Review: World of Tanks Xbox 360

In een wereld waarin iedereen eindeloos veel knokt in tanks, moet jij proberen de loop boven water te houden. Dit was in de bèta al bepaald niet makkelijk, maar we zullen eens een granaat werpen op de volledige versie en kijken hoe wij het met onze rupsvoeter nu kunnen vertoeven in deze wereld vol zwaarlijvig oorlogsgeweld.

Bètankt

Over de bèta was ik als niet-online gamer al zeer te spreken, en vol zin en vertrouwen begon ik natuurlijk daarom aan de volledige versie van World of Tanks op de Xbox 360. Gelijk vielen al een aantal verbeteringen op, zoals dat het besturen en mikken allemaal een stukje beter gaat. Vooral het handmatig mikken op lange afstand werkt nu echt goed, in verhouding tot het lukraak lanceren van een granaatje of tien, in de hoop dat er eentje raak is. Het tweede wat mij gelijk opviel, was het gelijk al iets hoger liggende niveau van de spelers, alsmede het aantal.

Duizend bommen en granaten

De eerste paar potjes waren echt een chaos waarin ik met mijn arme tankje meestal binnen 'n minuut al aan puin werd geschoten, en vaak wist ik niet eens door wat of wie. Tanks van de tegenstander schoten mij op heel grote afstanden aan gort, ramden mij als een dolle stier aan gruzelementen of wisten in een 'n-op-'n-duel stukken harder en vaker mij te raken dan ik hen. Zowel de staat van mijn tankje alsook mijn skills bleken ver onder de maat, ondanks dat ik in de bèta toch regelmatig mijn tegenstanders het onderspit had doen laten delven, en aardig overtuigd was van mijn tankskills. Mijn tankskills met bier zijn allang vervlogen na mijn jarenlange drooglegging, maar was ik dan nu ook met d'ze tankskills nietig geworden?

The (t)A(nk)-Team

Ik ging eens terug de garage in om eens flink te gaan sleutelen aan mijn tank, zeker aangezien ik als journalist in de watten was gelegd met een redelijk Dagobert Duck-hoeveelheid aan te besteden digitale knaken (geluksdubbeltje was nergens te bekennen, helaas). Met nieuwe, frisse moed en vol trots betrad ik weer het slagveld, op zoek naar overwinning, glorie en mijn ego. Klabammes was het weer na 'n minuut, maar ik merkte wel dat het iets beter ging. Even door die zure granaatappel maar heen bijten weder maal, en doorbikkelen, potver! En inderdaad, al snel ging het per potje beter. Het bleven alleen wel vooral vrij grote battles van rond de tien tanks tegen elkaar, waardoor ik de oude battles van drie tegen drie tanks wel een beetje miste, want die hadden ook zo zijn charme en gingen wat minder chaotisch.

Pantzergelà¸l

Hoe de gepantserde schietchaos beperken? Teamwork is hier vooral het sleutelwoord, wil je het overzicht houden bij grote battles. Bij teamwork hoort communicatie, maar met een groep Deens pratende Denen, kwam ik helaas niet ver, zeker toen ik erachter kwam dat ze blijkbaar geen andere taal konden. Over de chat is het ook een constant geroezemoes en geneuzel waar geen touw aan vast te knopen is. Bij een heel aantal mensen werd de Kinect-mic gebruikt, waardoor je vooral veel niet gamegerelateerd gekwebbel en gegieber over je speakers kreeg. Na een moppersalvo van mij hierover kwam ik erachter dat mijn eigen Kinect-mic ook automatisch aanstond, en hadden een paar Scandinaviërs een gratis cursusje Oudhollands vloeken gekregen.