Review: Unholy - Alleen God vergee(f)t Pc

"Duality Games, who art in Poland, hallowed be Thy game". Vele gamers - waaronder ik - hebben Duality Games en hun game Unholy al een tijdje op de radar staan. Het gospel van de Poolse studio preekt al een tijdje, sprekende over 'groundbreaking stealth horror' met een verhaal waar je als makke volgeling je ziel aan wilt verpanden. Inmiddels heb ik de mis van Duality Games - verkondigd door uitgever Hook - volledig uitgezeten en laat me je dit vertellen; ergens ben ik blij dat ik niets in het offerblok heb gedeponeerd.

De Moeder, de Zoon en de (on)heilige geest

Laten we eerlijk zijn, naar de kerk gaan is niet bepaald de favoriete bezigheid van velen. Maar soms moet je gewoon. Zo ook Dorothea Linde, een moeder wier zoon Gabriel geteisterd wordt door nachtmerries rondom een eng oud vrouwtje. Gezien de medische wereld geen verklaring heeft voor Gabriels slapeloze nachten, wendt ze zich tot de Spring of Eternity, een sekte wiens beloftes van eeuwig leven in de Eternal City de oplossing lijken te vormen. Ik weet het, vergezocht. Afijn.

Pas wanneer Dorothea - door haar eigen toedoen - haar zoon verliest aan deze sekte en ze als een verbanneling verder moet, wordt ze benaderd door een vreemde oude vrouw (dun-dun duuuuuun) die beweert dat haar Gabriel nog te redden valt. Daarvoor moet ze wel naar haar vaders appartement en in de meest letterlijke zin van het woord offers brengen om in astrale vorm af te reizen naar een alternatieve wereld genaamd The Unholy, waar Gabriels ziel wordt gevangengehouden. Om er zeker van te zijn dat ze de gecorrumpeerde Eternal City en haar vijandelijke occupanten overleeft, moet Dorothea wel een masker opzetten en om leren gaan met wat emoties.

Onmogelijk te maskeren

Mocht je nou denken "wat is dit voor een B-film plot?" dan heb ik teleurstellend nieuws voor je; het plot is - naast de graphics - nog het interessantste aspect van Unholy, zelfs wanneer deze van onnodige clichés aan elkaar hangt. Zoals je wellicht al had kunnen lezen in mijn Unholy preview was de kans op op- en aanmerkingen behoorlijk groot, en die zijn er dan ook in grote getale. Laat ik vooropstellen dat ik dat erg jammer vind, want ergens diep van binnen had ik nog gehoopt dat Unholy een stuk beter uit de verf zou komen. Helaas laat een waslijst aan tekortkomingen het mij niet toe om Unholy mijn zegen te geven.

Zo staat of valt iedere stealth survival-horror game met de uitwerking van stealth, survival en horror, geloof het of niet. Een sterke AI is in zulke gevallen wenselijk, maar in Unholy's Eternal City is het waarschijnlijk net sabbat gezien niemand ook maar enige aanzet maakt om de grijze massa te laten werken. Ik noem gewapende wachters die ironisch genoeg opdreunen dat ze "alles zien" maar totaal de weg kwijtraken wanneer je letterlijk tegen ze aanloopt en voor hun neus in een uit de toon vallende locker kruipt, waarna ze na wat geijsbeer maar weer besluiten om de zoektocht op te geven. Hetzelfde geldt voor de door de Plague geïnfecteerde entiteiten die Dorothea dienen op te jagen, maar die door de tennenkrommend slechte AI eerder kolderiek zijn dan angstaanjagend.

Hierdoor komt de combat - voor zover je het dat mag noemen - ook niet lekker uit de startblokken. Hoewel het idee van Dorothea's katapult en emotiekristallen als ammo - welke ieder een specifieke eigenschap hebben - best leuk gevonden is, voelen ze soms als een verplicht kunstje waar je geen voldoening uit kunt halen. Vijanden lokken met een 'desire' kristal werk soms niet als gehoopt omdat een vijand niet om een obstakel heen kan lopen en de 'sadness' kristallen - welke een soort rookgordijn creëren - zijn helemaal overbodig door die belabberde AI. Tel daarbij op dat de controller aim assist je vaker mis laat schieten dan raak en Unholy valt al snel samen te vatten tot één bijbelboek; Klaagliederen van Jeremia.

Paradise lost

Nogmaals, ergens is dat erg betreurenswaardig. Duality Games lijkt met Unholy namelijk echt wel een visie voor ogen te hebben gehad, maar ontbeert waarschijnlijk de kennis en kunde om het naar een niveau te tillen waar de gamer anno 2023 naar verlangt. Zo doet het erg z'n best om op grafisch vlak indruk te maken en slaagt er aanvankelijk ook in om daarmee een tantaliserende horrorgame met bakken sfeer aan te leveren, maar verliest het snel diezelfde allure met een ongeïnspireerde Eternal City vol onnodige frustraties en gameplay-elementen die geen voldoening geven, zoals een 'sprint and slide' mechaniek die je na de tutorial nooit van z'n leven meer gaat gebruiken.

Men tracht oprecht om de boel niet te eentonig te maken door - zij het reuze simpele - puzzels in Unholy te verwerken, maar ook hier leiden onhandige gamepad controls tot een hoop irritatie. En ja, wanneer je dan ook nog eens te maken krijgt met een hele hoop "kat en muis" scenario's waarbij het gebrek aan AI je belemmert in de uitvoering daarvan, dan geeft dat Unholy ook niet direct de uitdaging waar Duality misschien op had gehoopt. De enige vorm van uitdaging die prominent in Unholy aanwezig is, schuilt in het gebrek aan sturing wanneer je als speler een stukje van de puzzel hebt gemist, gezien de "laatste herinnering van Dorothea" je wel tracht te vertellen wat je doel is, maar niet altijd aangeeft wat je daar voor nodig hebt. De kans dat je een key item over het hoofd hebt gezien en daardoor uren ronddoolt in een deprimerend level wat met een beetje pech ook nog eens kan vastlopen, is helaas sterk aanwezig.

Helaas, Unholy is als een profetie welke vol overtuiging aan de mensheid wordt verkondigd, maar die na nadere inspectie niet meer dan een waanbeeld blijkt te zijn. Achter het aanzicht van het beloofde paradijs schuilt een brandende stad, waar elke volgeling uiteindelijk doorheen zal moeten om achter de volledige waarheid te moeten komen. En dat is bijzonder ironisch, kan ik je vertellen. Zij die de laatste cutscene van Unholy weten te bereiken, zullen deze analogie uiteindelijk als geen ander begrijpen.