Drie van die: Bijzonderheden in de Atomic Heart: Annihilation Instinct DLC

Als er één game in 2023 de schijn tegen had, dan was het wel Mundfish' debuutgame: Atomic Heart. We weten allemaal wel waarom. Hoe controversieel de ambitieuze actiegame echter mocht zijn, het wist toch wat mensen te bekoren. Ik moest er zelf ook aan geloven dat Mundfish in staat was om een bijzondere en memorabele titel op de markt te zetten. Foutloos? Zeker niet, maar het wist vaak zat verrassend uit de hoek te komen en een combatsysteem op te stellen waar je u tegen zegt. Het heeft dan ook niet lang geduurd voordat Mundfish aankondigde dat ze nog niet klaar waren met hun passieproject. De eerste uitbreiding - genaamd Annihilation Instinct - is gearriveerd. Ik heb door de hele bedoeling gespeeld en ik kan je alvast verklappen dat ik dit keer niet zo mild ben als in mijn review. Nee, ditmaal moet ik Mundfish terecht wijzen op een aantal issues, terwijl ik ook even benoem wat deze DLC dan toch nog de moeite waard maakt. Laten we beginnen, kameraden!

Technisch een Suka zooitje

Voordat we überhaupt kunnen praten over de inhoud van Atomic Heart: Annihilation Instinct, moet ik jullie meteen een waarschuwing meegeven: het werkt niet al te best. Kijk, de basisgame van Atomic Heart had al wat technische kwaaltjes, maar in de DLC zijn die vele malen erger. Ik heb het dan over achievements die niet ontgrendelen, textures die niet goed inladen en vijanden die op de meest bizarre locaties spawnen. Maar de grootste boosdoener zijn de crashes die je game terroriseren. Ik kon op een gegeven moment perfect een crash nabootsen. Ga in een groep vijanden staan, gebruik een nieuwe kracht en voilà: game kapot. Je doet er dus wijs aan om een weekje of twee te wachten voordat je aan de slag gaat met de nieuwe content, want veel doet het simpelweg niet. Doodzonde.

Je favoriete verkrachter verwart de boel

De potentie van Atomic Heart's narratief is er altijd al aanwezig geweest. Ik heb zeker kunnen genieten van het verhaal in de basisgame, ondanks de tekortkomingen. De game rondt af met veel vraagtekens en ik kan je alvast verklappen dat die antwoorden niet verscholen liggen in deze uitbreiding. Sterker nog, je kan nog wat meer vragen gaan noteren. Deze uitbreiding speelt zich af na één van de twee eindes in de game. Het is ontzettend verwarrend vanaf het begin, omdat protagonist P3 maar weinig erkenning deelt voor de stand van zaken. Hij vraagt zich niet af waarom hij wakker wordt in een ondergronds complex. Hij vraagt zich niet af waarom hij wederom in aanraking is gekomen met de koelkast NORA. Hij vraagt zich een beetje af waarom oma hem het liefste de strot doorsnijdt. Ontzettend veel vragen en weinig antwoorden. Oftewel: een authentieke Atomic Heart-ervaring. Er is een lichtpuntje aanwezig qua narratief, want de DLC focust zich voornamelijk op de relatie tussen NORA en P3. Er zitten wat interessante interacties verscholen in Annihilation Instinct en het einde biedt wederom genoeg uitkomsten voor toekomstige content. Maar goed, dan heb je het weer over verder kijken dan je neus lang is. In de DLC zelf is het narratief niet goed genoeg om tot een bevredigende conclusie te komen.

Dansend het graf in

Het is tot nu toe een negatieve bedoeling geweest. Laten we daarom afsluiten met iets positiefs. De Annihilation Instinct DLC weet voort te borduren op een aantal aspecten die Atomic Heart kleur geven. De combat is wederom chaotisch vermakelijk en vooral de melee-gevechten zijn om van te smullen. Er is een nieuw wapen - genaamd de Klusha - die sierlijk schroothoop maakt van de robots die het lef hebben in de weg te staan. Ja, de nieuwe metalen klojo's weten niet wat hen overkomt. Het nieuwe geweer - genaamd de Secateur - is een stukje minder indrukwekkend. Hij ziet er groot en kickass uit, maar uiteindelijk schiet deze wannabe mini-gun net wat minder fijn weg dan je zou willen. Goed, uiteindelijk is er op het gebied van combat genoeg om van te genieten in Atomic Heart. Nieuwe reguliere vijanden maken je het leven zuur, net zoals de DLC-specifieke eindbaas. Er is trouwens ook een agressieve gans die jou een hoerenzoon noemt en je omver kegelt. In Sovjet Russia the goose chases you! En dat allemaal terwijl Geoffplaysguitar, NEUS, ScaryON en nog vele andere talentvolle componisten je oren verwennen met de meest bombastische muziek.

Ik kan het gevoel van teleurstelling niet ontsnappen. Er zijn momenten in Annihilation Instinct die zeker een glimlach op mijn gezicht toverden, maar vaker dan dat ik zou willen, liep ik te vloeken naar het scherm. Soms in frustratie wanneer de game zichzelf weer eens afsloot, maar soms ook in verwarring wanneer het plot weer dieper in de drup werd geduwd. Het zou in Mundfish’ beste interesse zijn om eventjes goed te evalueren, want het lijkt me niet dat dit de route is die ze willen bewandelen met de toekomstige content van hun paradepaardje.