Yooka-Replaylee review - Beter, maar niet perfect

Mensen die mij kennen weten waarschijnlijk wel dat ik niet de grootste voorstander ben van de bakken aan remakes die we vandaag de dag krijgen voorgeschoteld. Ik snap ergens dat het een nieuw publiek zou kunnen bedienen, maar de gedachte dat het net zo goed een spiksplinternieuwe game had kunnen zijn weegt bij mij dan toch zwaarder. Toch weerhoudt gek genoeg mijn mening over remakes ontwikkelaars en uitgevers niet om er toch mee aan de slag te gaan. En zie hier, de volgende review van mijn hand van een game die opnieuw wordt uitgebracht. Dit keer heeft ontwikkelaar Playtonic besloten om Yooka-Laylee te voorzien van een nieuw likje verf. Rudy was zo'n acht jaar geleden positief over de platformer, maar is het vandaag de dag met wat verbeteringen ook nog steeds een hoge score waard? Ik vertel het je in deze review van Yooka-Replaylee.

Een boekje opendoen

Wellicht heb je Yooka-Laylee nog helemaal niet gespeeld, dus laat ik eerst maar eens bij het begin beginnen. De game is ontwikkeld door Playtonic Games. Deze Britse ontwikkelaar is opgezet door een aantal mensen die voorheen bij Rare hebben gewerkt. Die link is overigens ook heel goed terug te zien als je Yooka-Laylee legt naast Banjo-Kazooie van vroeger. De twee games hebben ontzettend veel gelijkenissen. Dat is voor mij een goed teken, want ik kan de keren dat ik Banjo-Kazooie op honderd procent heb uitgespeeld niet meer op twee handen tellen. De combinatie van een 3D platformer en collectathon past wel in mijn straatje. En dat is precies wat Yooka-Laylee ook is. De beer en vogel zijn ingeruild voor een kameleon en een vleermuis, maar de achterliggende gedachte is onveranderd gebleven. Yooka-Replaylee verandert daar als remake vanzelfsprekend niks in. Playtonic Games heeft zich voor deze heruitgave vooral gericht op de kritiekpunten die naar voren kwamen toen de game origineel in 2017 uitkwam, maar daarover later meer.

Voor dit avontuur begeef je je in Shipwreck Creek, een idyllisch gebied waar vrede overheerst. Yooka en Laylee lopen daar de One Book tegen het lijf. Dit boek beschikt over een enorme kracht, omdat je met dat boek het universum kunt herschrijven. Al gauw komt de kwaadaardige Capital B het boek op het spoor en aangezien hij het snode plan heeft opgevat om van alle boeken ter wereld te stelen en ze vervolgens in geld te veranderen, is de One Book een gewild doelwit voor hem. Met de hulp van zijn compagnon Dr. Quack weten de schurken dit boek te stelen, maar terwijl dit gebeurt vluchten alle pagina's uit het boek weg en verspreiden zich over de hele wereld. Yooka en Laylee is er alles aan gelegen om de One Book weer veilig terug te krijgen en om dus ook al zijn pagina's - de zogeheten Pagies - te verzamelen zodat het boek in ere kan worden hersteld. En zo sta je aan het begin van een kleurrijk avontuur dat bomvol gestouwd zit met allerhande verzamelvoorwerpen.

Het volgende hoofdstuk

Toen Yooka-Laylee uitkwam, werd de game redelijk goed ontvangen. Toch waren er ook een aantal zeer terechte punten van kritiek op de game en Playtonic hoopt met het uitbrengen van Yooka-Replaylee te laten zien dat het naar die kritiek heeft geluisterd. En ik kan alvast verklappen dat ze dat ook echt hebben gedaan. Dat blijkt bijvoorbeeld wel uit het feit dat de camera een heel stuk verbeterd is. De camera werkte af en toe gewoon niet lekker mee, waardoor het soms lastig was om je te kunnen navigeren in de 3D wereld. In deze remake werkt het als een zonnetje. Ik heb eigenlijk geen enkele keer last gehad dat de camera niet lekker meewerkte, dus dat probleem is met deze heruitgave netjes opgelost. Dat was overigens niet het enige probleem, maar wel een van de grootste ergernissen van het origineel. Daarnaast is er ook moeite gestoken in het verbeteren van de map. Je kunt nu nog makkelijker navigeren en tracken wat je moet doen. En dat is een mooie bijkomstigheid. Het is iets wat ik niet heel erg heb gemist in het originele deel, maar nu het er is toch een fijne toevoeging is.

Buiten dat ziet het er grafisch ook allemaal erg mooi uit. We zijn natuurlijk een consolegeneratie verder en dat is goed terug te zien in de game. Eigenlijk ziet alles er wel mooier uit, maar het valt nog het meest op in de kleinste details. Bijvoorbeeld wanneer je in het level Tribalstack Tropical door het gras loopt. Het ziet er in Yooka-Replaylee allemaal veel levendiger uit. Je ziet echt een spoor achter je ontstaan waar je hebt gelopen. De user interface ziet er een stuk beter uit. Je staminameter linksbovenin heeft plaatsgemaakt voor een cirkeltje dat doet denken aan die van The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Simpel, maar prettiger. De besturing voelt veel soepeler aan dan eerder, waardoor je meer en betere controle hebt over Yooka en Laylee. Zelfs op de ondergronden die van nature lastiger zijn. Ook de menu's zijn naar een hoger niveau getild dan voorheen, waardoor ook dat fijner is om doorheen te navigeren. Je ziet aan alles dat Playtonic Games haar uiterste best heeft gedaan om zich er niet makkelijk vanaf te brengen met een simpele port, maar ook echt daadwerkelijk een remake uit te brengen die zich in vele opzichten verbetert van de oorspronkelijke game.

Zwarte bladzijde

Als je als ontwikkelaar zoveel aanpassingen doet en alles wil verbeteren ten opzichte van het origineel, dan moet je wel waken dat je daar niet te veel focus op legt. En dat is precies waar het mis is gegaan bij Yooka-Replaylee. Want ja, al die verbeteringen zorgen echt voor een veel fijnere ervaring dan bij Yooka-Laylee, maar de aanpassingen brengen ook een aantal nieuwe problemen aan het licht die in de eerste uitgave helemaal geen issue waren. En dat begint eigenlijk vooral met het collectathon gedeelte. In Yooka-Laylee kon je al ontzettend veel verzamelen, maar blijkbaar vonden ze dat bij Playtonic Games toch nog niet genoeg. Ik vermoed dat ze het plan hadden gevat om de tijd die je aan de game besteedt verder op te krikken toen ze bedachten om in ieder level nóg meer collectibles te proppen dan er al waren. Waar je in Yooka-Laylee nog de jacht had ingezet op een stuk of 25 Pagies, is dat nu verdubbeld. Daarentegen zijn door de komst van een nieuwe collectible, de munten, in ieder level wat minder Quills (veren) aanwezig.

Tot dusver lijkt daarmee nog niks aan de hand. En dat hoeft ook niet per se zo te zijn natuurlijk, maar als je net als ik last hebt van een enorme verzamelwoede dan komt dat je spelervaring niet ten goede. Om verder te komen in het verhaal moet je Pagies verzamelen, zodat je bepaalde deuren kunt openen. Deze deuren gaan pas open nadat je het specifieke aantal hebt verzameld dat op die deur staat vermeld. Om bij de eindbaas Captital B te kunnen komen moet je een totaal van 120 Pagies bijeen zien te krijgen. Dat gaat vrij rap als je je bedenkt dat er vijftig Pagies in ieder level verstopt zitten en je in zijn totaliteit 300 Pagies kunt vinden. Na iets meer dan twee levels kun je dus al naar de eindbaas gaan. Hiermee wordt het hele verhaal in de war geschopt, omdat je nog niet op plekken bent geweest die wel in het verhaal naar voren komen. Natuurlijk kun je na het verslaan van de eindbaas alsnog wel de andere levels bezoeken en spelen, maar het voelt dan toch minder leuk. Playtonic Games had eigenlijk de toegangspoorten ook moeten verdubbelen, zodat je progressie enigszins gelijk had gelopen aan het verhaal van de game.