Wreckreation review - Burnout met een bouwpakket

Ik heb me, zowel vroeger als nu, ontelbare uren vermaakt met games als Trackmania: United Forever, Trackmania 2020 en Burnout: Paradise. Dat ik niet vies ben van een arcaderacer mag daarom duidelijk zijn. Vooral als ik de kans heb om de eerste plek te pakken op een time trial, zie je mij het gerust honderden keren proberen. Oké, dat is misschien wat overdreven, maar het is in ieder geval iets waar ik wél geduld voor heb. Ik kreeg daarom ook een lichte glimlach op mijn gezicht toen ik deze titel voor het eerst onder ogen zag. Ontwikkelaar Three Fields Entertainment bestaat uit oud-ontwikkelaars van games als Burnout: Paradise en Dangerous Driving. De uitgever, THQ Nordic, is ook geen onbekende in het racing-genre, waardoor de lat aardig hoog ligt voor deze nieuwe toevoeging aan het genre. Weet Wreckreation zichzelf een waardevolle plek te geven in het rijtje aan klassiekers?

Chaotische nostalgie

Wreckreationis een chaotische arcaderacer waarin je volledig de controle krijgt over je eigen wereld en helemaal los kunt gaan. Auto’s verzamelen, racetracks bouwen, de snelste tijden neerzetten, je tegenstanders van de weg beuken - niets is te gek. Vrijheid is hier het sleutelwoord. De game dropt je op je eigen eiland en laat het volledig aan jou over wat je daar doet, alleen of samen met een aantal vrienden. Het idee is dat jij de baas bent over je eigen speeltuin vol asfalt en chaos. Zin om rustig een stukje te cruisen? Ga je gang. Liever een paar schansen neerzetten en een te gekke racebaan bouwen, zelfs in de lucht? Dat kan ook. Je begint met een beginnersrijbewijs dat je door het voltooien van uiteenlopende challenges naar een hoger niveau tilt, waarmee je toegang krijgt tot nieuwe auto's. Daarnaast kun je talloze verzamelobjecten vinden, waarmee je nog meer auto's en extra content vrijspeelt, maar hier later meer over.

Vanaf het moment dat ik het gaspedaal intrapte, voelde ik me weer even een klein kind. Dat herkenbare gevoel van ouderwetse arcaderacers blijft je toch bij. Vol het gas intrappen, je remmen vergeten en gewoon alles en iedereen van de baan beuken. De verzamelobjecten, de challenges en time trials gaven me precies datzelfde bevredigende gevoel als toen ik voor het eerst Burnout Paradise opstartte. Net als in die klassieker draait het niet om nette races, maar om chaos, snelheid en spektakel. Toch legt Wreckreation meer nadruk op personalisatie van zowel de omgeving als je auto’s. Je kunt niet alleen de kleur van je lak veranderen, maar zelfs het geluid van je motor aanpassen. En ja, ook hier scheur je weer door hekken en billboards alsof het 2008 is. Pure nostalgie.

Een speeltuin vol potentie, maar zonder ziel

Toch begon dat gevoel van nostalgische vreugde langzaam te vervagen naarmate ik meer tijd doorbracht op het eiland. Via het zogenaamde DJ-menu kun je met Live Mix zelf objecten plaatsen, zoals schansen en loopings, of zelfs complete sky tracks à la GTA Online. Je begint met een vrij lege inventaris, die je aanvult met verzamelde objecten uit de wereld. Heel leuk voor degenen die graag zelf de mouwen opstropen en iets unieks willen bouwen, maar ik ben daar niet zo’n fan van. Ik hou het liever bij de omgeving die de ontwikkelaar voor mij heeft gemaakt. Door deze insteek voelt de omgeving echter enorm leeg aan. Voor mij voelt het als: “Hier heb je een map en een bouwpakket, succes ermee.” De map is gigantisch, maar heeft geen greintje karakter. Af en toe stuit je op een leuke POI, maar verder klinkt de spreekwoordelijke echo van mijn V8 door de straten. En bij iedere challenge die ik tegenkwam, had ik het idee dat ik weer op dezelfde hoek van de straat stond.

Wreckreation doet me niet alleen vanwege de gameplayloop denken aan Burnout: Paradise, maar ook vanwege de graphics. Die game komt overigens uit 2008, dus je snapt vast wel dat dit niet veel goeds kan betekenen voor de grafische staat van deze titel. Wreckreation oogt flets en simpel, al draait de game gelukkig wel soepel. Op de PlayStation 5 Pro draait de game op 4K met een verversingssnelheid van 60 frames per seconde. Het grootste gemis is nog wel het gebrek aan instellingen. Je kunt nauwelijks iets aanpassen behalve het volume. Camera-instellingen veranderen? Vergeet het maar. Ik gaf al aan dat de game goed draait en een steady 60 fps haalt, maar dat is natuurlijk ook geen verrassing als je textures van zulke lage kwaliteit zijn en de wereld amper gevuld is.

Conventionele liefde van korte duur

Als je de ruwe randjes wegdenkt, is de gameplay op zichzelf prima vermaak. Lekker hersenloos rondscheuren, net als vroeger. Er zijn verschillende modi beschikbaar, van standaardraces tot evenementen waarin je je tegenstanders van de weg moet maaien – compleet met een dramatische actioncam. Toch komt dat gevoel van vermaak niet helemaal van Wreckreation zelf. Het voelt eerder alsof ik terugverlang naar iets waar ik vroeger veel plezier mee had. Bovendien voelt de gameplay soms te makkelijk aan. Misschien ben ik gewoon een ster in racegames, maar de afwezigheid van een instelling om de moeilijkheidsgraad aan te passen helpt niet mee.

De enkele keren dat ik de finishlijn niet als eerste overstak, was wanneer de twijfelachtige bestuurbaarheid van sommige auto’s weer om de hoek kwam kijken. Uiteindelijk voelt Wreckreation als een game vol potentie die simpelweg meer liefde had moeten krijgen. De grote mate van aanpasbaarheid, van het weer tot de remlichten van je auto, geeft de game zijn unieke twist, ook zien de auto's er interessant uit en klinken de motorgeluiden geweldig. De fundering staat, al leunt die iets te zwaar op wat eerdere toppers in het genre al hebben gedaan. Zonder ziel blijft het uiteindelijk vooral een bouwpakket vol gemiste kansen.