Review: Wolfenstein: The New Order PlayStation 4

Ik kan het niet ontkennen, ook al klinkt het hard, maar Nazi's afknallen is altijd al een feest geweest. Ik keek dan ook erg uit naar Wolfenstein: The New Order, zeker na het zien van de eerste gameplaybeelden. Alles zag er lekker over-de-top en oldschool uit en dat is waar ik op hoopte na het zien van de video's, pure fun. Of het in de praktijk ook bij mij de nodige fun zal gaan bezorgen? Daar komen we maar op 'n manier achter, schijf in de gleuf van de PlayStation 4 rammen en jetzt geht's los!

Goddelijk knallen

We kruipen meteen in de huid van de nietsontziende Nazi-killer Blazkovitz. Een oude bekende held natuurlijk, die al vele jaren geleden al foute Duitsers over de kling joeg in Wolfenstein 3D. We tellen het jaar 1946 en Blazkovitz zit er weer middenin, in de spreekwoordelijke 'stront' weliswaar. Het vliegtuig waarin je zit wordt van alle kanten beschoten en valt bijna van ellende uit elkaar. Al vrij vroeg in de game wordt Blazkovitz ingehaald door alle ellende die hem altijd achtervolgt en raakt hij in coma. Als je dan wakker wordt, dan is het ineens het jaar 1960. De Duitsers hebben gewonnen en hebben de hele macht overgenomen. In 1949 hebben de Nazi's namelijk een atoombom gedropt op Amerika, waarna de Amerikanen zich overgaven. Onze held heet geen Blazkovitz als hij het hier bij zou laten zitten, dus gaat hij op zoek naar enkele overgebleven verzetshelden. Dit is in een notendop het vrij simpele verhaal, dat met fraaie cutscenes verteld wordt. Soms hoeft het verhaal niet ingewikkeld te zijn, zeker niet in een shooter als deze. De uitwerking is echter van een hoger niveau dan wat we van de Wolfenstein-franchise gewend zijn. Voor het eerst is er een druppel emotie aan toegevoegd. Hierdoor voel je je meer betrokken bij het verhaal en belangrijker nog: je krijgt meer feeling met Blazkovitz. Voor het eerst heeft Blazkovitz echt een gezicht en zo kruip je toch dieper in de huid van deze held. Wel zijn de fluisterende quotes van onze held vaak erg fout, waardoor je toch een beetje een lacherig sfeertje krijgt. Wellicht was dit de bedoeling en echt storend is het niet. Het past wel mooi bij de B-filmachtige sfeer die de game uitademt.

De game start vrij standaard. Je zit in een vliegtuig dat haast van ellende uit elkaar valt. Overal vliegen vijanden om je heen, de verrekte Nazi's weer, over 'vliegtuig' gesproken. Na een geinige noodreparatie aan je vliegtuig volgt een vrij standaard luchtgevecht, waarbij je de Nazi's in hun vliegtuigen terug knalt naar een bestemming die passend is voor hun: de dood. De game wist mij nog niet meteen te pakken, was dit het nou? Dit hebben we toch allemaal al eens eerder gedaan? Ik begon sceptisch te worden. Ook de graphics stelden ietwat teleur. De omgevingen oogden wel mooi, maar de personages kwamen zo uit een PlayStation 3-game gewandeld leek het wel. Echt lelijk was het niet te noemen, maar het echte wauw-gevoel ontbrak. Gelukkig kwam er al gauw een ommekeer in mijn gevoel. Eenmaal aan de grond kon het knalfestijn echt beginnen. Meteen viel op hoe soepel alles speelde. De besturing voelde solide aan en om hoekjes leunen, rennen en knallen ging snel en soepel. Nog belangrijker: de impact van je kogels op de vijanden. Dit voelt zo heerlijk aan, ik voelde met elk schot de adrenaline door mijn lijf pompen. En niks schreeuwt zo lekker als een Nazi die de dood voelt naderen, heerlijk. De wapens zijn vrij standaard, maar zijn evenwel zo doeltreffend. Het realisme is totaal overboord gegooid en elk wapen kun je ook nog eens dual wielden. Ik speelde de game op het niveau Bring 'em on! (normal) en dat zorgde voor voldoende uitdaging. En dan was het een waar feest om door gangen te rennen en met twee machinegeweren tegelijk een hele zooi Nazi's op te dweilen. Tevens kun je het ene wapen op een secundaire vuuroptie zetten, terwijl je het andere wapen op primair zet. Dit levert ook geweldige over-de-top-momenten op die jou op zijn minst een glimlach zullen bezorgen. Op dat moment voel je jezelf een ware Rambo, wat zeg ik, een ware god, want zo voelt het, goddelijk.

Een tof totaalplaatje

De focus lag vooral op de singleplayer, om deze reden heeft Wolfenstein: The New Order geen multiplayer. En ik zal eerlijk zijn, ik miste het geen moment. In de plaats daarvan hebben we een dijk van een singleplayer, die barst van de variatie. Een riool, een gevangenis, een trein, een gekkenhuis, een geheim onderzoekslab van de Nazi's tot aan een U-boot. De game switcht van tijd tot tijd van locatie en dat zorgt voor een zeer aangename afwisseling. De tijdsprong van 1946 naar 1960 zorgt weer voor andere wapens, die allemaal Duits ogen, maar dan net wat moderner. Ook als je jezelf in 1960 bevindt valt het op hoe tanks en auto's verdomd veel op Nazi-voertuigen lijken, maar net iets anders zijn. Dit vond ik erg tof gedaan en sowieso de sfeer van de wereld waarin de Duitsers hebben gewonnen, zorgt voor een toffer totaalplaatje. Je knalt natuurlijk veel Nazi's af, meer dan dat er aan bier wordt gedronken op een gemiddeld Oktoberfest. Echter word je op onverwachte momenten getrakteerd op boss battles. Dit zijn vaak gigantische robots die jou het leven zuur maken. Ze zijn pittig, maar al gauw weet je met de juiste tactiek deze ijzeren reuzen tot schroothoop te knallen. Grappig detail is dat cover ook stuk kan en dat er kleine verwijzingen zijn naar Wolfenstein 3D. Zo kun je jezelf healen met hondenvoer en kun je zelfs een level spelen uit Wolfenstein 3D. Grappig om dit eens te doen. Je handen en de wapens zijn modern, maar al het andere is in een classic Wolfenstein 3D-jasje.

Tijdens het spelen kun je vaak meerdere routes kiezen. Over het algemeen verloopt de game echter vrij lineair. Sommige stukken zijn vindingrijk en zorgen voor nog meer afwisseling. Zo vond ik het tof dat je een laser cutter gun krijgt. Hiermee kun je bijvoorbeeld gaten in hekken branden, sloten openen en later kun je zelfs metaal open snijden. Soms zijn er wel stukken waarbij de game iets te veel gas terug neemt. Zo moet je soms tot vervelens toe onderdelen, sleutels, documenten of gereedschap voor iemand vinden. Deze stukken spelen zich altijd af in de basis van de verzetsstrijders. Dit haalde soms het tempo te veel eruit. Ik wil knallen, ik wil niet eindeloos zoeken naar onzin. Een leuke toevoeging zijn perks welke je kan vrijspelen door bepaalde doelen te behalen. Deze kun je bekijken via een menu en zijn vrij simpel te behalen. Zo kun je bepaalde vaardigheden vrijspelen passend bij je speelstijl. Ik speelde veel op stealth, dus speelde ik onder andere perks vrij waarbij je commanders op de radar kunt zien, afstanden tot vijanden in beeld hebt en waarmee je meer werpmessen kan meenemen. De AI is redelijk, maar nog steeds zijn er veel momenten waarbij de Nazi's zichzelf maar al te graag voor je wapens werpen. Het zijn natuurlijk ook geen slimme jongens, die Duitsers, dus dat is dan wel weer realistisch (zei ik met een grote knipoog). De game is lekker lang, zo'n vijftien tot twintig uur ben je wel zoet. Dan kun je de game gerust opnieuw spelen om een andere keuze te nemen en de game net wat anders te beleven. Daarnaast kun je nog op zoek naar Enigma-codes en Nazi-goud, en kun je veel artwork en andere extra's vrijspelen.