vertaalt naar de controllerbesturing. Een fluïde, ongewerveld ruimtecreatuur aansturen met thumbsticks voelt simpelweg minder accuraat, iets waar de optie om de bewegingssnelheid te versnellen of vertragen door middel van de triggers weinig verandering in brengt. Het zal uiteindelijk ook een kwestie van gewenning zijn, maar als je dan toch de keuze moet maken dan wordt muisbesturing geadviseerd, mits dat uiteraard mogelijk is. Mocht je THRASHER namelijk on-the-go willen spelen op je Steam Deck of ROG Ally – waar THRASHER overigens ‘gladjes als een aal’ op draait – dan zit er niks anders op dan dealen met het ongemak.
Maar goed, dat ongemak duurt toch al niet zo heel lang gezien THRASHER’s bescheiden speelduur van een uurtje of vier, die uiteraard kan worden opgerekt wanneer je constant op jacht bent naar een ‘new personal record’ of die illustere S-ranking. In dat geval kun je het uiteraard zo gek maken als je zelf wilt, al is het de vraag of THRASHER’s semi-casual gameplay loop interessant genoeg is om die speelduur heel veel verder op te rekken. Mijn ervaring zegt me dat TRASHER vermakelijk is voor die paar uren – welke sowieso audiovisueel al helemaal geen straf zijn – en ook om de prijs van een tientje hoef je het niet te laten. En mocht je dan toch echt meer speelduur uit THRASHER willen halen om dat tientje te rechtvaardigen, tik dan ergens een VR-headset op de kop en beleef de game nog eens via SteamVR. THRASHER komt in VR uiteindelijk het beste tot zijn recht.
THRASHER mag dan onder een ander label worden uitgebracht, maar het vergt weinig om te ondervinden dat THUMPER-bedenker Brian Gibson onder de Puddle-vlag door is gegaan met wat hij het beste kan, namelijk een uitdagende game wegzetten die zich laat kenmerken door een psychedelische vibe en een banger soundtrack. Dat THRASHER op de audiovisuele richting na helemaal niks met THUMPER te maken heeft, is wellicht even omschakelen, maar ook THRASHER's ruimtepaling staat garant voor enkele uurtjes aan "easy to learn, hard to master" gameplay, die vooral in de smaak zal vallen bij eenieder die zichzelf helemaal kan verliezen in Fruit Ninja-achtige games. Hoewel THRASHER is bedoeld als een VR game, weet het zich op pc ook best goed te gedragen, al valt de besturing met een controller vies tegen wanneer je die met de native besturing vergelijkt. Het gebruik van een muis wordt dan ook geadviseerd. Uiteindelijk is THRASHER een zeer vermakelijke en uitdagende game voor zowel casual gamers die een tussendoortje zoeken als S-rank jagende thrillseekers, waarbij de laatstgenoemde er waarschijnlijk ook meer speeltijd uit kan trekken dan de gemiddelde gamer, die wellicht na een uurtje of vier à vijf wel klaar is. Maar goed, zelfs als je er maar vier uur uit sleept, dan zijn dat vier uurtjes en tien euro's wel besteed.
Beeldspraak, woordspelingen en voornamelijk flauwe grappen zijn voor Patrick de dagelijkse kost. Deze Brabantse flapuit neemt nooit een blad voor de mond waardoor zijn mening altijd lekker recht voor de raap is. Gamen kan hij niet en dat vindt hij eigenlijk helemaal niet erg. Sterker nog, hij kan er wel om lachen dat hij in de lobby al gesniped wordt.
In dit artikel
Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.
Ontwikkelaar:
Puddle
Uitgever:
Crea-ture Studios
Release:
7 november 2025
Reviewscore:
Platforms:
